Dat Eva-Maria Westbroek voor thuispubliek zong, vanmiddag tijdens de ZaterdagMatinee-uitvoering van La Wally, kon niemand ontgaan. Ze kon bij voorbaat rekenen op warm applaus. Gelukkig maakte ze de verwachtingen vervolgens ook waar, met rijke zang en een intens slot.

‘Ebben… Ne andrò lontana’, is de aria waarmee de Italiaanse componist Alfredo Catalani zijn naam voorgoed op de operakaart zette. De opera waar de paar minuten muziek uit komen, La Wally, is echter veel minder bekend bij het grote publiek.

De ZaterdagMatinee gaf vanmiddag (27/2) in het Concertgebouw een concertante uitvoering van het werk. Publiekstrekker was de Nederlandse sopraan Eva-Maria Westbroek, die de titelrol vertolkte.

Ik kan me niet anders voorstellen dan dat Westbroek een heerlijke middag beleefde. Vanaf het eerste moment dat ze de trap af kwam lopen, kon ze rekenen op een enthousiast, hartelijk publiek. Wat wil je nog meer?

Niettemin moet je de verwachtingen vervolgens wel waarmaken. Maar dat deed ze. Ze vulde de gehele zaal met haar rijke klank en charme. Hoe allesoverstijgend haar volume ook was, uit haar zang sprak onophoudelijk grote schoonheid.

Zeker in de laatste twee akten werd ze steeds meeslepender en intenser. De scène waarin ze haar hele bezit weggeeft aan Afra en haar liefde voor Hagenbach opgeeft, zong ze met ontroerende beleving. En ik kan niet ontkennen het nodige kippenvel te hebben gevoeld in de slotscène, als ze zich in de diepte stort.

Wat ik miste in haar optreden, was een dosis mannelijkheid. Wally is niet één van de vele broze operaheldinnen, ze is gehard door haar bruuske vader Stromminger en heeft de reputatie tegen iedere man opgewassen te zijn. Die karaktertrek hoorde ik niet zo terug in de zang van Westbroek, daar was het haast te mooi voor…

Kristof Klorek gaf fantastisch gestalte aan de oude macho Stromminger

Naast de sopraan waren koor en orkest de belangrijkste hoofdrolspelers. Het Groot Omroepkoor zat (zoals altijd) vol kleur en nuance en het Radio Filharmonisch Orkest gaf onder fanatieke leiding van Giuliano Carella een erg levendige uitvoering van Catalani’s werk, met diverse donderende hoogtepunten.

Op sommige momenten vond ik dat Carella’s powerplay de zang niet ten goede kwam. De instrumentale intro’s van de derde en vierde akte waren daarentegen juweeltjes. Zo hoorde je aan het begin van de slotakte prachtig het natuurschoon van de Murzoll (de berg waar Wally naartoe gevlucht is) ontluiken. Het was alsof de musici voor je neus aan het schilderen waren.

In de rest van de cast zaten een paar opvallende zangers. Kristof Klorek gaf met zijn ruwe, grootse bas fantastisch gestalte aan de oude macho Stromminger en de rol van Gellner werd knap vertolkt door Piero Terranova, die zowel agressie als echte liefde in zijn zang legde, en daarmee een geloofwaardig karakter schiep.

Heel geslaagd was ook het optreden van Hugo Oliveira als de zwerver. Met zijn jonge maar stevige stem en aantrekkelijke uitstraling zorgde hij voor een luchtige noot in het verhaal.

De tenorrol van Hagenbach zou oorspronkelijk door Nicola Rossi Giordano gezongen worden, maar vanwege ziekte werd hij vervangen door de Zweed Mats Carlsson. Met dat in het achterhoofd leverde hij een knappe prestatie, al vond ik zijn geluid iets te elegant voor zijn rol en was zijn stem echt een maatje te klein – zeker naast een sopraan als Westbroek.

Niettemin een prima eerste opera-matinee van 2010. Niet zo verfijnd en overweldigend als de Guillaume Tell waar 2009 mee afsloot, maar mooi zat voor een fraaie zaterdagmiddag.

De volgende voorstelling in de Operaserie van de ZaterdagMatinee is Caterina Cornaro van Donizetti, op 20 maart. Zie voor meer informatie de website van de ZaterdagMatinee.