Arturo den Hartog had al eens gezongen in het Amsterdams Concertgebouw, in de Spiegelzaal voor een opname* die op You Tube te zien is. Maar nu stond de Surinaamse countertenor woensdagavond 6 december recht boven die zaal, in de befaamde Kleine Zaal. Een officiële presentatie in de serie ‘Hemelbestormers’.

Hij hoopte met zijn programma een divers publiek te trekken. Die wens ging in vervulling want de Surinaamse gemeenschap kleurde duidelijk de behoorlijke publieke belangstelling. De 23-jarige Den Hartog had er zijn prikkelende programma duidelijk op ingericht. Prikkelend omdat hij eerst een mooie keuzes uit het liedoeuvre van de Amerikaanse componist Aaron Copland en van de Engelsman Gerald Finzi uitvoerde.
Na de pauze stapte hij over op het voor countertenors rijke repertoire uit de barok, in dit geval twee nummers uit opera’s van Händel, om daarna af te sluiten met een ruime selectie Surinaamse volksliedjes, in een klassieke jas gestoken door arrangeur Max Knigge, en met pittig spel begeleid door pianist Daan Boertien. En alhoewel de liederen van Copland uit diens bundel ‘Old American Songs’ en van Finzi op teksten van Shakespeare al met enthousiaste reacties waren beloond, de Surinaamse melodieën riepen speciale emoties los.

Meezingen

Zachtjes werd er hier en daar meegezongen, Uniek voor de met liedrepertoire verbonden Kleine Zaal. Kwam het ooit voor dat het publiek zachtjes meezong bij geliefde Schubert liederen? In ieder geval waardeerde Den Hartog het; het laatste lied herhaalde hij daarbij de zaal uitnodigend mee te zingen! ‘Blaka Rowsu now ye gwe’(Zwarte Roos nu je weggaat’) vormde een mooi afscheid.

De melodieuze liederen van Copland zong Den Hartog met mooie lijnen in de voordracht. Zijn stem is kleurrijk en mild, prachtig gevormd en nergens scherp tot in de hoogste tonen met sopraankarakter. Hij deed mij denken aan Paul Esswood, de legendarische Britse countertenor uit de zeventiger jaren die furore maakt met zijn fluwelen geluid. Jammer genoeg neigt Den Hartog sterk naar klankzingen. Onder het overmatige legato leed de tekstexpressie. Zonder een blik te werpen op de teksten in het programmablad, was de inhoud van de liederen nauwelijks te volgen.

Weldadige lijnen

Prima keus om de naam van de weinig uitgevoerde Finzi in het recital op te nemen. De Brit was een liefhebber van poëzie, wat zich vertaalde in zo’n honderd liederen die hij naliet. De cyclus ‘Let us garlands bring’ van William Shakespeare lag Den Hartog als gegoten in de mond dankzij de weldadige melodische lijnen van liederen als ‘Come away, death’ en ‘Fear no more the heat of the sun’. Wel viel op dat zijn stem in lagere liggingen aan kracht ontbeerde. Het was overigens verrassend om deze liederen door een countertenor te horen zingen; Finzi schreef ze namelijk voor bariton, zijn favoriete stem. Daan Boertien legde stevige begeleidingen onder de zanglijnen.

In twee nummers van Händel, Ún zeffiro spirò’ uit de opera Rodelinda en ‘Pena tiranna’ uit Amadigi di Gaule (melodie beroemd door de aria ‘Lascia ch’io pianga’) demonstreerde Den Hartog zijn groot gevoel voor elegante, vloeiende en expressieve barokzang. Ik had graag wat meer uit dat repertoire willen horen, vooral in het virtuoze genre.
En toen was het tijd voor Surinaamse liedjes. Leuke melodieën, soms swingend (met animerende begeleiding door pianist Boertien), met grappige inhoud zoals in ‘Sa ye luku mi?’ (‘Waarom gaap je mij aan?’). Arturo den Hartog kwam echt los in zijn voordracht.

Hij streeft er naar om een breed publiek voor muziek te interesseren. Hij hoopt bovendien ook in Suriname de belangstelling voor concertmuziek te stimuleren. Een mooi voornemen van een ‘hemelbestormer’.

Verder lezen, luisteren en kijken

*Arturo den Hartog en pianist Daan Boertien voeren het lied ‘Blacka Rowsu’ uit.

Arturo den Hartog vertelt over zijn passie en zijn missie.

In 2022 speelde Arturo de rol van de Wolf in Het meisje, de jager en de wolf. 

Samen met Holland Baroque zingt Arturo den Hartog ‘Pena tiranna’.