De futuristische enscenering die La Fura dels Baus maakte van Der Ring des Nibelungen van Wagner verliest in deel twee, Die Walküre, aan kracht. De regie is statischer en de stemmen zijn niet zo goed als in Das Rheingold. Het concept blijft echter sterk en Juha Uusitalo blinkt nog steeds uit.

In 2007 maakte het theatergezelschap La Fura dels Baus op aanraden van topdirigent Zubin Mehta een enscenering van Der Ring des Nibelungen van Richard Wagner voor het spectaculaire, splinternieuwe operahuis van Valencia, het Palau de les Arts Reina Sofía. Mehta dirigeerde zelf.

C Major brengt de cyclus uit op dvd en Blu-Ray. De eerste twee delen zijn inmiddels verschenen. Das Rheingold vond ik zeer aansprekend. De regie was fascinerend en spectaculair en de stemmen zeer goed.

Die aftrap schiep bij mij verwachtingen waar deel twee, Die Walküre, niet helemaal aan blijkt te kunnen voldoen. Die Walküre is in de eerste twee akten vrij statisch en kaal en veel elementen in de regie zijn hetzelfde als in Rheingold. Niet erg verrassend.

De enscenering blijft echter een visueel spektakel door de bijzondere versmelting van moderne media (met name videoprojecties) en het spel op het toneel. Zo zijn er mooie flashbacks naar Das Rheingold en weten de videobeelden het verschil tussen de godenwereld en het aardse leven knap te verbeelden.

Vanaf het slot van de tweede akte begint het toneel ook enigszins tot leven te komen. Zo is de opening van de derde akte – met de negen Walküren – zeer levendig.

Niettemin is de regie lang niet altijd zo interessant. De zang is dat evenmin, en dat is toch echt een verschil met Das Rheingold. Over het geheel genomen zijn de solisten minder speciaal. Niet zo genuanceerd en niet zo verrassend.

Peter Seiffert zingt zonder meer bewonderenswaardig als Siegmund, maar dan vooral in fysiek oogpunt. Zijn kracht is indrukwekkend, maar zijn zang is verder vrij eentonig. Het kent één kleur en slechts weinig verschillende expressies.

Petra Maria Schnitzer (Sieglinde) en Jennifer Wilson (Brünnhilde) zeggen me beide niet zoveel. Er spreekt zo weinig uit hun zang en Wilson mist klank in de laagte. Schnitzer wordt gaandeweg de voorstelling wel beter en expressiever. Ze legt dan een enorme emotie en power aan de dag.

Gelukkig maakt Juha Uusitalo (Wotan) veel goed. Net als in Das Rheingold is hij één van de uitblinkers. Zijn zang zit vol gevoel en hij weet op vele manieren zijn tekst betekenis te geven. Daarbij klinkt hij nooit geforceerd. Altijd blijft hij op fraaie, prettige wijze klank maken. Werkelijk één van de mooiste Wagner-zangers die ik ken.

Zijn vrouw Fricka (Anna Larsson) zingt ook weer op hoog niveau. Ze heeft niet de mooiste klank, maar legt er wel veel diepte en triestheid in.

Op Matti Salminen (Hunding) kun je altijd bouwen en de Walküren geven een groots en spetterend optreden.

Ik had meer verwacht van deze Walküre, maar al met al zit er voldoende schoonheid in om met interesse uit te zien naar de laatste twee delen van deze zonder meer originele Ring-cyclus.

Zie voor details van deze uitgave de website van C&S Entertainment.