Met een intens emotionele directie drukte de kersverse New Yorkse muziekdirecteur Yannick Nézet-Séguin afgelopen zaterdag zijn stempel op de nieuwe Traviata bij de Metropolitan Opera, live te zien in vele bioscopen, waaronder Pathé Amersfoort.

Het eerste wat het publiek te zien kreeg, was een prachtige, levensgrote camelia, die in rozerode kleuren boven het toneel hing. Regisseur Michael Mayer koos ervoor om het scènebeeld analoog aan de muziek van Verdi’s prelude op te bouwen. In die prelude klinkt meteen al de ijle muziek die refereert aan de tuberculose van Violetta, waaraan ze in de derde akte zal bezwijken. Het toneelbeeld liet die sterfscène met het doodsbed van Violetta zien, met de grote, maar nu verwelkte camélia erboven.

Violetta’s koortsdromen riepen herinneringen op aan haar korte en tragische leven. En zo werden we met Verdi’s uitbundige muziek van het laatste deel van zijn prelude de eerste akte binnengeleid.

Alle drie de aktes speelden zich af in hetzelfde, zij het enigszins aangepaste, decor van een achttiende-eeuwse balzaal, waar tijdens de hele voorstelling Violetta’s sterfbed centraal stond opgesteld. Het onafwendbare einde was voortdurend aanwezig.

Diana Damrau vertolkte Violetta met groot inlevingsvermogen, waardoor ze diep onder je huid kroop. Ze ontroerde zeer toen ze als de zich opofferende Violetta in al haar kwetsbaarheid op het podium stond, maar ze was sterk als een tijger toen ze vocht voor haar grote liefde Alfredo. De intense dramatiek van haar personage kwam overtuigend over het voetlicht.

De coloratuursopraan vertoonde nergens een zwak moment en had een innemende tegenspeler in Juan Diego Flórez, die de fanatieke en jaloerse Alfredo met prachtige tonen in de hoogte wist neer te zetten. Het leverde innig en nauw op elkaar betrokken spel op.

De kink in de kabel van hun kortdurende geluk kwam in de persoon van Alfredo’s vader, Giorgio Germont. Quinn Kelsey, die voor de zestigste keer bij de Met optrad en het publiek duidelijk aan zijn zijde had, heeft een schitterende bariton. Hij speelde op de cruciale momenten in zijn rol star, afstandelijk en zeer rechtlijnig. Pas toen het te laat was, kreeg hij spijt.

Yannick Nézet-Séguin, sinds dit seizoen muziekdirecteur van de Met, wist een betoverende en kamermuziekachtige sfeer op te roepen in zijn orkest en gaf veel ruimte aan zijn zangers. Tegelijkertijd gaf hij elke noot en elke frase van Verdi de aandacht die ze verdienden. Hij liet zien dat hij een visie heeft op elke emotie, en precies weet op welke noot die emotie het beste tot uitdrukking komt. Nézet-Séguin werkte zeer gedreven met zijn zangers en er ging een enorm enthousiasme van hem uit.

De couleur locale uit de tweede akte van Verdi’s meesterwerk, met de zigeuners en de Spaanse dansscène, vormde een kleine stijlbreuk met de voornamelijk achttiende-eeuwse kostuums en het decor. Tegelijkertijd liet deze productie weer eens zien dat sterk acteer- en zangtalent, samen met een dirigent die de componist uiterst zorgvuldig volgt, een verfrissende operavoorstelling oplevert, die aan zijn eigen gelaagdheid genoeg heeft.

De volgende voorstelling die live vanuit New York in bioscopen te zien is, is Adriana Lecouvreur op 12 januari 2019. Zie voor meer informatie de website van Pathé.