De ZaterdagMatinee zette vanmiddag stevig de toon voor haar 50e seizoen, met een uitvoering van De vuurengel van Prokofjev. Orkest, koor, cast en maestro Leif Segerstam wekten op beklemmende wijze een bovennatuurlijke wereld tot leven. Drie uur onrust die beëindigd werd door een hysterische climax. Zo, we zijn begonnen.

De ZaterdagMatinee viert dit seizoen haar 50-jarig bestaan, terwijl het Radio Filharmonisch Orkest en het Groot Omroepkoor een feestje bouwen rond hun 65e verjaardag. Een bijzonder seizoen vraagt om een bijzondere opening en dat is de niet vaak opgevoerde opera De vuurengel van Sergej Prokofjev zeker.

De vuurengel speelt zich af in de zestiende eeuw en gaat over Renata, die sinds haar achtste door de vuurengel Madiël bezocht wordt en verliefd op hem is geworden. Als het verhaal begint, heeft hij haar net verlaten, maar met de belofte dat hij in de gedaante van een man terug zal keren.

Geholpen door Ruprecht, die verliefd op haar is geworden, gaat Renata wanhopig naar die man op zoek. Ze vindt hem niet, wijst de liefde van Ruprecht af en besluit het klooster in te gaan om haar ziel te redden. Met haar komst brengt ze echter ook vele demonen mee, waardoor de nonnen hoe langer hoe hysterischer worden. Te midden van die gekte veroordeelt de inquisiteur Renata uiteindelijk tot de brandstapel.

Het is een duidelijk te volgen verhaal en de muziek spreekt boekdelen, wat de opera eigenlijk heel geschikt maakt voor een concertante opvoering. Het is niet moeilijk de plaatjes in te vullen.

Prokofjevs partituur vind ik meesterlijk. Zijn muziek is spannend, intens en zeer beeldend. Bovendien bevat het vele lagen. Zo zijn er tussen het onrustige, duistere orkestgeweld soms eventjes zoete melodieën of vrolijke ‘danspassages’ te horen, die de emoties en gebeurtenissen in de scènes verder uitdiepen.

Het Radio Filharmonisch Orkest en het Groot Omroepkoor geven onder leiding van wereldrecordhouder ‘symfonieën-schrijven’ Leif Segerstam een uitmuntende uitvoering van deze muziek. De violen dolen als demonen door de zaal en de koperblazers en percussionisten stuwen de hysterie in de finale met hun duivelse geweld zo hoog op, dat je even vergeet te ademen. En wat het mooie is: zelfs in al die heftigheid behoudt het orkest de fijnste nuances.

De gehele cast levert een knappe prestatie, alleen al door hoorbaar te zijn boven dit orkestrale geweld. Ricarda Merbeth zingt helder en vol drama de lastige en enorme partij van Renata. Haar bezetenheid uit zich vooral in een voortdurend angstige houding. Ik vind dat ze dat goed vasthoudt tijdens de opera, ook in haar zang.

Ruprecht wordt gezongen door de jonge bas-bariton Vladimir Baykov. Van hem ben ik het meeste onder de indruk, niet in het minst vanwege zijn leeftijd: 26 jaar! Hij geeft zijn personage veel diepgang, presenteert zich overtuigend en heeft een grote, doordringende stem, vol mannelijkheid en bravoure. Geknipt voor deze rol, en ongetwijfeld voor nog vele andere rollen van formaat.

Ook de ondersteunende cast vind ik uitstekend. Zo is Martijn Cornet overtuigend als altijd in twee kleinere rollen en zorgt tenor Roman Sadnik als lachwekkende Mefistofeles voor een ‘luchtpuntje’ in de duisternis van het werk. Verder is bas Alexander Vinogradov als grootse, imponerende inquisiteur onmisbaar in de climaxopbouw in de finale.

Al met al een indrukwekkende opening van een indrukwekkende concertserie, die met vijftig jaar nog lang niet uitgezongen is. Laat de rest van het seizoen maar komen.

Zie voor meer informatie de website van de ZaterdagMatinee.