Vier zoetgevooisde zangers met charisma in overvloed haalden zaterdagavond het onderste uit de kan in Donizetti’s heerlijke komedie L’elisir d’amore, live vanuit de Metropolitan Opera in New York vertoond in bioscopen overal ter wereld.

“Waarom is L’elisir d’amore zo’n geliefd werk?” vroeg presentatrice Susanna Phillips in de pauze aan de Venezolaanse maestro Domingo Hindoyan. In zijn antwoord wees de Met-debutant herhaaldelijk op de uitmuntende vocale lijnen die Donizetti schreef. De zangpartijen zijn zo smooth en schoon dat je niet anders kunt dan zuchten en zwijmelen.

Matthew Polenzani, Pretty Yende, Ildebrando D’Arcangelo en Davide Luciano lieten de meesterhand van Donizetti volop tot zijn recht komen in deze reprise van Bartlett Shers traditionele productie uit 2012. Ze zongen alle vier gelikt, schier moeiteloos, en produceerden met hun gave stemmen legatolijnen van een sublieme schoonheid. Alsof Donizetti’s melodieën gekaramelliseerd werden opgediend. Een verrukkelijke traktatie voor het oor.

De Amerikaanse tenor Matthew Polenzani was in 2012 al eens in de bioscoop te zien in de rol van Nemorino en bewees opnieuw hoezeer dat personage hem ligt. Nemorino is een enigszins naïeve en eenvoudige boer, die zijn hart verpand heeft aan de aantrekkelijke, rijke landeigenaresse Adina. Hij gaat tot het uiterste om haar voor zich te winnen. Polenzani kleurde alle facetten van zijn karakter prachtig in met sterk acteerwerk en genuanceerde zang. Zijn subtiele dynamiek in het hitnummer ‘Una furtiva lagrima’ was uiterst smaakvol. Het publiek reageerde geestdriftig.

Als de gladde, grijpgrage sergeant Belcore (Davide Luciano) in het dorp verschijnt, komen Nemorino’s amoureuze inspanningen onder druk te staan. Belcore heeft het duidelijk voorzien op Adina en maakt zijn intenties expliciet duidelijk. Mijns inziens iets te expliciet in Bartlett Shers regie. Het komt de spanning in het verhaal ten goede als Belcore niet direct een no-go is voor Adina. Nu werd heel snel duidelijk dat ze nooit voor hem zou vallen, ondanks dat Luciano zeer verlokkend zong en de sergeant een zelfverzekerde, aantrekkelijke uitstraling gaf.

Nemorino vindt bij de kwakzalver Dulcamara, die kort na Belcore in het dorp arriveert, een laatste redmiddel: een liefdeselixer, hetzelfde dat Tristan en Isolde gebruikten, dat ervoor zal zorgen dat Adina de zijne wordt. Dulcamara verkoopt hem in werkelijkheid een fles Bordeaux, maar Nemorino – kennelijk geheelonthouder – heeft het niet door.

Ildebrando D’Arcangelo gaf een verfrissende interpretatie van Dulcamara. Meestal is de dottore een wat oudere, gezette man, D’Arcangelo maakte hem energiek en flamboyant, wat hij onderstreepte met zijn rotsvaste stem en zijn sensationele parlando.

Dulcamara is buitengewoon doortrapt. Terwijl hij aan de voorkant van zijn wagen middeltjes tegen alle kwalen aanprijst, laden zijn twee kompanen aan de achterkant een hele reeks geweren uit. Een lucratief bijbaantje in de zwarte wapenhandel? Leuke vondst van de regisseur.

Natuurlijk krijgt Nemorino uiteindelijk zijn meisje, al is het niet door de Bordeaux. In de manier waarop de twee tot hun liefdesbekentenis komen, schuilt de grootste kracht van Shers regie. De hele avond vonkt het tussen beiden, maar Adina valt toch telkens terug in een gedistantieerde houding, terwijl Belcore ijverig blokkades opwerpt. Het maakt de relatie tussen Nemorino en Adina spannend en werkelijk romantisch.

De Zuid-Afrikaanse sopraan Pretty Yende droeg veel aan die spanning bij met haar flirtende blikken en magnifieke zang. Haar lumineuze stem danste zeker en sierlijk door de partituur. Eén van de innemendste Adina’s die ik gezien heb. Met haar optreden verstevigde Yende haar status als publiekslieveling in New York.

Het moment waarop Adina eindelijk erkent dat ze van Nemorino houdt, was schitterend. Het decor toonde een open, idyllisch landschap en terwijl Yende en Polenzani op de toppen van hun kunnen zongen, golfde de oprechte, hartverwarmende liefde in een bedwelmende climax over het toneel.

De volgende Live in HD-uitzending van de Metropolitan Opera is La bohème op 24 februari, met onder anderen Sonya Yoncheva, Michael Fabiano en Susanna Phillips.