De befaamde productie van Il barbiere di Siviglia waarin Joyce DiDonato vanuit een rolstoel Rosina zingt, is op dvd verschenen. De Amerikaanse is werkelijk fenomenaal. En ze is slechts de top van een blinkende kristalberg. Want de hele productie is hoogbegaafd bezet. Smullen dus!

Het werd vorig jaar juli breed uitgemeten in de media: mezzosopraan Joyce DiDonato brak tijdens de première van Il barbiere di Siviglia bij het Royal Opera House in Londen een bot in haar voet. Het gebeurde tijdens de eerste akte, maar de mezzosopraan zong de hele voorstelling uit. Tot grote bewondering van heel de wereld.

Ook tijdens de voorstellingen die volgden, stond de zangeres gewoon op het toneel. Of beter gezegd: zat. Ze mocht op uitdrukkelijk advies van de dokter haar voet op geen enkele manier belasten, dus zong ze alle voorstellingen vanuit een rolstoel.

Eén van die frappante voorstellingen heeft Virgin Classics opgenomen en onlangs in Nederland uitgebracht op dvd. Bijzonder aanbevelingswaardig, want het zijn drie verrukkelijke uren. Voor oog en oor.

DiDonato levert een ongekende prestatie door ondanks haar rolstoel het karakter van Rosina tot in de kleinste finesses uit te werken. Op sommige momenten kun je je voorstellen dat de voorstelling interessanter was geweest als ze gewoon kon lopen, maar over het geheel genomen doet haar ‘handicap’ niets af aan haar geloofwaardigheid. Verbazingwekkend genoeg.

Bovendien zingt DiDonato op een manier waar je ogen van gaan knipperen. Haar frasering en articulatie zijn uitermate intelligent en passen haarfijn bij de tekst. Ik heb bijvoorbeeld nog nooit zo’n originele, creatieve versie van ‘Una voce poco fa’ gehoord. Ze klinkt als een lichte sopraan als ze opgewonden is, ze klinkt als een man als ze boos is, ze raast met de hoogste perfectie door haar coloraturen, ze toont geen noot vermoeidheid: simpelweg fantastisch.

En zoals gezegd: DiDonato is slechts de aanvoerster van een cast van toppertjes. Juan Diego Flórez is natuurlijk geknipt voor de rol van graaf Almaviva. Door het gemak waarmee hij de hoogte en de coloraturen van Rossini trotseert, kan hij als niemand anders op onbekommerde, vrije wijze gestalte geven aan de verliefde graaf.

Met zijn zoete, vloeiende stem is hij erg verleidelijk in zijn serenade en canzone. In de vermommingsscènes kan hij wat mij betreft wat meer overdrijven, maar vervolgens sta ik versteld van zijn lange solo in de finale, wat alles weer goedmaakt. Flórez legt in die dekselse tenorbeproeving een onvoorstelbare technische perfectie aan de dag.

Figaro wordt zeer treffend neergezet door Pietro Spagnoli. Hij is een onafhankelijk type, een doortrapte vrijbuiter, en ook een ras-Italiaan. Dat laat hij zien in zijn (vele) gebaartjes en dat laat hij zeker ook horen in zijn zang. Levendig, bruisend en bijzonder zelfverzekerd danst hij door zijn partij.

Dokter Bartolo wordt vertolkt door één van de beste bas-buffo’s van dit moment: Alessandro Corbelli. Op scherpe, gevatte wijze speelt hij de paranoïde dokter. Zijn zang is onberispelijk, met prachtige volle uithalen. Slechts op één momentje verkijkt hij zich, als hij naar een wel erg hoge versnelling schakelt in één van de rappe aria’s van Rossini.

Erg amusant is ook Ferruccio Furlanetto als Don Basilio. De bas gaat helemaal los in zijn rol, met een grotesk, lachwekkend resultaat. Hij zet Basilio neer als een achterbaks, onnozel onderkruipsel. Hij buldert er met zijn bruuske stem flink op los, maar dat maakt het alleen maar leuker.

De sublieme cast wordt met veel vaart en scherpte begeleid door het orkest van het Royal Opera House onder leiding van Antonio Pappano, die naast de vijf hoofdsolisten eveneens een hoofdfiguur genoemd mag worden.

Moshe Leiser en Patrice Caurier hebben de productie vermakelijk aangekleed. De enscenering bevat alles wat Rossini nodig heeft: bonte kleuren, originele grappen en dik aangezette personages. Eigenlijk is het toneel qua decors (Christian Fenouillat) heel eenvoudig, maar wat er allemaal gebeurt en wat er allemaal te horen is, geeft je drie uur vertier van de hoogste orde. Bravi!

Hieronder ‘Una voce poco fa’ uit de mond van DiDonato.