Bas-bariton Nicholas Brownlee zingt niet alleen graag, hij praat ook veel en makkelijk over wat hij meemaakt in zijn métier. Sinds kort deelt hij zijn ervaringen met een podcast onder de titel Hook, Push, & Pray. Verhalen uit de operawereld van binnenuit.

Zo enthousiast als de Amerikaan is in de drie afleveringen van zijn podcast die inmiddels zijn verschenen, zo klinkt hij ook in een gesprek via Skype over zijn project. Vanuit Karlsruhe, waar hij deel uitmaakt van het ensemble van het Badisches Staatstheater, vertelt hij gepassioneerd over zijn ervaringen en over de behoefte om die ervaringen te delen met jonge mensen uit het vak en andere geïnteresseerden in de wereld van opera en klassieke zang. Zijn missie is een leegte te vullen die bestaat bij de opleiding van zangers in de Verenigde Staten en elders.

“Ik krijg zo veel voldoening uit mijn werk en wil iets teruggeven aan de operawereld”, vertelt hij. “Tegenwoordig is een zanger zo veel meer dan een vocalist. Je bent zakenman- of vrouw, je eigen pr-instrument, een ‘merk’. In de opleiding in de VS en Canada zit een leemte. Als je niet rond je 26ste een naam hebt opgebouwd, is het buitengewoon lastig om te leven van het zingen.”

“De remedie volgens veel bekende raadgevers en coaches is: ga naar Duitsland en zorg dat je een vaste aanstelling, een ‘Festvertrag’, bij een Duits operahuis krijgt. Al die meer dan tachtig instellingen hebben iets wat uniek is in de wereld: een eigen ensemble, waarvan de leden in vaste dienst zijn.”

“Het advies is goed bedoeld, maar daarmee houdt het vaak op. Hoe kom je in Duitsland aan de bak? Hoe leer je te leven van 1.800 euro bruto in de maand en hoe houd je het vol om heel erg veel te zingen en te repeteren in de meer dan tien producties die in een seizoen worden gespeeld? Zonder praktische aanwijzingen over hoe je op zo’n positie komt, blijft het verhaal van een loopbaan in een Duits theater vooral een sprookje.”

“Ik zag voor me hoe ik nog jaren diezelfde rollen zou zingen”

Voor iemand die ooit koordirigent wilde worden en opera haatte – zoals hij in één van zijn podcasts onthult – heeft Nicholas Brownlee dankzij een combinatie van talent en geluk veel bereikt. “Ik heb verschillende zangcompetities gewonnen, waaronder het Belvedere Concours in 2016 en de Operalia-competitie van Plácido Domingo in datzelfde jaar. Inmiddels heb ik mijn debuut bij de Metropolitan Opera in New York gemaakt.”

Als we Brownlee spreken, is hij net terug van een kort bezoek aan Oman, waar hij in het nieuwe operahuis in een productie van La traviata zong. “Die uitnodiging is een gevolg van mijn contact met Plácido Domingo, die ik enorm bewonder en met wie ik de eer heb gehad verschillende malen samen op een podium te staan.”

Een vliegende start is voor een jonge operazanger niet meteen een garantie voor levenslang succes. In de verhalen die Brownlee in zijn podcast vertelt, blijkt wat een enorme zoektocht en avontuur zo’n carrière is. In deel twee van de serie zit een uitgebreid interview met mezzosopraan Jennifer Feinstein, die de weg beschrijft die zij aflegde naar het operahuis in Karlsruhe. De twee zijn niet alleen collega’s, maar ook echtgenoten. Hun verhalen zijn heel verschillend – hij uit het zuiden van de VS, zij uit het noorden – en beiden zijn verrassend oprecht in het delen van de hindernissen en obstakels die ze tegenkwamen.

“Ik deed alles op de ‘juiste’ manier”, vertelt Brownlee. Toch kreeg hij na zijn succesvolle deelname aan verschillende concoursen en met zijn ervaringen in het Young Artists Program van LA Opera steeds weer aanbiedingen voor dezelfde vier rollen die hij overal zou kunnen zingen. “Er zijn geen kleine rollen, oké, maar ik heb graag een grote uitdaging als ik op een podium sta. Ik zag voor me hoe ik nog jaren diezelfde rollen zou blijven zingen in de VS. Ik had het geluk dat mijn agent audities in Duitsland voor me regelde. Niet iedereen krijgt die kansen, maar er zijn genoeg mensen met mooie stemmen die iets te bieden hebben. De podcast is mijn poging om te ‘demystificeren’ – ik gebruik het woord vaak – hoe een carrière van een operazanger gelanceerd kan worden.”

Nicholas Brownlee investeerde – niet geheel tot genoegen van echtgenote Jennifer – in goede apparatuur die makkelijk mee te nemen is. “Ik heb moeten beloven minstens honderd delen van de podcast te produceren”, bekent de zanger. Hij is zelf een frequent luisteraar naar podcasts en houdt van de ruimte die het medium geeft om echte verhalen te vertellen. “Een podcast leek me de beste vorm om mijn ervaringen en die van anderen te delen. Ik ben van plan veel collega’s en andere betrokkenen in de operawereld aan het woord te laten.”

De podcasts hebben als motto: Hook, Push, & Pray. Die titel verwijst naar een ervaring van de zanger tijdens zijn periode bij de opera van Santa Fé. “In Amerika staat de ‘hook’ voor een techniek waarmee vooral tenoren hoge noten bereiken. Giro heet het in het Italiaans en vooral Franco Corelli is er beroemd mee geworden. Toen een collega me op een ochtend vroeg hoe ik zo vroeg al die hoge noten zong, antwoordde ik: ‘Hook, push and pray.’ Die term werd een soort mantra voor me.”

“Zet me desnoods in een jurk en op hoge hakken op het podium”

Brownlee moet lachen om de vraag naar zijn ervaringen in Duitsland met wat sommigen bestempelen als ‘eurotrash’, moderne operaproducties waarbij regisseurs soms de extremen opzoeken. “Artistiek sta ik open voor alles. Ik heb altijd wel zin om iets raars te doen.”

“Hier in Karlsruhe deden we Der Freischütz. Ik zong de rol van Kaspar. Het was mijn eerste confrontatie met het regietheater. Het was behoorlijk intens, zal ik maar zeggen. Bij de première was er fanatiek boegeroep. Dat gebeurt hier vaker; dit deel van Duitsland is vrij conservatief. Het was nieuw voor me, maar ik genoot ervan! In de VS krijg je áltijd een staande ovatie. Hier werd ik door bezoekers op straat aangesproken op onze voorstelling. Duitsers zijn heel betrokken bij hun operahuizen. Het feit dat we uitgerekend op de loop gingen met hún Freischütz. We screwed it up, ha ha ha!”

“De Traviata die ik net in Oman heb gedaan, was normaler dan normaal. Mooie jurken, echte kroonluchters in een prachtig decor, en niemand ging uit de kleren. Alles keurig. En het was fantastisch, ontroerend! Als zanger houd ik van beide vormen van opera. Zet me desnoods in een jurk en op hoge hakken op het podium, zolang het logisch is, of beter: zinvol, ben ik vóór.”

“We zijn allemaal een beetje geschift”

Ook Nederlandse zangers die een Duits contract overwegen kunnen iets hebben aan de podcasts, meent Brownlee. “Ik denk dat de zaken waar we het over hebben universeel zijn. Zeker de eerste serie gesprekken, waarvan een deel al online is, gaat over het werken in Duitsland en hoe je daar kunt komen. Daarna komen er enkele delen over de niet-traditionele manieren van zangers om hun carrière te bouwen, bijvoorbeeld omdat ze al ouder zijn of eerst een ander beroep hadden.”

“Tegen de mensen die met hun loopbaan in het vak bezig zijn zeg ik: luister naar mijn podcasts, luister naar het verhaal van die rare maar o zo fijne wereld waarin ik me bevind. Ik houd van opera en van de mensen die je er tegenkomt. We zijn allemaal een beetje geschift, maar het zijn de mensen waar ik van hou.”

De podcast Hook, Push, & Pray van Nicholas Brownlee is te vinden op alle bekende platforms als Soundcloud, Google en iTunes. Het beste vertrekpunt is zijn Facebookpagina.