Het is een monument in het repertoire van het Royal Opera House: de La Bohème van John Copley. Zijn productie is al meer dan 35 jaar in het Londense operahuis te zien en is nog altijd hartverwarmend en ontroerend. Opus Arte heeft de nieuwste reprise op dvd uitgebracht.

Copley’s productie ging op 6 februari 1974 in première bij het Royal Opera House en werd sindsdien zo’n twintig keer hernomen, telkens met de grootste sterren in de cast. De reprise van 1982 (met onder andere Neil Shicoff, Ileana Cotrubas en Thomas Allen) werd uitgebracht op dvd en Opus Arte heeft daar nu een dvd van de nieuwste reprise aan toegevoegd, die in december 2009 in Londen te zien was.

Vanwaar die populariteit? Op de achterkant van de Opus Arte-uitgave valt te lezen dat de productie Puccini’s meesterwerk ‘volledig recht doet’. Daar kan ik het niet genoeg mee eens zijn. Dit is een La Bohème zoals je het in het libretto leest, waarin geen geur of kleur ontbreekt, waarin muziek en theater tot in de kleinste details één zijn.

De kleurrijke, zeer realistische en tot de verbeelding sprekende decors van Julia Trevelyan Oman zuigen je helemaal het verhaal in. Het is zo echt, dat je het haast koud krijgt van de sneeuwvlokken die in de derde akte naar beneden dwarrelen. En warm van de gezellige kerstdrukte in het tweede bedrijf.

Door de pientere, levendige personenregie van Copley krijg je ondertussen in een mum van tijd een band met de personages. Ze gaan je allemaal aan het hart, waardoor het drama dat zich ontvouwt hartverscheurend is. En toch ook hartverwarmend, want het is een opera zonder slechteriken, een opera van sympathieke jonge mensen in wier lief en leed je even mag delen.

In de reprise uit 2009 treedt een jonge cast op. Vocaal leggen ze het wellicht af tegen Shicoff, Cotrubas en collega’s, maar dat wil niet zeggen dat ze ondermaats zingen. Integendeel! Hun zang is uitstekend; samen met hun innemende acteerwerk goed voor een voorstelling van topniveau.

Teodor Ilincai is met zijn jonge, elegante timbre een perfecte Rodolfo, heel romantisch en poëtisch. Hij benadert zijn melodieën op bezonnen wijze, bijna timide. Soms komt het mij te voorzichtig over, maar de stijl kan ik wel waarderen.

Hibla Gerzmava is een Mimi om van te houden, zoals iedere Mimi dat zou moeten zijn. Zacht, kwetsbaar, maar ook, zeker in het begin, levenslustig en vrolijk. Ondanks haar donkere, forse stem, komt ze jong en breekbaar over. En vocaal en theatraal is ze een imponerende actrice, zeker in de derde en vierde akte. Haar ingetogen zang houdt me volledig in de ban.

Inna Dukach schittert als Musetta: ze heeft de juiste kokette uitstraling, beschikt over een soepele sopraan met een snel en licht vibrato, zingt pittig, acteert zo mogelijk nog pittiger en is ook nog eens beeldschoon.

Ook Marcello (Gabriele Viviani), Colline (Kostas Smoriginas) en Schaunard (Jacques Imbrailo) hebben stuk voor stuk goede stemmen en prima acteerkwaliteiten. Voeg daarbij de de heerlijk naïeve, dommige Benoit van Jeremy White en de lachwekkende Alcindoro van Donald Maxwell en je hebt een wellicht niet vlekkeloze, maar wel unaniem overtuigende cast.

Het orkest van het Londense operahuis geeft ondertussen een grandioze uitvoering van Puccini’s partituur. De luchtige scènes klinken onder leiding van Andris Nelsons vlot, transparant en lekker puntig, terwijl de volle, breed uitgesponnen lyriek in de romantische scènes tussen Mimi en Rodolfo je geheel bedwelmt. Met schitterend geplaatste vertragingen weet Nelsons het verhaal op de essentieelste momenten prachtig stil te zetten, wat de impact van bijvoorbeeld Mimi’s dood extra groot maakt.

Het maakt deze nieuwe uitgave net zo kopenswaardig als de uitvoering uit 1982. En wat u ook kiest: Copley’s Bohème moet u echt eens zien. Binnenkort of over een paar jaar, dat maakt niet uit, want deze productie zal altijd harten blijven verwarmen. En veroveren.