Marilyn Horne is vandaag 80 jaar geworden. Tien jaar geleden sprak Place de l’Opera-redacteur Basia Jaworski met de wereldberoemde zangeres naar aanleiding van haar 70e verjaardag en haar gouden jubileum als operazangeres. Een paar fragmenten van een bijzonder gesprek.

Het is zo simpel. Je draait een telefoonnummer, er wordt opgenomen en een donkere, warme, lieve stem zegt: “Hallo, met Marilyn.” Weg zijn de zenuwen.

Op 16 januari 2004 werd Marilyn Horne 70 jaar. Tegelijkertijd vierde ze dat ze 50 jaar daarvoor haar officiële debuut had gemaakt. Dat deed ze met een zelf samengestelde cd.

Vanwege deze feestelijke gelegenheid kreeg ik de kans om de grote zangeres te interviewen. Veel langer dan het toegestane halfuur spraken we elkaar. En er werd veel gelachen…

Jaren

“Zeventig, mijn god, waar is de tijd gebleven? Mijn debuut in de opera maakte ik toen ik 20 jaar oud was, maar ik heb mijn hele leven gezongen. In feite debuteerde ik toen ik twee jaar oud was, dus ik zing al bijna 70 jaar.”

“Mijn vader was een semiprofessionele zanger, een tenor met een prachtige stem. Hij was mijn eerste leraar, mijn mentor. Ik begon met de zanglessen toen ik 5 jaar oud was. Iets wat ik overigens niemand zal aanbevelen. Te vroeg.”

Toen ze 20 jaar was, stierf haar vader. Horne vertrok naar Europa. Was er enig verband? “Puur toeval. Mijn Europese plannen stonden al een tijd vast. Hij kreeg een acute vorm van leukemie en in die tijd stierf je daar snel aan. Zondag kreeg hij de diagnose en woensdag was hij al dood. Maar ja, ik was al onderweg naar Europa. Met een Nederlands schip overigens, dat ‘Maasdam’ heette.”

Sopraan

Marilyn Horne begon als sopraan en werd daarna één van de grootste mezzo’s uit de geschiedenis. “Jonge meisjes hebben geen lage noten, en ik was een jong meisje. Toen ik ouder werd, werd me steeds vaker gevraagd of ik er zeker van was dat ik een sopraan ben. Nou, daar was ik dus zeker van.”

“In de opera van Gelsenkirchen zong ik zware sopraanrollen, zoals Minnie in La Fanciulla del West en Marie in Wozzeck, een rol die me roem en geluk heeft gebracht. Ik zong het in Covent Garden en daarna in Los Angeles. Gelukkig bestaan er piratenopnamen van en kan ik het terughoren. Ik ben de ‘piraten’ dus bijzonder dankbaar, want zelf nam ik mijn optredens nooit op.”

Kameleon

Horne’s repertoire is immens: van Gesualdo tot de modernen, van opera tot liederen en ook musicals. “En film”, voegt ze er zelf aan toe.

“In feite zong ik alles wat mogelijk was. Ik was een soort kameleon, ik was in staat in de benodigde kleuren te veranderen. Nu ik terugkijk naar mijn carrière vraag ik me wel af: waarom was ik zo gehaast? Dat raad ik mijn studenten absoluut af.”

En andere goede adviezen? “Werk aan je techniek, dat is het allerbelangrijkste.”

Idool

Had Marilyn Horne zelf een voorbeeld, een idool? “In mijn kinderjaren was dat Lily Pons. En dan voornamelijk in haar aria uit Lakmé. En in mijn puberteit Renata Tebaldi. Nog steeds trouwens.”

Met dank aan de enorme reputatie die ze zelf opbouwde, kreeg Horne de kans om zelf met Tebaldi te zingen. Zo namen ze samen bij Decca La Gioconda van Ponchielli op, onder leiding van Lamberto Gardelli. Hieronder zingen ze ‘E’un anatema’:

In beeld

In haar carrière zong Marilyn Horne tientallen rollen en zette ze meer dan twintig volledige opera’s op cd. Hieronder in drie glimpen van haar formidabele kunnen, waar ze decennialang voor geprezen werd. U hoort en ziet een aria uit La Donna del Lago (1981), een monoloog uit Wozzeck (1966) en Simple Gifts van Aaron Copland (1991).