Vanavond brengt De Nationale Opera een nieuwe productie van Trouble in Tahiti in première in het kader van het Opera Forward Festival. Als opwarmertje bespreekt Basia Jaworski een verfilming van het werk door Tom Cairns.

Het was tijdens zijn huwelijksreis in 1951 dat Leonard Bernstein met het componeren van zijn eerste opera Trouble in Tahiti begon. Hij tekende niet alleen voor de muziek, maar ook voor het libretto, dat volgens zijn biograaf Humphrey Burton sterk autobiografisch was, geënt op het huwelijk van zijn ouders. Bernstein zelf omschreef het als “een licht werkje, geïnspireerd door populaire songs” en droeg het stuk op aan zijn goede vriend Marc Blitzstein, die hem de eerste beginselen van het muziektheater had bijgebracht.

Het werk mag dan licht zijn, lichtvoetig is het beslist niet. Beschouw het als een satirische karikatuur op het leven van een doorsnee Amerikaans echtpaar in een buitenwijk (Suburbia) in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Voor de buitenwereld vormen zij een gelukkig koppel, maar in het echt zijn ze diep ongelukkig, zowel met elkaar als met het leven dat zij leiden. Ondanks de verworvenheden van de welvaart.

De opera begint met en wordt becommentarieerd door een vocaal trio dat het idyllische leven van de Amerikaanse middenklasse bezingt. Een soort Grieks koor, dat echter meer doet denken aan de Andrew Sisters. Denk ook aan de radiocommercials uit die tijd.

De Britse regisseur Tom Cairns verfilmde de opera in 2001 voor de televisie in de stijl die zo kenmerkend was voor de komedies uit de jaren vijftig, met Doris Day in de hoofdrol.

Karl Daymond is niet te versmaden als een zowel vocaal als scenisch onnavolgbare Sam en Stefanie Novacek is een meer dan een overtuigende Dinah.

Tom Randle, Toby Stafford-Allen en Mary Hegarty (het Griekse koor) zingen en acteren op het hoogst mogelijk niveau. Een absolute must.

https://www.youtube.com/watch?v=57VmHIC6s50&w=560&h=315

Deze recensie verscheen eerder op de blog Basia con fuoco.