Onder de uitbundige titel Sì, Sì, Sì, Sì! heeft contra-alt Marie-Nicole Lemieux haar eerste solo-cd bij Erato uitgebracht. In tien aria’s en duetten brengt ze een ode aan Rossini en demonstreert ze dat ook een diepe, volumineuze contra-alt kan flitsen van virtuositeit.

Hoewel Erato bij de omschrijving van haar labeldebuut de indruk wekt dat Marie-Nicole Lemieux nog iets te bewijzen heeft, heeft de Canadeze contra-alt in werkelijkheid een onomstreden reputatie. Ze draait al jaren mee aan de top van de operawereld, waar ze met name met barokrollen grote successen heeft gevierd. Bij haar vorige label Naïve verschenen verschillende soloalbums van haar hand.

Ook bij het Nederlandse publiek zal Lemieux geen onbekende zijn. In de beginjaren van haar carrière stond ze in De Doelen in Rotterdam (Vivaldi’s Motezuma) en bij De Nationale Opera in Amsterdam (Händels Orlando). Recenter was ze tweemaal te gast in het Concertgebouw, eerst als Polinesso in Ariodante (2012), daarna als zichzelf in een liedrecital (2015).

Wie bij één van die optredens was, zal kunnen onderschrijven dat Lemieux geen zangeres is die je snel vergeet. Ze heeft een, zacht gezegd, extraverte persoonlijkheid, die ze ongeremd laat gelden, of het nu in kostuum op het operatoneel is of in galajurk op het concertpodium.

Ook met enkel audio tot je beschikking kun je niet om die persoonlijkheid heen. Lemieux zingt zoals ze acteert: levendig, dynamisch, expressief. Haar zang staat daarbij geheel ten dienste van de tekst. Ze bijt gerust een noot af of strooit een paar echte zuchten tussen haar gezongen sospiri om de tekst geloofwaardiger te kunnen overbrengen.

Direct in de eerste aria, het bekende ‘Cruda sorte’ uit L’italiana in Algeri, bulkt haar geestdriftige wezen uit de boxen. Vitaal en sprankelend is de vertolking. Lemieux slaat vervolgens echter een dramatischer pad in, met twee grote fragmenten uit het ‘melodramma eroico’ Tancredi, even later gevolgd door een scène uit het ‘melodramma tragico’ Semiramide. Hierin is Lemieux minder uitgelaten. Maar haar vlekkeloze tekstinterpretatie blijft. En van haar rijke klank en fijne gevoel voor drama valt met volle teugen te genieten.

In één van de fragmenten uit Tancredi, ‘Fiero incontro! … Lasciami – non t’ascolto’, krijgt Lemieux gezelschap van de fantastische sopraan Patrizia Ciofi. Een perfecte keuze. Hun stemmen passen als twee trommelstokken bij elkaar. In virtuositeit doen ze niets voor elkaar onder en hun timbres lijken uit dezelfde grondstoffen opgebouwd te zijn. Bijzonder delicaat is hun benadering van het gepassioneerde duet uit Tancredi en later vinden ze nogmaals dezelfde golflengte in een duet uit La gazza ladra. Hoogtepunten van de cd.

Na de zwaardere en langere scènes eindigt Lemieux het album met het overbekende ‘Una voce poco fa’ uit Il barbiere di Siviglia – niet weer, dacht ik, maar haar frisse, briljante interpretatie deed al mijn vooringenomenheid verdampen – en het dolle kattenduet, waarin de zangeres haar speelse, jolige zelf helemaal kan laten gaan.

Enrique Mazzola voorziet het live opgenomen programma van uitstekende begeleiding met het Orchestre national de Montpellier Languedoc-Roussillon. De klank is transparant, de toon licht en vlot, de opstelling dienstbaar. Heerlijk om bij te zingen, lijkt me.

In oktober is Marie-Nicole Lemieux te gast bij de Munt in Brussel voor een paar concertante uitvoeringen van Tancredi. Het is te hopen dat meer Rossini-rollen volgen. Ik zeg: sì, sì, sì, sì!

Hieronder de promoclip van het album: