Barok in de handen van Patricia Petibon is barok zoals je het niet vaak hoort, getuige haar nieuwe album Rosso. Onbeschaamd leeft ze zich uit met de eeuwenoude muziek. Voor sommigen misschien over de top, voor mij sprankelend en opwindend.

Met het album Rosso, dat op 26 maart bij Deutsche Grammophon uitgebracht wordt, zet Patricia Petibon voor het eerst Italiaanse barokmuziek op cd, nadat ze zich eerder al aan Frans barokrepertoire waagde.

De cd is een persoonlijke selectie van de Franse sopraan. Ze heeft gekozen voor bekende en minder bekende werken van Sartorio, Stradella, Händel, Scarlatti, Porpora, Vivaldi en Marcello.

Ik was direct bij het eerste nummer aangenaam verrast door de kunsten van Petibon. Ze zingt met een bijzonder aanstekelijk enthousiasme en lijkt lak te hebben aan alles wat gangbaar is in het zingen van barok. Ze gaat geheel haar eigen gang in het interpreteren van de aria’s en dat vind ik te prijzen.

Petibons aanpak kenmerkt zich door een overdadige expressie. Ze gaat heel ver in het karakteriseren van de personages achter de aria’s.

Het contrast tussen de eerste twee nummers van de cd typeert dat treffend. In de aria van Sartorio’s Cleopatra is ze exact de verleidelijke ‘ik-wind-je-wel-om-mijn-vinger-vrouw’ die uit de tekst spreekt. Ze zucht sensueel en de ‘riso’ (lach) waar ze over zingt, is soms zelfs letterlijk in haar zang te horen.

In ‘Queste lagrime e sospiri’ van Stradella, het volgende nummer, is de sfeer volledig omgeslagen. Met bijna vibratoloze, van verdriet doortrokken noten bezingt Petibon haar tranen en haar zuchten. Erg emotioneel en in niets de bruisende Cleopatra van de eerste aria.

Soms schiet ze wat te ver door, dat wel. Haar Griselda uit Scarlatti’s gelijknamige opera is bijvoorbeeld wel erg ‘clownesk’. Met haar overdreven spreekzang, gehijg en geglij maakt ze een grap van de aria, terwijl het dat naar mijn idee niet is.

Ik kan me hierdoor wel indenken dat sommige barokliefhebbers haar zang als ‘over de top’ zullen ervaren. Zelf vind ik echter dat Petibon maar op een paar momenten te ver gaat in haar uitbundigheid. Voor de rest vind ik haar veelzijdige en levendige zang zeer geslaagd en origineel.

Samen met het kleurrijke, pittige Venice Baroqua Orchestra onder leiding van Andrea Marcon maakt dat van Rosso een sprankelende, opwindende cd.

Hieronder de trailer van Rosso: