De controversiële regisseur Olivier Py heeft op stijlvolle wijze zijn debuut gemaakt in Nederland. De Fransman maakte van Benjamin Brittens ‘kerkparabel’ Curlew River een diepgaande, mystieke voorstelling. Met dank ook aan de uitstekende uitvoerenden.

Curlew River is een christelijke parabel, gebaseerd op een Japans noh-theaterstuk, dat gaat over een waanzinnig geworden moeder die op zoek is naar haar zoontje, die al een jaar zoek is.

Ze steekt met een veerboot de Curlew River over en hoort tijdens de oversteek van de veerman over een jongetje dat een jaar geleden bij de rivier gestorven is, nadat hij door een vreemdeling mishandeld was. Het wordt duidelijk dat het om haar zoontje gaat. De vrouw lijkt aan haar smart ten onder te gaan, tot ze zich tot God keert en van haar waanzin verlost wordt.

Curlew River ging in 1964 in wereldpremière en werd datzelfde jaar al uitgevoerd in Nederland, tijdens het Holland Festival. Na die tijd was het werk echter niet vaak meer in ons land te zien.

Meer dan vier decennia na dato heeft Pierre Audi het werk weer naar Amsterdam gehaald, voor het Holland Festival dat deze week begon. Het gaat om een productie die Olivier Py enkele jaren geleden voor het Edinburgh International Festival maakte en dat door de Opéra National de Lyon vorig jaar hernomen werd.

De Nederlandse première van de productie vond gisteravond (3/6) plaats in de Amsterdamse Stadsschouwburg, uitgevoerd door het operahuis uit Lyon. Voor Py – een regisseur die dikwijls controverse veroorzaakt met zijn operaensceneringen – betekende het zijn debuut in Nederland.

Py verwerkte naar mijn idee treffend de mystieke muziek van Britten in het toneelbeeld. Het overheersende zwart, de gedragen wijze van acteren, de langzaam ‘openbrekende’ stellage, de manier waarop hij de vrouw uitbeeldde (met een knalrood geverfd gezicht): het was allemaal passend en versterkte de muziek.

Die muziek werd prima uitgevoerd door de vier solisten, het kleine mannenkoor daaromheen en het eveneens kleine ensemble. Stevige baritonzang was er van Tim Mirfin (de abt), William Dazeley (de veerman) en Ivan Ludlow (de reiziger), die allemaal even overtuigend hun rol gestalte gaven.

De Amerikaanse tenor Michael Slattery gaf een aangrijpende vertolking van de dwaze vrouw. Zijn acteerwerk was bijzonder intens en fysiek en zijn zang een emotionele mengeling van gezucht, geklaag en geroep. Op een of andere manier liet hij je geen moment los.

Dat was ook precies wat ik het sterke vond van de voorstelling. Hoewel ik wat tijd nodig had om erin te komen, heerste er een bepaalde mysterieuze sfeer op het toneel die me opslokte en tot het einde toe geboeid hield.

Al met al een intrigerende voorstelling. Héél wat anders dan een ‘gewone’ opera, maar juist daarom mooi dat die naar Amsterdam is gehaald. Curlew River is nog eenmaal te zien, op vrijdag 4 juni. Zie voor meer informatie de website van het Holland Festival.