Na vijf jaar van renovaties is de Opéra de Lausanne weer open. Een gebeurtenis die werd gevierd met een mooie, nieuwe productie van Donizetti’s L’elisir d’amore, met de oerkomische Lorenzo Regazzo als Dulcamara en de fascinerende rijzende ster Olga Peretyatko als Adina.

Lausanne heeft sinds 140 jaar een operahuis, maar de afgelopen vijf jaar was dat historische huis aan de Avenue du Théâtre gesloten. In die periode zocht het gezelschap een toevlucht in het Théâtre de Beaulieu, terwijl in de tussentijd het toneel van het eigen huis grondig werd gerenoveerd, zodat de machinerie vernieuwd kon worden en er meer ruimte kon worden gecreëerd voor het leven op en achter de bühne. Dit seizoen betrok het gezelschap zijn oude stek weer. Zo’n 31 miljoen frank armer.

Ook al wordt Lausanne eerder met zijn beroemde dansgezelschap en de grote choreograaf Maurice Béjart in verband gebracht, toch is het een opera waarmee men de heropening feestelijk viert. Een nieuwe productie van L’elisir d’amore. Een titel waarmee Donizetti de onverdeelde gunst van het Milanese publiek won en een grote sprong in zijn carrière maakte. En een titel die het operahuis in zijn vernieuwde theater geluk zal brengen.

Voor deze nieuwe start heeft het theater zijn hoop gevestigd op een jong paar. Naast de jonge Roemeense tenor Stefan Pop als frisse, lichte Nemorino staat een vastberaden, fascinerende Olga Peretyatko als Adina. De jonge en mooie Russin is in Lausanne kind aan huis. Ze zong hier eerder Desdemona in Rossini’s Otello en de titelrol in Alcina en vorige week gaf ze met veel succes een ariaconcert. Dat er in haar een veelbelovende belcanto-vertolkster schuilt, weten de theaters in zowel Pesaro als Amsterdam trouwens al enige tijd.

Met licht spel en veel charme wond Peretyatko Nemorino om haar vinger, en met hem het gehele publiek. Dat kon ook niet anders, want deze zangeres beschikt over een buitengewone technische rijpheid, terwijl de natuurlijkheid en de spontane schoonheid in haar stem ongerept zijn gebleven. Het perfecte uitgangspunt voor een door en door overtuigende Adina.

Theatraal en vocaal geknipt voor zijn rol was ook de bariton George Petean als Belcore, die tevergeefs naar de liefde van de mooie Adina dingt. Wie echter het meeste uit zijn personage wist te halen, was de onweerstaanbare komische bas Lorenzo Regazzo als Dulcamara. Of het publiek in Lausanne de kunst van zijn zeer persoonlijke interpretatie, in Venetiaans dialect, helemaal in de gaten had, weet ik niet, maar Regazzo’s oerkomische kunsten zorgden, samen met zijn tongbrekende ‘sillabato’, ook voor niet-Italianen voor het komische hoogtepunt van de voorstelling.

Heerlijk subtiel en grappig was de enscenering van Adriano Sinivia, die het verhaal naar een soort fantasiewereld van elfen verplaatste. Daarbij benutte Christian Taraborelli de nieuwe, uitgebreide mogelijkheden van het toneel ten volle. Na de renovatie is de oppervlakte van het toneel meer dan verdubbeld, van 200 naar 480 m².

Rechts stond een enorm wiel van een tractor, aan de voet waarvan kleine, eenvoudige, sprookjesachtige figuurtjes hun bonte leven in het korenveld vierden, opgewekt op graanhalmen klauterend en zichzelf zacht op klaprozen heen en weer wiegend.

Onder leiding van Jesús López Cobos speelde het Orchestre de Chamre de Lausanne met eenzelfde lichtheid en nuchterheid, en maakte zo de cirkel rond van een productie die je beleeft als een ‘Erntefest’ ter gelegenheid van de heropening van het theater.