De Barbier is bij de Nederlandse Reisopera in vertrouwde handen. Het Enschedese gezelschap hernam zaterdag met grotendeels dezelfde cast zijn productie van Il barbiere di Siviglia uit 2013 en kon rekenen op veel bijval van het publiek.

Het publiek in het Wilminktheater in Enschede is bij de première zaterdagavond zo enthousiast dat het bij één muzikaal nummer te vroeg begint te klappen, namelijk bij de grote aria met koor ‘Cessa di più resistere’. Dit stuk wordt meestal gecoupeerd; men gaat dan direct door naar de veel kortere finale ‘Di sì felice innesto’. Dat de aria in de productie van de Reisopera is opgenomen, is een extra reden om van deze Barbier te houden.

Tenor Mark Milhofer weet in de solo knap de aandacht van het publiek vast te houden. De opera is toch al behoorlijk lang bezig, het verhaal is feitelijk al afgelopen en de aria duurt vrij lang. Maar saai is het niet, dankzij Milhofers lyrische geluid (de hele voostelling boeiend, hoewel soms te zacht), de vette knipoog waarmee hij de coloraturen interpreteert en zijn over-de-topvertolking van de graaf. Verwaand in het kwadraat.

Met die rolinvulling van de graaf distantieert de regie zich enigszins van andere Barbieren, waarin de graaf toch sympathieker naar voren komt. Opvallend, omdat regisseur Laurence Dale in het programmaboekje zegt: “Het tragikomische [van de opera] maakt de personages tot mensen van vlees en bloed.” Wat we echter krijgen voorgeschoteld, is een groep uitermate komische, vlakke personages, zelfs voor een Barbier. Wellicht een gemiste kans, maar slecht is het niet. De productie is zonder meer aanstekelijk en stemt zeer vrolijk.

Het wordt wel bedenkelijk als Dale in zijn zoektocht naar “mensen van vlees en bloed” doorschiet. Waarom zwaait Figaro met zijn scheermes rond alsof hij een moord wil begaan (en snijdt hij zelfs het transfusiekoord van Bartolo door)? Waarom doet Rosina alsof ze zwanger is? Waarom delen Basilio en Bartolo het bed?

De kracht van deze productie zit hem mijns inziens in de stereotypen, niet in dit soort ongemakkelijke spitsvondigheden. Neem de ontzettend stereotype dokter Bartolo. Italiaan Bruno Praticò gaat volledig voor ‘nare oude man met overgewicht’ en zingt daarbij met nasale stem, soms ronduit lomp en lelijk, maar het werkt wel.

De grappen werken goed in deze productie. Zelfs de platvloersheid van Basilio, gekleed in onderbroek of nog minder, wordt op den duur vanwege al het risico dat bas Nicholas Crawley moet nemen toch grappig.

De zang van de drie hoofdpersonages (naast Milhofer Karin Strobos als Rosina en Germán Olvera als Figaro) is prachtig. De strijkers van het Noord Nederlands Orkest spelen onder George Petrou met de juiste schwung en kracht hun melodieën in de ouverture. En de kleuren van de kostuums van Gary McCann spatten ervan af. Diens drie muren zouden als decor wat eentonig kunnen zijn geweest, maar omdat ze steeds na roteren kleine kamertjes onthullen, blijft er afwisseling in het toneelbeeld zitten. De vloeren van die kamertjes kraken soms wel onvergeeflijk irritant.

De rol van Berta is driedubbel bezet (Caroline Cartens, Zinzi Frohwein en Ruth Willemse). Er lijken verschillende afspraken gemaakt te zijn voor de verschillende Berta’s. Dat oogt slordig, maar muzikaal pakt het bijzonder goed uit. De aria ‘Il vecchiotto cerca moglie’ blijkt een prima terzet.

De sterkste troef is wat mij betreft Germán Olvera als Figaro. De bariton overtuigt in zowel de serieuze, proactieve kant van Figaro als diens vermaarde komische kant. Hij smelt het uitstekend tot één personage en doet daarbij alles schijnbaar moeiteloos, ook zingen. Daarbij resoneert hij het beste van de cast – het nasale geloei van Bartolo daargelaten. Hopelijk zingt hij ook dramatische rollen, want dit klinkt naar meer. Het scootertje waarmee hij steevast komt binnenvallen, werkt in al zijn lollige onbeholpenheid nog even goed als zes jaar geleden.

Il barbiere di Siviglia tot en met 2 november door het land. Zie voor meer informatie de website van de Nederlandse Reisopera.