Na Villazóns Verdi en Netrebko’s Verdi, en net voor Kaufmanns Verdi, is er nu ook Domingo’s Verdi. Uniek aan zijn verjaardagscadeau voor de Italiaanse maestro is dat hij enkel baritonrollen zingt – iets wat hij nog niet eerder deed in de studio. Overtuigt hij? Ik hink op twee gedachten.

Eigenlijk was het enkel een kwestie van tijd voordat Plácido Domingo baritonrollen zou gaan zingen. De operaster toonde altijd al een grote hang naar nieuw en uitdagend repertoire – getuige het immense aantal tenorrollen dat hij zong – dus nu hij de 70 gepasseerd is en veel tenorpartijen een tikkie te zwaar worden, is het vanzelfsprekend dat hij zijn nieuwe uitdagingen wat lager op de toonladder zoekt.

Hij doet het daarbij bepaald niet rustig aan. De afgelopen seizoenen nam hij de ene na de andere grote baritonrol voor zijn rekening. De titelrol in Simon Boccanegra, de titelrol in Rigoletto, de titelrol in I Due Foscari, de titelrol in Nabucco, papa Germont in La traviata, Giacomo in Giovanna d’Arco…

Op zijn nieuwe cd bij Sony komen daar nog wat rollen bij. Maar liefst negen baritonhelden en -slechteriken heeft hij opgenomen, samen met het uitstekende Orquestra de la Comunitat Valenciana onder Pablo Heras-Casado.

Net als Anna Netrebko op haar album opent Domingo met Macbeth, met de aria ‘Pietà, rispetto, amore’. Daarna volgen twee bekende scènes uit Rigoletto en het wraakzuchtige ‘Eri tu’ uit Un ballo in maschera.

Met de fragmenten uit La traviata en Simon Boccanegra ìs Domingo inmiddels vertrouwd, waarbij een ensemble van prima zangers (schitterende Angel Joy Blue als Amelia!) hem vergezeld in de tweede scène van de eerste akte van Boccanegra. Bravissimo ook voor het Cor de la Generalitat Valenciana.

De scène uit Il trovatore blikt vooruit naar Domingo’s optreden als graaf Luna in een nieuwe productie van de Berliner Staatsoper, in november en december dit jaar. En wellicht dat zijn vertolkingen van Carlo in Ernani, Rodrigo in Don Carlo en Carlo in La forza del destino ook wel op toekomstige producties wijzen. Hoewel een zeventigplusser moeilijk voor te stellen is als Rodrigo of Carlo…

Wat onmiskenbaar aanwezig is op de cd, is Domingo’s sublieme tekstinterpretatie en fijne gevoel voor drama. Hij weet exact waar hij over zingt en is ook daadwerkelijk in staat om ieder woord de juiste lading te geven. Op die wijze weet hij de gemoederen in de scène uit Simon Boccanegra bijvoorbeeld zeer hoog op te laten lopen. Fantastisch hoe hij Paolo aan het einde toebijt: ‘Ripeti il giuro!’ Daar sta je van te sidderen.

Wat ik miste op de cd was, om kort te gaan, de plaatjes. Zonder het altijd meeslepende, imponerende acteerwerk van Domingo komen de leemten in zijn baritonzang aan het licht. Zo was ik geheel overtuigd van de dvd van zijn Boccanegra, maar liep ik hier, op de cd, toch tegen vocale tekortkomingen aan.

Domingo mist mijns inziens de volheid, kracht en diepte in het lage register. Hij raakt alle noten en weet drama te maken, maar luister naar een ‘echte’ bariton in dezelfde aria’s en je hoort het verschil. Een voorbeeld: de hoogste noten in een baritonaria zorgen, net als in tenoraria’s, altijd voor extra opwinding, omdat je kunt horen dat de zanger aan de letterlijke toppen van zijn kunnen zit. Bij Domingo is dat niet het geval, omdat hij makkelijk nog hoger zou kunnen reiken. Dat vind ik een gemis.

Domingo is een formidabele artiest en zijn baritonoptredens op het toneel hebben mijns inziens nog steeds het niveau waar de beroemde huizen waarin hij zingt om vragen. In louter audio schiet hij voor mij echter tekort. Dan hoor ik toch liever een pure bariton.