Een dolle Rossini-komedie met maar liefst drie wereldsterren in de cast: kun je nog meer verlangen? Amper. De bioscoopproductie van Le Comte Ory uit New York is een weldaad voor het oor. De hoge spetters van Flórez, de onnavolgbare virtuositeit van Damrau, het acteertalent van DiDonato: wat een traktatie.

Le Comte Ory is de laatste komische opera van Rossini. Terwijl vele mannen op kruistocht zijn, jaagt de jonge graaf Ory op de achtergebleven vrouwen. In het bijzonder op de mooie gravin Adèle. Door zich te verkleden als kluizenaar (eerste akte) en non (tweede akte) probeert hij haar te versieren. Zijn page Isolier, ook verliefd op Adèle, gooit echter roet in het eten.

De Metropolitan Opera uit New York voerde Le Comte Ory eind maart voor het eerst in haar bestaan op, in een regie van Bartlett Sher. Die productie was gisteravond als onderdeel van de populaire ‘Live in HD’-serie live mee te maken in diverse bioscopen in Nederland, waaronder een goedgevulde CineMec in Ede.

Bij Sher speelt de opera zich af in een theatertje uit Rossini’s tijd. Die theater-in-theater-vorm werkt goed. Het laat de middeleeuwse entourage extra grappig overkomen. Spektakel heeft Sher daarbij niet nodig. Een paar eenvoudige decorstukken en zeer pompeuze kostuums zijn genoeg voor een bonte en kleurrijke voorstelling.

Bovendien: het spektakel komt wel van de zangers. De Metropolitan Opera heeft een cast bijeengebracht met maar liefst drie wereldtoppers. Een zeldzame gebeurtenis, zeker voor Nederlandse begrippen.

Hoewel hij krap een uur eerder vader is geworden, imponeert Juan Diego Flórez (Ory) zoals altijd met zijn hoge noten, smetteloze coloraturen en leuke acteerwerk. De smaken verschillen rondom deze tenor, maar dat hij een show weet te maken, lijkt me duidelijk. En die technische hoogstandjes doen weinigen hem na.

Diana Damrau geeft een weergaloze vertolking van Adèle. Wat kan die vrouw zingen! Haar fluwelen sopraan gaat zowat gewichtloos door haar pittige partij heen, met diverse subliem geplaatste, keihoge noten als smaakmakers. En het beste: het is niet zomaar vocaal gestunt, ze geeft aan iedere zin betekenis.

Joyce DiDonato completeert het prachtige trio in de rol van Isolier. Geweldig hoe ze de jongensrol weet te acteren. Dat doen weinigen haar zo geloofwaardig na. Bovendien zingt ook zij de sterren van de hemel, met rake expressie en vlekkeloze techniek.

Haar kwaliteiten en die van de andere twee wondermooie zangers smelten aan het einde van de opera samen in een magnifiek trio. Een onweerstaanbaar staaltje compositie van het genie Rossini.

De drie hoofdrolspelers worden omringd door sterke zangers in de bijrollen: Stéphane Degout als vlotte Raimbaud, Michele Pertusi als wijze, fraaie gestemde gouverneur en Susanne Resmark als komisch uitziende en zingende Ragonde. Maurizio Benini geeft de komedie ondertussen vanaf de bok extra kleur en schwung.

Wat is het toch een geluk dat er een operahuis is dat zulke sterren in één productie bijeen kan brengen, dat er satellieten zijn om het overal ter wereld uit te zenden en dat er Nederlandse bioscopen zijn die daar gebruik van maken. Iedere keer is het weer een traktatie.

Zie voor meer informatie over de uitzendingen vanuit New York de website van Cinemec.