Barokspecialiste Carolyn Sampson betoverde drie jaar geleden het Concertgebouwpubliek met haar bloemenliederenprogramma Fleur. Met pianist Joseph Middleton bracht ze op dinsdagavond minder bekende Schubert-liederen. Een recital met veel expressie, sterk technisch gezongen liederen en een kritisch publiek.

In de pauze van het recital in de Kleine Zaal werd gemopperd. Opgeruimd sprak de zangeres tussen twee liedblokjes het publiek toe over de verkoop van haar cd’s in de hal. Zo’n verkooppraatje kon volgens sommigen echt niet. Ik vond het wel grappig.

Mijn oor ving ook op dat Sampson en haar zangkunsten niet bij iedere liedliefhebber in goede aarde vielen. Dit in tegenstelling tot het spel van pianist Joseph Middleton, dat velen geweldig vonden. Hij speelde inderdaad muzikaal en inlevend.

Sampson (1974) is gezegend met een prachtige sopraan. Heel helder en flexibel, met een fors volume. Voor een Engelstalige heeft ze een uitstekende Duitse uitspraak. Dat verbaasde mij ook niet, want ze is gespecialiseerd in oude muziek en heeft vele passies en cantates van Bach gezongen en op cd opgenomen.

In haar uitstraling kwam Sampson vriendelijk over. De liederen verbeeldde ze heel expressief, met de nodige techniek en acteerervaring. Toch kwam die manier van zingen ook wat gekunsteld over, wat haar geloofwaardigheid niet ten goede kwam.

Sampson zong een selectie van losse, minder bekende Schubert-liederen en (delen uit) korte reeksen als Lied der Mignon en Ellens Gesang. Moeilijke liederen, maar ze zong ze bijna uit het hoofd.

Een enkele keer, zoals in ‘Der König in Thule’, klonk Sampson in de hoogte scherp en te volumineus. Bij een lastig lied als ‘Blondel zu Marien’ steunde ze enorm op haar techniek. Het kwam moeizaam over. De Mignon-liederen daarentegen zong ze los en in emotie overtuigend. Klagend en kwetsbaar was ze in ‘Nur wer die Sehnsucht kennt’ en mooi theatraal in ‘So lasst mich scheinen’. In dit lied zong ze met haar handen opzij. Alsof ze als een ster wilde stralen.

Beeldend en ontroerend speelde Middleton druppelende noten bij het ontluiken van de sneeuwklokjes in ‘Viola’. Fantastisch. In dit lange lied dwaalden mijn gedachten wel wat af. Achter mij zuchtte telkens een mevrouw die zich ergerde aan het plotselinge gehoest van luisteraars. Die had een mislukte avond.

Met Ellens Gesang, een reeks van drie liederen, sloot ze het concert af. Het laatste lied van dit blokje, ‘Hymne an die Jungfrau’, is beter bekend als het Schuberts ‘Ave Maria’. Het wordt veel gezongen bij religieuze gelegenheden en dan klinkt het vaak zwaar, gedragen en sentimenteel. Sampson zong het bekende lied zonder sentiment en vooral niet te langzaam.

Als toegift zong de sopraan het Schubert-lied ‘Das Mädchen’. Een kleurrijk lied dat vertelt over een meisje dat haar liefde voor muziek wil tonen via het geluid van de nachtegaal. Sampson liet haar spanning wat meer los en zong het meeslepend.

Mij restte de vraag: hoeveel cd’s heeft ze verkocht in de foyer?