Met een oogverblindende nieuwe enscenering heeft de Opéra Royal de Wallonie in Luik de belcanto-opera Anna Bolena op het toneel gezet. De cast laat helaas het één en ander te wensen over.

De Italiaanse componist Gaetano Donizetti (1797-1848) had al meer dan 25 opera’s geschreven voordat hij echt grote successen begon te boeken. Het tij keerde in 1830 met Anna Bolena, zijn grootste succes tot dan toe. Geschreven voor het Teatro Carcano in Milaan, dat destijds concurreerde met de Scala, en met beroemdheden als Giuditta Pasta, Giovanni Battista Rubini en Filippo Galli in de hoofdrollen stond de opera al snel op de affiches van de grote operahuizen in Europa en Amerika.

Anna Bolena, op een libretto van Felice Romani, wordt gezien als de eerste van de zogeheten Tudor-opera’s (naast Maria Stuarda en Roberto Devereux). Het verhaal is gebaseerd op twee toneelstukken en handelt over Anne Boleyn, de tweede vrouw van Hendrik VIII, koning van Engeland van 1509 tot 1547. Boleyn werd op beschuldiging van overspel geëxecuteerd.

Uit de overlevering blijkt dat het te betwijfelen is of de beschuldiging juist was. Dat is dan ook het onderwerp geworden van de opera. Daarin beschuldigt de koning zijn vrouw omdat hij zelf een oogje heeft op Giovanna Seymour. De vermeende geliefden van Anna – Percy en Smeton, in feite onschuldig – worden samen met Anna gevangengenomen en berecht. Aan het einde van de opera wordt Anna Bolena naar het schavot geleid, terwijl ze haar echtgenoot vrijpleit van enige schuld.

Hyperrealistisch

Ondanks het grote succes van de opera drong het werk niet door tot het ijzeren repertoire. Langzaam verdween de interesse in Anna Bolena, totdat de Scala in 1957 een productie op de planken bracht met Maria Callas in de hoofdrol. Sindsdien is de opera een paradepaardje geworden voor belcantovedettes als Gencer, Sills, Sutherland, Gruberova en – recenter – Anna Netrebko en Sondra Radvanovsky.

De Opéra Royal de Wallonie brengt de opera in een fantastische coproductie met de operahuizen van Oman, Lausanne en Bilbao. De enscenering van de Luikse intendant Stefano Mazzonis di Pralafera is een weelde voor het oog, mede dankzij het prachtige, zeer realistische decor van Gary McCann en vooral door de zeer gedetailleerde, oogverblindende en hyperrealistische kostumering van Fernand Ruiz. Zo maakt Enrico VIII zijn entree in het kostuum van het beroemde koningsportret van Hans Holbein, dat eveneens achter op het toneel staat te pronken. In iedere scène had elk personage een ander mooi kostuum aan. Hier was zichtbaar veel tijd, moeite en geld in gestoken. Een unicum in een theater anno 2019!

De kostumering en aankleding hadden wel zo de overhand dat de aandacht voor de regie verslapt leek te zijn. In het eerste bedrijf was de regie wat statisch, al stoorde me dat niet, omdat het een kans bood je extra op de muziek te concentreren. In de tweede akte werd het niet veel levendiger, tot de laatste scène, waarin Anna haar dramatische dood tegemoet gaat.

Marko Mimica

Een dergelijke enscenering – die het oog extreem prikkelt, maar verder vrij statisch is – vraagt veel van het zangersensemble. Meestal zit dat in Luik wel snor, maar in dit geval schoten de zangers naar mijn mening nu en dan tekort.

Olga Peretyatko (ooit Fiorilla in Il turco in Italia bij De Nationale Opera) zong Anna Bolena. Peretyatko heeft een soubretteachtige sopraan. Erg geschikt voor rollen als Susanna in Le nozze di Figaro. Met Anna Bolena raakt ze voor mij te veel aan de grenzen van haar stemmogelijkheden. De coloraturen in haar openingsaria beloofden nog veel goeds, maar in de dramatische scènes in de tweede akte (het duet met Seymour en de waanzinscène aan het eind) miste ze de benodigde dramatiek en werd haar hoogte iets te geknepen. Jammer, want in potentie is ze een grootse artieste met een mooie stem.

De verrassing voor mij was de Enrico van Marko Mimica. Deze jonge bas, die in november vorig jaar Don Basilio zong in Il barbiere di Siviglia bij De Nationale Opera, was hier hoorbaar beter thuis dan in het komische repertoire. Zijn sonore bas was uitstekend geschikt voor de koninklijke womanizer en had in het geheel veel overwicht. Daar kwam bij dat de kostuums zijn portrettering veel cachet gaven.

Zijn maîtresse Giovanna Seymour werd puik gezongen door sopraan Sofia Soloviy. Als Peretyatko dezelfde dramatiek had gehad als deze Soloviy, dan was hun duet het hoogtepunt van de middag geworden. Nu was het een Donizetti-duet zoals je het vaak hoort. Het onderstreepte het belang van topzangers in dit soort werken. Dit duet moet bol staan van vuurwerk en gekletter. Jammer genoeg bleef dit uit.

Tenor Celso Albelo zong een heel softe Percy. In de traditie van Rubini paste dat prima. Hij moest helaas wel een tweetal keren forceren. Zijn aria’s waren daarnaast erg inspiratieloos geacteerd, wat ook zijn zang niet ten goede kwam.

Van de overige zangers verraste met name Maxime Melnik. Met zijn heldere tenor troefde hij de anderen met gemak af in zijn recitatieven. Luciano Montanaro, die de broer van Anna speelde en zong, had een mooie bariton.

Het geheel stond onder de bezielende leiding van de jonge Giampaolo Bisanti. Hij had het geheel goed onder controle, waarbij hij met name bij het vrouwenkoor een prachtige klank wist te creëren. Af en toe had hij wat meer dramatiek in het geheel kunnen aanbrengen. Maar wellicht was ook hij overrompeld door de prachtige aankleding?

Anna Bolena is nog tot en met 20 april te zien. Zie voor meer informatie de website van de Opéra Royal de Wallonie.