Een nacht onder de blote hemel. Je ligt op je rug in het gras, staart naar maan en sterren en hoort zachtjes de heldere stem van Measha Brueggergosman in je oren, zingend over nacht, dromen, slaap en liefde. Dat is in het kort Night and Dreams, het nieuwste album van de sopraan.

De Canadese sopraan Measha Brueggergosman is een rijzende ster. En een veelzijdige. Ze zingt opera, maar stond onlangs ook de openingshymne bij de Olympische Winterspelen te zingen en haalt haar neus niet op voor popmuziek.

Bij Deutsche Grammophon heeft ze nu haar tweede soloalbum uitgebracht: Night and Dreams. Het is een verzameling van 21 liederen rondom nacht, liefde, slaap en dromen. De stukken zijn afkomstig van zestien verschillende componisten, van Mozart tot Hime, van heel klassiek tot bijna jazz.

Ik vind het een prachtige selectie. Ondanks al die verschillende componisten ademt ieder van de 65 minuten dezelfde rustgevende sfeer. Natuurlijk zijn er nuanceverschillen, maar het hele album door proef je iets van die schone vrede die je alleen in de nacht vindt, wanneer moeder aarde op adem komt. Inderdaad, alsof je onder de blote sterrenhemel ligt te dommelen.

Het is die atmosfeer die het zo heerlijk maakt om naar de cd te luisteren. Zoals de sopraan zelf zegt in het boekje bij de cd: de liederen hoeven niet eens vertaald te worden, ze zijn mooi uit zichzelf. Sluit je ogen en beleef.

Brueggergosman en pianist Justus Zeyen geven deze atmosfeer gestalte door ieder lied met een ‘softe touch’ te behandelen. De sopraan combineert een helder pianissimo met een schier eindeloos legato, waardoor prachtig het stilstaande ritme van de nacht in haar melodieën sluipt.

Dat is het beste hoorbaar in ‘Canción de cuna para dormir a un negrito’ van Xavier Montsalvatge en ‘Nana’ van Manuel de Falla. In die twee eenvoudige liedjes is Brueggergosman als een stemmetje dat je op bijna jazzy wijze in slaap sust. Hier had ik het idee dat het thema van het album het meest tot uitdrukking kwam. Het klonk alsof de sopraan aan het einde zelf in slaap was gevallen.

Soms vond ik dat Brueggergosman de betovering een beetje doorbrak door wel erg agressief uit te halen of door veel vibrato te gebruiken, waardoor de muziek moeilijk tot rust kon komen. Wat mij betreft had ze het hele album lang vastgehouden aan een ingetogen manier van zingen.

Niettemin waren dat slechts incidentjes in een verder erg vredige nacht. Ik zou zeggen: koop de cd en slaap lekker.