Nederland kon gisteravond (1/6) voor het eerst kennismaken met Schumanns opera Genoveva. Onvergetelijk vond ik de kennismaking niet. De zeggingskracht van het MDR Sinfonieorchester Leipzig en de cast onder aanvoering van Anne Schwanewilms was summier.

Genoveva was één van de topaffiches van Operadagen Rotterdam. Logisch ook: een Nederlandse première van een zeldzaam werk met de bekende sopraan Anne Schwanewilms in de hoofdrol is toch iets waar je als operaliefhebber je bed voor uitkomt.

Nu wil ik niet zeggen dat ik achteraf gezien liever in m’n bedje was blijven liggen, maar erg imponerend was de uitvoering niet.

Regisseur Neil Wallace probeerde leven in de brouwerij te brengen door het verhaal aan de hand van filmfragmenten van Eric de Kuyper te illustreren. De beelden voegden echter bar weinig toe. Ze lieten (soms nog niet eens synchroon) zien wat er in een bepaalde scène gebeurde, maar daar hield het bij op.

Het drama moest dus geheel van orkest, koor en cast komen. Het Rundfunkchor Leipzig fleurde enkele scènes op met haar volle klank en gepast statige zang. Het orkest onder leiding van Jun Märkl vond ik minder beeldend. Het gaf een nette weergave van de partituur, maar kon niet dat schepje erbovenop doen om het echt spannend te maken.

Van de Duitse sopraan Schwanewilms (Genoveva) had ik meer verwacht. De diepgang die ze in haar rol aanbracht, was nihil. Ze zong het grootste deel van haar partij op timide, haast ingehouden wijze – alsof ze bang was voor haar eigen stem. In de wat fragielere scènes pakte dat goed uit, met een paar staaltjes bekoorlijke zang als gevolg, maar vaker was het nietszeggend.

Als een man (Golo) zich aan je probeert te vergrijpen, verwacht ik toch wat vocale opwinding. Schwanewilms bleef echter klinken alsof het zonnetje nog steeds lachte en de lucht nog even blauw was. Ze leek niet in staat meer dan één kleur in haar personage aan te brengen.

Tenor Shawn Mathey stopte als Golo veel meer beleving in zijn rol, maar hij was spijtig genoeg verkouden, dus hij kon zijn beleving niet in fraaie zang omzetten. Zo was hij genoodzaakt bij alle hoge noten gas terug te nemen, om zijn stem te sparen. Jammer, maar daar was niets aan te doen.

Wat de rest van de cast betreft, zorgde bariton Marten Frank Larsen af en toe voor een opleving als graaf Siegfried en gaf Markus Marquardt prima gestalte aan zijn twee rollen: Hidulfus en Drago. Met hem op het toneel gebeurde er in elk geval wat.

De statische en toch wat langdradige opera van Schumann lijkt me niet de makkelijkste opera om op interessante wijze op het toneel te zetten, en al helemaal niet in semi-concertante setting. Maar ook met dat in het achterhoofd ging ik met een onbevredigd gevoel naar huis. Genoveva had enerverender geïntroduceerd kunnen worden.