Onder de trefzekere leiding van dirigent Christian Curnyn werd het NTR ZaterdagMatinee-publiek op 3 november getrakteerd op een schitterende vertolking van twee vroege Engelse barokopera’s: John Blows Venus and Adonis en Henry Purcells Dido and Aeneas.

Venus and Adonis en Dido and Aeneas vormen een mooie double bill. Het zijn twee meesterwerken, ontstaan uit de relatie leerling-meester. Muziek waar terecht de schijnwerpers op mag worden gericht.

De onderwerpen van beide korte opera’s zijn afkomstig uit de Metamorfosen van de Romeinse Ovidius. En de werken hebben meer gemeen, zoals sommige melodieën, de koorscènes, de lamenti en grotendeels ook de bezetting van de stemsoorten.

Dido and Aeneas van Purcell bezit echter veel meer contrast en dramatiek dan de voorloper van Blow. Dat maakt de opera pittiger, en qua verhaallijn geloofwaardiger. Ook de toevoeging van de heksenscène draagt bij aan de dramaturgie. Heksenscènes kende het Engelse publiek natuurlijk ook al van Shakespeare.

Venus and Adonis is veel pastoraler, maar prachtig georkestreerd, met schitterende koordelen. Zeer het beluisteren waard. Zeker in de verfijnde uitvoering van de Early Opera Company. Dit gezelschap, opgericht door Christian Curnyn, speelde zaterdag verfijnd en spatgelijk, en de dirigent liet zijn ensemble adembenemende pianissimi spelen.

Het gebruik van oude instrumenten droeg bij aan de warme en diepe klank van het geheel. Zo beschikte de strijkersgroep niet alleen over eerste en tweede violen en drie altviolen, maar speelden er ook nog drie basviolen en een viola da gamba mee. Ook klonk er prachtig spel van harp, theorbe en fluiten.

Het koor bestond uit vier stemgroepen van ieder drie solisten: sopranen, hoge tenoren, tenoren en bassen. Cornyn wist ze tot prachtige samenklanken te verleiden. De solorollen die door de koorleden werden vertolkt, waren bovendien van hoog niveau.

Vuur en temperament

Wie wordt er niet gegrepen door het hartverscheurende lamento van Dido, ‘When I am laid in earth’, waarin ze haar omgeving smeekt om niet háár te vergeten, maar alleen haar noodlot… Dame Sarah Conolly pakte het publiek volledig in met haar bezielde vertolking.

De dalende lijnen van deze klaagzang werden eerder die middag ook al gehoord in de korte opera van Blow. Daar was het Lucy Crowe, die de rol van Venus vertolkte en afscheid moest nemen van haar geliefde Adonis. Haar heldere, stralende stem paste uitstekend bij de betoverende sfeer van de mythologische taferelen. De prachtig donkergekleurde bariton van Jonathan McGovern (Adonis) vulde Crowe prachtig aan. Ook sopraan Rowan Pierce als Cupido, de motor achter alle erotische gebeurtenissen, zong haar (zijn) rol charmant en vol overgave.

Na de pauze keerden de meeste zangers terug in Dido and Aeneas. Door de expressieve muziek van Purcell kregen hun stemmen meer vuur, temperament en diepte. Ook werd er meer geacteerd. Sarah Conolly was een wanhopige Dido en Lucy Crowe haar trouwe hofdame Belinda. Jonathan McGovern wist als Aeneas het lot van Dido niet meer te keren.

In dit werk was mezzosopraan Avery Amereau de nieuwe ster. Ze zong en speelde een overtuigende tovenares. Haar kwade bedoelingen kwamen vooral in de diepe regionen van haar stem mooi over het voetlicht.

Dat deze programmering van de ZaterdagMatinee veel bijval oogstte, bleek tijdens een rondje in de pauze, alsook tijdens het enorme applaus na afloop van de uitvoering.