Terwijl de critici zich druk maken over de vraag of zijn carrière nu wel of niet finito is, ligt er van tenor Rolando Villazón gewoon weer een nieuw album in de schappen: México! Het is een zoete, sentimentele serenade aan zijn vaderland. Mij klinkt het bevallig in de oren.

Villazón haalt de laatste tijd vaker de kranten met afzeggingen en geflopte concerten dan met opzienbarende zangprestaties. Anderhalf jaar geleden werd hij voor de tweede keer aan zijn stembanden geopereerd, waardoor hij bijna een jaar uit de roulate was. In maart maakte hij zijn rentree op het operatoneel met een productie in Wenen, maar sindsdien heeft hij alweer vele concerten moeten afzeggen.

De Britse tv-show Popstar to Operastar bracht hem nog de meeste publiciteit. Tegelijkertijd kwam hem dat op kritiek van klassieke muziekcritici te staan, critici die in sommige recensies al het einde van de carrière van de Mexicaan afkondigden.

Maar nu is daar dan een nieuw album. Eentje die in maart dit jaar, de maand van zijn rentree, opgenomen werd in Berlijn. Het concept lijkt sterk op Sicilien, het nieuwste album van Roberto Alagna, ook lid van de clientèle van Deutsche Grammophon. Alagna liet op zijn cd zijn Siciliaanse bloed spreken door samen met een typisch Siciliaans bezet kamerorkest tal van volksliedjes van het Italiaanse eiland op te nemen. Villazón heeft hetzelfde gedaan, maar dan met Mexicaanse liederen.

Het repertoire komt ‘uit zijn hart’, schrijft de tenor in de toelichting bij de cd. Volgens hem is muziek in Mexico onderdeel van het dagelijks leven en hét middel om emoties te uiten. Zo brengen mannen nog steeds serenades bij het huis van hun geliefden. ,,Ikzelf heb mijn vrouw al vele malen een serenade gebracht met deze liederen”, aldus Villazón.

De liederen gaan dan ook stuk voor stuk over de liefde. De manier waarop is niet erg diepgravend. Eerder zoet en sentimenteel, ook als het om liefdesleed gaat. Maar dat houdt het luchtig en ik vind het wel passen bij het karakter van het album. Het roept bij mij de sfeer op van een stereotype Mexicaans dorpje, inclusief sombrero’s, siësta’s en een stralend zonnetje, waar zowel liefdesvreugd als liefdesverdriet met een zekere schoonheid bezongen worden.

Die sfeer zal ongetwijfeld te maken hebben met de persoonlijke band die de musici (de Bolívar Soloists met een aantal gasten) met het repertoire hebben. Dat hoor je op een of andere manier toch terug in de uitvoering.

Dat geldt des te meer voor Villazón. Ik kan horen dat zijn hart hier sneller van gaat kloppen. En tegelijk is en blijft het de Villazón zoals ik hem ken: hij zingt continu voluit, met alles wat die heeft. Hij spaart zich geen moment. Het heeft hem zijn stem gekost, maar toch: overtuigen doet het wel.

Want zijn stem vind ik nog steeds indrukwekkend. Het zit zo vol emotie, mij kan dat niet onberoerd laten. In ‘Estrellita’ (kleine ster) is de liefdespijn bijvoorbeeld zeer treffend in zijn zang te horen en ‘Cucurrucucú, paloma’ laat hij druipen van de softe melancholie, waarbij hij zijn klanken laat stromen en stromen, ondanks de hoge ligging. Of neem het door Daniel Catán nieuw gecomponeerde lied ‘Comprendo’: slechts één strofe lang, maar net zo ontroerend als een volledige liefdesgeschiedenis.

Veel variatie of contrast zit er niet tussen de liederen – het komt allemaal een beetje op hetzelfde neer. Maar wat geeft het? Het is een album dat je niet na één keer weglegt, maar waar je meerdere malen gewoon ‘lekker’ naar kunt luisteren. Leun achterover, sluit je ogen en beleef ter plekke een heerlijke Mexicaanse romance.

Toch jammer dat de carrière van Villazón er een stuk minder rooskleurig uitziet dan dat idyllische plaatje.

Hieronder het promofilmpje van Deutsche Grammophon: