De Nederlandse regisseur Jetske Mijnssen heeft met een nieuwe enscenering van Rameaus Hippolyte et Aricie een groot succes geboekt bij het Opernhaus Zürich. Dirigent Emmanuelle Haïm laat het Orchestra La Scintilla en de solisten schitteren.

Dare to Dream: Duncan Laurence won zaterdag met ‘Arcade’ het Eurovisiesongfestival, en de hele wereld had het over Holland. Zwitserland behaalde de vierde plek. Een dag later is Holland weer de grote winnaar, dan in Zürich. Met een glorieus applaus ontvingen de toeschouwers in het Opernhaus Zürich de première van Hippolyte et Aricie, de eerste opera van de laatbarokke Franse componist Jean-Philippe Rameau, geraffineerd in scène gezet door Jetske Mijnssen, die stralend de jubel van het premièrepubliek in ontvangst nam.

In vergelijking met Eurovisie is opera natuurlijk een geheel andere muzikale wereld, die een kleiner, maar niet minder enthousiast publiek bedient. Zondag keek dat publiek naar de zuilen van een colonnade, die Ben Bauer als draaiend toneelbeeld voor Mijnssen had ontworpen.

Rameau zou je nog steeds een muzikale herontdekking kunnen noemen. Zijn in 1733 voor het eerst uitgevoerde ’tragédie en musique’ in vijf akten beleeft in onze tijd een comeback, voor een groot deel dankzij de energieke, vitale interpretatie van de Franse dirigent Emmanuelle Haïm. Overtuigd als ze is van de kwaliteit van deze muziek, laat de ‘Ms Dynamite of French Baroque‘ alle kleuren en contrasten van de partituur helder en verrassend oplichten. Windmachines, donder en de historische instrumenten van het Zürcher barokorkest La Scintilla wekken dit buitengewone werk en de interesse ervoor opnieuw tot leven.

Jetske Mijnssen is een terugkerende gast bij het Opernhaus Zürich. De regisseur en Zwitserland begrijpen elkaar goed, zo blijkt. Dat terwijl men in Nederland kennelijk wil wachten om haar talent echt te ontdekken.

Mijnssen combineert de hele voorstelling door een zeer precieze, geloofwaardige personenregie met een fantasierijke, spectaculaire theatraliteit. De regisseur heeft een ongelooflijk geraffineerde balans in haar regie weten aan te brengen. Trouw aan haar stijl plaatst ze de macht en het handelen van de goden in menselijk perspectief. Bij haar is de godin Diana het gevreesde hoofd van de familie, een soort ‘Queen Mum’. Het klassieke verhaal, gebaseerd op Racines Phèdre, wordt zo een pikant, soapopera-rijp familiedrama, waarin de hoofdpersonen aan de beperkingen en conventies van de samenleving onderworpen zijn. Een perfect uitgangspunt voor een tragedie.

De uitmuntende cast is gestoken in pompeuze, barokke kostuums van Gideon Davey en acteert elegant en tegelijk volledig realistisch en expressief over het toneel. Het titelpaar Aricie (sopraan Mélissa Petit) en Hippolyte (tenor Cyrille Dubois) is vocaal fris en onschuldig en wint in het libretto de strijd. Muzikaal leggen ze het echter af tegenover het echte heldenpaar: Thésée en Phèdre.

Thésée en Phèdre worden vertolkt door twee prominente zangers uit de Franse operascene: de pakkende, meeslepende bariton Edwin Crassley-Mercer en één van de grootste en meest interessante mezzosopranen van deze tijd, Stéphanie d’Oustrac, die vocaal en theatraal een verbluffende vertolking geeft. Met haar staat, naast de dirigent en de regisseur, een derde vrouw in het middelpunt van deze voorstelling.

Deze Hippolyte et Aricie is een zeer opmerkelijke productie, die misschien niet direct massa’s mensen aan de tv kluistert, maar die wel ver buiten de groep ingewijden in de Franse barokopera mensen weet te overtuigen.

Hippolyte et Aricie is nog tot en met 14 juni te zien. Zie voor meer informatie de website van het Opernhaus Zürich.