Bas-bariton Bryn Terfel heeft voor het eerst sinds vijf jaar een cd uitgebracht. Dreams and Songs is een verzameling van zijn lievelingsliederen. Zes sterren uit de film- en muziekwereld schuiven aan voor duetten. De luisteraar hoeft zich niet in te spannen, de nummers luisteren makkelijk weg.

Bij een topstem hoort een topstudio. Sir Bryn Terfel, één van de meest vooraanstaande operazangers van de afgelopen decennia, nam zijn nieuwe album op in de legendarische studio Abbey Road in Londen. Om de exercitie nog wat meer cachet te geven, vroeg hij celebrities als Dame Emma Thompson, Katherine Jenkins en Danielle de Niese om te gasteren. Het Czech Philharmonic Orchestra verzorgde de begeleiding, al wordt er in het promomateriaal van Deutsche Grammophon met geen woord over hen gerept.

Wie Terfel kent van zijn hoogstaande operavertolkingen, zal verrast zijn door het repertoire dat hij omschrijft als zijn “favourite tunes”. Geen grote componisten, geen knappe klassieke werken, maar volksliedjes en musicalnummers. Eenvoudig en zoet repertoire, hier en daar zelfs mierzoet.

Er zijn fragmenten uit de musicals Fiddler on the Roof en The Civil War en er zijn hits als ‘I Believe’, ‘The Fields of Athenry’ en ‘Amazing Grace’. Sir Karl Jenkins schreef speciaal voor Terfel een nieuw werk, ‘The Shepherd Poet of Passchendaele’, maar die wereldpremière zorgt niet voor verrassingen. Jenkins slaat een voorspelbare en makkelijke ‘emotoon’ aan die ook in de andere nummers te horen is.

De fantastische stem van Bryn Terfel is voor mij de grote plus van dit album. Wat hij ook zingt, hij doet het met zo veel autoriteit, charisma en dictie dat je aan zijn lippen hangt. De lyrische melodieën voorziet hij van een ongelooflijk rijke klank, terwijl hij zich in de luchtige liedjes en scènes een meesterlijke stemacteur toont.

‘If I Were a Rich Man’ uit Fiddler on the Roof wekt hij fantastisch tot leven. Je ziet hem op het toneel staan. Ook het duet ‘Do You Love Me’ uit dezelfde musical, met Emma Thompson als voortreffelijke tegenspeelster, is smakelijk luistervoer.

Terfel treft dezelfde humoristische, lichte toon in ‘The Golf Song’, gezongen met collega-golffanaat Rob Brydon. Het duet met Joseph Calleja, ‘Granada’, valt daarentegen uit de toon. Calleja heeft mijns inziens niet de meest ideale tenor voor dit nummer en het Spaans vloekt met de verder volledig Britse selectie.

Ook de samenwerking met de andere operacollega tussen de gasten, Danielle de Niese, is niet optimaal. Ze zingen ‘Amazing Grace’, maar doen dat mijns inziens te frivool. Een solo van Terfel met een summiere begeleiding zou meer recht hebben gedaan aan de allerminst frivole tekst. Hij heeft er beslist de diepe stem voor.

Met ‘Smile’ van Charlie Chaplin’ en ‘The Hippopotamus Song’ van Flanders en Swann geeft Terfel zijn album – met 47 minuten een korte luisterzit – een opgewekt en vriendelijk slotakkoord. Zijn stem is om van te smullen. Jammer dat hij qua repertoire vooral gegaan lijkt te zijn voor zoetigheid voor het einde van het jaar.