Liza Vjera Lozica is een Nederlandse mezzo sopraan aan het begin van haar internationale carrière. Na opleidingen aan het Amsterdamse conservatorium en de Londense Guildhall School for Music and Drama, vond ze op een operawerk website, Yaptracker, een advertentie voor het Young Artists Program van de Salzburger Festspiele. Dat programma bestaat al vijftien jaar en wordt volledig door het Festival gefinancierd. Liza deed auditie en mocht komen.

Naast het repeteren en uitvoeren van een nieuwe versie van Ravels opera L’enfant et les sortileges (Das Kind und die Zauberdinge) waarin ze de rollen van Mama, die Teetasse en Libelle zal zingen, volgen de deelnemers masterclasses, workshops en zanglessen.  Ook is er ruimschoots aandacht voor mindfulness en de fysieke kant van het zanger zijn. De organisatie zorgt ervoor dat er veel mensen uit vak, zoals agenten en impresario’s, betrokken zijn bij het programma. Er komt ook een eind galaconcert waarin de deelnemers aria’s duetten en ensembles zullen zingen.

Alles wordt betaald door de Festspiele en de zangers krijgen een gage voor hun operarollen. Het is een springplank, een leerschool en ook de operaproductie wordt door een jonge dirigent en regisseur gemaakt. Liza is de enige Nederlandse deelnemer dit jaar.

Na het eerste brugklassers gevoel (ze was op de eerste dag drie keer in het enorme gebouw verdwaald), is het programma van start gegaan.

Ik vroeg Liza op haar tweede dag in Salzburg, wat ze hoopt uit deze zomerschool te halen.

Liza: ‘ Het spreekt me heel erg aan dat er zoveel aandacht is voor de geestelijke kant van het vak. Ik ervaar toch nog weleens een imposter syndrome. Hoor ik hier wel, ben ik wel goed genoeg, wat zijn zij geweldig. Die vragen die steeds maar door mijn hoofd spelen. Tijdens de masterclasses werd al gauw duidelijk: Wacht eens, hierin ben ik niet alleen! Ik hoop daarnaast het bijna kinderlijke plezier van vroeger weer terug te vinden. Dat ik een aantal dingen ga doorbreken en ruimte ga innemen. Dat die speeltijd hier me die te gekke energie weer geeft…en natuurlijk dat de aanbiedingen binnenrollen. (lachend) Kom maar met je contracten!’

Liza gaat geregeld een blog voor ons schrijven. Hier is het eerste verslag uit Salzburg.

Deel één van de BLOG van Liza Vjera Lozica

Bloody nervous

En dan is het eindelijk zo ver! Na aftellen, voorbereiden en dagdromen mogen we eindelijk beginnen: Aan de slag bij de Salzburger Festspiele.

Ontvangen met een heerlijk diner op het terras van het operagebouw met prachtig uitzicht over de stad. De zangers stellen zich met klamme handjes aan elkaar voor – want het blijft ongemakkelijk.Al gauw landen de gesprekken op stemvakken, rollen, leeftijd en behaalde prestaties.

Hoogstwaarschijnlijk herkennen de meeste artiesten het volgende domino-effect:Als bij klokslag begint het, datgene waarvan je jezelf had gezworen het thuis te laten, hetgeen wat je je niet meer zou laten belemmeren: ‘de aanname-parade’.

“Hij denkt vast dat ik…”, “had ik dit wel..”, “dit was zeker te (veel/stom/raar/bot)”, etc.

Uiteraard komt ‘de aanname-parade’ niet alleen. Want, zie daar, precies op tijd komt nu de andere helft van dit dynamisch duo: ‘het oordeel’. 99% van de tijd over jezelf en nagenoeg altijd negatief.

Met tot slot de vraag: ben ik nu de enige die dit voelt?

Eerlijk gezegd moet ik de eerste nog tegenkomen die dit niet heeft ervaren.

Metgezellen

Het zijn al jaren mijn metgezellen bij elke auditie, elk concert en elke repetitie. Weliswaar het ene moment minder sterk dan het andere moment, het lukt gelukkig om het te parkeren. En toch is het er dan ineens weer.

De continue intrinsieke monoloog die een wig lijkt te kunnen drijven tussen mijzelf en het genieten van het moment. Tussen mij en mijn collega’s. Mijzelf en mijn ontwikkeling. Een wig tussen hart en hoofd.

De organisatie van het festival voelt dit uiteraard allemaal perfect aan en plant voor de volgende ochtend een korte ‘auditieronde’ in waarbij iedereen een aria voor elkaar zingt. Hebben we dat gehad. Er hangt een gemoedelijke sfeer. Het voelt veilig en vriendelijk.

En toch voel ik me zo ontspannen als de eerste dag in de brugklas.

Ik mag.

“Goh. Ik voel me eigenlijk best ontspannen. Adem uit. Focus op de aria. Waar is ze. Wat doet ze.

Sjezus, wat zit m’n adem hoog, joh.  Sst, stop! Let op je aria.

Dikke kak, was dat nou wel of geen liason? Nee, niet doen.

Ik val vast tegen. Yep. Zie je, de vreemde eend in de bijt, c’est moi. Ze hebben spijt, hè? Zie je wel!

Focus! Je aria! Jezus, Lies!”.

En hopla. Daar was het slotakkoord.

Faalangst

Het ellendigste wat faalangst doet is dat het isoleert. Niet omdat je geen contact meer met mensen maakt, je kan prima met elkaar praten, maar het maakt dat je boven jezelf zweeft. Het maakt kwetsbaar, breekbaar. En uit zelfbescherming ontstaat er een soort slotgracht tussen jezelf en de ander. Je hoort complimenten niet meer, alleen de zelfkritiek. Het erover hebben is geen optie want dan weten ze straks dat je weleens twijfelt en dat is vast amateuristisch. Tsja, en dat laatste vind ik dus onzin. Althans, dat zou het moeten zijn!

Mijn blog

Dit is waar ik deze blog deels aan wil wijden. Natuurlijk om de geweldige avonturen te delen die de Festspiele me laat beleven, maar ook om een onderwerp aan te snijden wat we als zangers naar mijn idee veel meer met elkaar mogen delen, namelijk imposter syndrome en faalangst. Want hoe meer ik met anderen spreek, hoe meer duidelijk wordt dat we hier voor het overgrote deel mee te maken krijgen. Maar ook hoop ik te schrijven over hoe we desondanks doorgaan en blijven proberen.

Na de auditiesessie vraag ik aan een zangeres naast me voorzichtig hoe zij het heeft ervaren.

“I was bloody nervous”.

Ik voel me meteen minder alleen.

Verder lezen, luisteren en kijken

Korte kennismaking met Liza als zangeres.

Eerder dit jaar zong Liza in Be Opera XL van Tom Meijer, bij De Nationale Opera.

Liza stuurt geregeld nieuwe ervaringen door, die u hier op Place de l’Opera kunt lezen.