In de regelmatig terugkerende rubriek ‘Opera over de grens’ worden belangrijke premières die onlangs in internationale operahuizen plaatsvonden op een rijtje gezet. Deze keer een vlotte Mozart in Brussel, een bizar werk in Londen, Riccardo Muti’s debuut in Parijs en Anna Netrebko’s langverwachte Violetta in San Francisco.

Het Brusselse operahuis De Munt sluit haar seizoen af met een Mozart-opera uit het archief: een productie van Le nozze di Figaro uit 1998, van de hand van Christof Loy. Een productie die al voor de tweede keer hernomen wordt.

Loy nam de reprise niet zelf voor zijn rekening. Hij was de laatste tijd druk met Lulu in Londen. Niettemin zette zijn assistente volgens De Standaard een fraaie seizoensafsluiter neer.

Die ging op 9 juni in première, met een dubbele bezetting van de belangrijkste rollen. Namen in de cast waren onder andere Andrea Rost, Stéphane Degout, Alex Esposito en ook twee dames die niet lang geleden nog in Amsterdam Mozart stonden te zingen: Virginia Tola en Ingela Bohlin.

De algemene indruk van Geert Van der Speeten van De Standaard is positief. „De Nozze di Figaro heeft gebreken, maar verrast met fris en levendig spel en mooie stemmen”, schrijft hij. Het is allemaal niet ‘spraakmakend’ of ‘opzienbarend’, vindt de recensent, maar het is wel „een Mozart die je moeiteloos weet in te pakken”. Wat bijvoorbeeld te denken van Cherubino die met een achterwaartse salto de orkestbak in springt?

De cast is volgens Van der Speeten met zorg uitgekozen en van hoog niveau. Zij staan onder leiding van de ‘piepjonge’ Franse dirigent Jérémie Rhorer. „Beslist een nieuwe aanwinst.”

Le Nozze di Figaro speelt nog tot en met 26 juni.

Royal Opera House

In Londen beleefde de opera Parthenogenesis van de Britse hedendaagse componist James MacMillan op 11 juni haar scenische première, nadat het werk in 2000 concertante in wereldpremière ging. In de Linbury Studio van het Royal Opera House dirigeerde de componist zelf het Britten Sinfonia.

Parthenogenesis gaat over een Duitse vrouw die in de Tweede Wereldoorlog het bombardement van Hannover meemaakte, door de schok ‘bevrucht’ werd en een kind baarde. Katie Mitchell maakte er een nieuwe, ‘aangeklede’ productie van.

Ondanks de korte lengte van het werk – 50 minuten – vindt George Hall van The Guardian dat er weinig ‘echt drama’ in zit, al vindt hij de productie van Mitchell ‘handig’ gedaan en geeft hij MacMillan een pluim voor zijn optreden als dirigent.

Amy Freston komt als Kristel (de moeder) niet duidelijk genoeg over, Stephan Loges is een goede Bruno en het beste is de zwijgende Charlotte Roach in haar rol van Anna (de dochter zonder vader), vindt de recensent.

Opéra National de Paris

Parijs mocht zich op zaterdag 13 juni opmaken voor het debuut van Riccardo Muti. Het was de eerste keer dat de bekende Italiaanse dirigent op de bok klom bij de Opéra National de Paris, in het Palais Garnier. Hij deed dat met een nieuwe productie van Demofoonte van Niccolo Jommelli.

Een ‘langverwachte première’, schreef Mathias Lehn van www.opera-collection.net. Op Lehn maakte de maestro van tijd tot tijd een ‘vermoeide’ indruk, maar dat had ook aan de partituur kunnen liggen. In elk geval leidde hij het Orchestra Giovanile Luigi Cherubini ‘met zorg’.

Ook over de solisten was Lehn tevreden, wat tamelijk belangrijk is in het stuk van Jommelli, die vrijwel alleen maar aria’s en recitatieven koos om zijn opera mee te vullen. Met de kwaliteit van zangers als Dimitri Korchak, Maria Grazia Schiavo en José Maria Lo Monaco maakte dat er een geslaagde voorstelling van.

Lehn: „Hoewel men bang kon zijn dat het een beetje saai werd zonder duetten, trio’s en ensembles, en met een nogal statische regie, was het een erg aangename voorstelling.”

San Francisco Opera

Ook langverwacht was de première van La Traviata met Anna Netrebko bij de San Francisco Opera, eveneens op zaterdag 13 juni. Het was vijf jaar geleden dat de Russische sopraan voor het laatst in het War Memorial Opera House in de Amerikaanse stad optrad en het was de eerste keer dat ze als Violetta op het Noord-Amerikaanse continent te zien was.

De productie van Marta Domingo (de vrouw van) is gesitueerd in jazzy Parijs. Netrebko komt in een oldtimer uit 1929 het podium oprijden en wordt onthaald als de begeerde Violetta uit Verdi’s stuk.

Wat Netrebko na die knappe entree levert, is op alle fronten prijzenswaardig, vindt Richard Scheinin in San Jose Mercury News. „De Russische diva leverde een vaak spectaculaire prestatie als Violetta”, schrijft hij, onder de indruk van haar veelzijdige stem. En het ging verder dan zang: Netrebko acteerde ook indrukwekkend goed. „Een complex psychologisch portret”, zo zette zij Verdi’s karakter neer volgens de recensent.

Maar Joshua Kosman van de San Francisco Chronicle is allerminst overtuigd vergeleken met vorige optredens van de Russin. „Weg is de slanke, zilveren toon die eens met enorme precisie te horen was in de lastigste vocale klussen. Weg is ook de focus op emotionele en dramatische details. (…) Ik kan me de vorige keer niet herinneren dat ik me zo bewust was van de ademhaling van een operazanger.”

Janos Gereben van San Francisco Classical Voice is juist weer heel enthousiast. En met hem vele anderen, schrijft hij. „Iedereen kwam samen in een hartelijke ovatie voor een overtreffende vocale en aantrekkelijke dramatische prestatie.”

Alfredo (Charles Castronovo) en Giorgio Germont (Dwayne Croft) kregen over het algemeen positieve reacties, evenals dirigent Donald Runnicles, die met de productie zijn 17-jarige loopbaan als muzikaal directeur bij het operahuis beëindigt.