De Britse mezzosopraan Alice Coote gaf gisteren een ontroerend recital in de Kleine Zaal van het Concertgebouw. Ze zong Engelstalige liederen van tien verschillende componisten en wist telkens weer helemaal in de tekst te kruipen. Een zangeres die wat te vertellen heeft.

Coote had samen met pianist Julius Drake een bijzonder programma samengesteld. Een reeks van dromerige, tedere liederen vol heuvels en hemels, manen en oceanen, liefde en leed. Allemaal in het Engels, allemaal goed bij elkaar passend qua sfeer.

De muziek kwam van de hand van maar liefst tien verschillende componisten. Elgar, Quilter, Stanford, Argento, Lehmann, White, Peel, Warlock, Vaughan Williams en Gurney.

Wat ik zo ontroerend en meeslepend aan het optreden van Coote vond, was dat ze volledig op leek te gaan in de teksten die ze zong. Haar zang was niet gemaakt of gekunsteld, het was oprecht. De woorden leken eerst door haar hart te gaan voor ze over haar lippen kwamen.

Door dat inlevingsvermogen wist Coote telkens weer een spannend verhaal van de liederen te maken. In ‘La belle dame sans merci’ van Charles Villiers Stanford was ik bijvoorbeeld iedere seconde geboeid. Hoe ze in slaap viel, plotseling een nare droom kreeg, weer ontwaakte… ze zette het allemaal zeer sprekend neer.

Haar interpretatie van ‘Sea Pictures’ (vijf liederen van Edward Elgar) pakte ze weer heel anders aan. Daarin hoorde je volop de onheilspellende zee, de golven, de jagende wind. Alleen de eerste zin al: die was van zo’n speciaal gekleurde klank, dat direct al je aandacht gevangen was.

Het meest was ik echter onder de indruk van vier liederen van Dominick Argento, uit ‘Songs from the Diary of Virginia Woolf’. De tekstinterpretatie van Coote was daar voor mij op z’n sterkst. Zo was de telkens repeterende uitroep ‘why’ in Anxiety (‘Why is life so tragic?’) erg doordringend.

Tegen het einde van het concert vond ik dat Coote nu en dan klank verloor. Verrassend genoeg in het lage register, waarin ze verder overigens zeer expressief was. In de hoogte was ze opvallend klankrijk.

De avond kreeg een prachtige staart met het lied ‘Lights Out’ van Ivor Gurney, waarin Coote zong: ‘I have come to the borders of sleep’. Zachtjes en kwetsbaar doofde het concert zo uit. Passender kon niet aan het einde van zo’n ontroerend recital.