Fanciulla op z’n Hollywoods: beresterk
La fanciulla del West van De Nederlandse Opera is een Hollywood-film, maar dan live en op het toneel. Een superconcept dat Puccini’s opera veel eer aandoet en van de eerste tot de laatste maat boeit. Laat de cast nu ook nog eens zeer sterk zijn en een hit is geboren. Misschien iets voor een Oscar?
Regisseur Nikolaus Lehnhoff projecteerde nog net niet ‘The End’ op het doek na de slotnoot van La fanciulla del West, maar het had prima gekund bij zijn regie. De Duitser ziet in de opera van Puccini een Hollywood-verhaal eerste klas, en wie geeft hem ongelijk?
Het verhaal voldoet aan alle eisen: er is een goede bandiet, een slechte sheriff en een pracht van een vrouw. De muziek is bovendien zeer filmisch en het slot van de opera had je net zo goed in de bioscoop aan kunnen treffen. Het is dat Puccini in het voor-Hollywoodse tijdperk leefde, anders zou je denken dat die het gejat heeft.
Lehnhoff grijpt al deze ingrediënten met zichtbaar plezier aan. Zijn regie is grappig, intelligent en zeer meeslepend. Hij vertelt echt een verhaal, met een nauwgezette opbouw, een kop en een staart. Met name tijdens de tweede akte heb ik maar weinig ademgehaald.
Zijn humor – voor sommigen misschien een beetje te – zit naar mijn idee de diepgang van de personages ook helemaal niet in de weg. De karakters zijn juist heel geloofwaardig. Alleen het slot vlakt het verhaal enigszins uit, maar dat is des Hollywoods.
Het ziet er verder ook schitterend uit, met fascinerende decors van Raimund Bauer. Een driegangenmenu in een toprestaurant: akte één speelt zich af in een club in de onderwereld, akte twee in een kitscherige caravan in de wildernis en akte drie op een autosloperij, waar Minnie op spectaculaire wijze, als de personificatie van het happy end, de opera besluit.
Het Nederlands Philharmonisch Orkest levert een puntgave prestatie onder leiding van Carlo Rizzi. Het orkest speelt Puccini’s partituur zoals het bedoeld lijkt te zijn: als spannende en ontroerende filmmuziek.
De hoofdrollen vind ik uitstekend gecast. Eva-Maria Westbroek is een Minnie om verliefd op te worden. Bekwaam verenigt ze zowel het reine, pure meisje als de stevige vrouw die zich prima redt in een wereld van drinkers en gokkers. Dat doet ze met haar stem én met heel haar lichaam. Ze zingt zo klankrijk en acteert zo echt: een artiest om zo vaak mogelijk naar Amsterdam te halen.
Lucio Gallo is de rol van Jack Rance op het lijf geschreven. Hij is de slechterik, dat is meteen duidelijk. Ik vind hem ook prachtig zingen; niet te verfraaid, maar gewoon ruw en recht voor zijn raap.
Zoran Todorovich heeft een uitstekende stem voor Dick Johnson, alias Ramerrez. Weinig vibrato, veel kracht en intense hoogte. Hij weet je met een flinke dosis emotie in zijn stem af en toe zeker te raken. In volume is hij de mindere ten opzichte van Westbroek (niet vreemd) en soms vind ik zijn melodieën wat onevenwichtig, maar zijn personage staat als een huis.
Waar ik ook erg van genoten heb, zijn de kleinere rollen en de koorstukken. Ook de Harry’s, Joe’s, Happy’s, Trins, Sids en wie er allemaal nog meer rondlopen, krijgen karakter mee. Door de regie en door hun sprekende zang worden ze op z’n minst tweedimensionaal. Het zijn ruwe kerels, maar bij allen klopt een hart.
Deze Fanciulla is mijns inziens een toonbeeld van hoe een moderne, voor de hedendaagse mens herkenbare regie de kern van een opera volledig in ere kan laten. En meer dan dat: de regie maakt het stuk toegankelijk voor jong en oud, kenner en leek.
Als Hollywood-fan zou ik wel weten waar ik mijn zakgeld voor december zou gaan besteden: niet in de bios, maar in Het Muziektheater.
La fanciulla del West is tot en met 28 december nog acht keer te zien in Het Muziektheater in Amsterdam. Zie voor meer informatie de website van De Nederlandse Opera. Het negatieve reisadvies richting Waterlooplein is bij deze ingetrokken.
De auteur
7Reacties
Years ago we had a FANCIULLA in Berlin – with Domingo as the cowboy – that also looked very much like a Hollywood Western, only less Pop Art, more dark colors (it was an 80s production.) So, even if the Hollywood idea is not new, it seems to work well. Again and again. Maybe one day we’ll get the Quentin Taratino ‘Inszenierung’ of FANCIULLA. To take matters one step further – and Westbroek in an Uma Thurman outfit.
Helemaal mee eens, een fantastische avond voor een ieder die van opera houdt, het was een topvoorstelling, enscenering en zangers waren allen OK. Alleen mocht je aan de zijkant van het muziektheater zitten, dan vang je niet alles op, zeker niet de binnenkomst bij de laatste akte van Minnie. Maar dat is dan ook het enige minpunt. Het is beslist de moeite waard om snel kaarten te reserveren en helemaal is dit ook een echte Kerst voorstelling met Bambi voorop!
Gisteren naar de Opera La Fanciulla del West (premiére)geweest!
Wat een topproductie, een echte hit binnen de opera wereld!
Prachtige zang, met Eva Maria Westbroek als de movie-girl Minnie, topcast, en de vele mannen met prachtig en krachtig acteerwerk, en de kippenvelmuziek van Nederands Philharmonisch Orkest!
Een film op de planken, een dvd maken zou slim zijn!
Bravo………
Ja Jordi, dat heb je heel goed verwoord. Het is een fantastische opera en die werd nu ook heel goed op de planken gebracht, daar kan die meneer Konwitschny van de Salomé nog een puntje aan zuigen. Ook Lehnhoff laat hier de teugels behoorlijk vieren, maar blijft wel binnen het raam van Puccini’s bedoelingen. Respect voor de componist meneer, daar gaat het om!
Operafreaks zoals ik al m’n hele leven ben, gaan naar de opera in de eerste plaats voor de zangers en laten we daar bij deze geniale Fanciulla del West nou eens helemaal niks tekort komen. Sterker nog ze waren stuk voor stuk tot in de kleinste rollen puik bezet.
Natuurlijk gaat alle aandacht uit naar Eva Maria Westbroek, die we als het “meisje uit het gouden westen” al in de onvolprezen Zaterdagmatinee hebben leren kennen, maar wat ze hier op het grote toneel van het Muziektheater weggaf was werkelijk van wereldklasse. Heerlijk dat we dit “meisje uit ons koude westen” binnenkort nog kunnen bewonderen als Cassandre in Berlioz Les Troyens en niet te vergeten als La Wally in de Zaterdagmatinee.
Todorovich heeft mijn grote sympathie al sinds de opname van La Juive uit Wenen (1998), waar hij de onmogelijke partij van Léopold briljant gestalte gaf. Zijn Turiddu in de Cavalleria Rusticana bij DNO was absoluut een opvallende energieke prestatie, maar de Dick Johnson die hij deze maand neerzet is werkelijk een topprestatie die duidelijk richting Franco Corelli gaat.
Lucio Gallo bewijst dat hij in twee totaal verschillende opera’s totaal verschillende karakters met het grootste gemak kan neerzetten. Belcanto in l’Elisir d’Amore en een veristische schurk in deze Fanciulla. Wat een kanjer van een zanger!
Ik hoop, dat Hein Mulders deze drie geniale zangers voor de nabije toekomst “veilig stelt”. De Nederlandse Opera verdient een grote pluim voor het besluit om deze onbekende(??) Puccini te programmeren en dat dan natuurlijk met het fenomenale Nederlands Philharmonisch Orkest onder supermaestro Carlo Rizzi.
Chapeau!!
Door de recensie en reacties daarop ben ik razend benieuwd geworden. Deze voorstelling heb ik in mijn abonnement. Vol ongeduld wacht ik tot 20 december…
Ja, het was een prachtige productie! Voor _mij_ één van de beste bij DNO, ik heb dan ook immens genoten.
Gaan, hoor!
Bedankt voor deze recenssie. Het heeft mij er toe aangezet op de valreep een kaartje te kopen voor de voorstelling van 10 december. En daar heb ik geen spijt van.
Wat een cast en wat mogen we trots zijn op Eva maria Westbroek, een topsopraan.