Na een kort ziekbed overleed Elise Wessels-Van Houdt  op 6 juni jongstleden in Amsterdam.

Naast haar grote kennis en liefde voor Japanse prenten, waarvoor ze haar eigen museum oprichtte, was Elise een van de grootste privé ondersteuners van opera en klassieke muziek in binnen-en buitenland.

Jarenlang doneerde Elise aan de Metropolitan Opera, de Bayreuther Festspiele en voor een heel lange periode, waarvan de laatste jaren met een fonds op naam, kon ook De Nationale Opera op haar steun rekenen. Daarnaast waren er talrijke kleinere en grotere initiatieven die door Elise mede tot stand zijn gekomen. Het bijzondere was dat Elise een deel van haar vermogen dat ze aan opera en klassieke muziek wijdde, had ´verworven´ door een ander genre van muziek; de ´hardrock´. Samen met haar voormalige echtgenoot Cees Wessels, had Elise een hardrock platenlabel, Roadrunners Records!

Elise was een bijzondere vrouw, met een enorm gevoel voor humor, een zeer duidelijke mening en een bescheidenheid die haar meer dan sierde.

In haar huis in Amsterdam vonden muzikale avonden en middagen plaats en menig dirigent of solist van De Nationale Opera vond bij haar een onderkomen als zij voor producties in Nederland moesten zijn.

Persoonlijk had ik het grote genoegen en de eer Elise een beetje te kennen. Ook mijn kleine initiatieven steunde ze gul, maar, en dat was heel fijn, ze stelde heel duidelijk haar grenzen en haar voorwaarden bij projecten. ´Je mag het bij mij organiseren, maar je moet het zelf allemaal regelen hoor. Ik ga niet met stoelen slepen!´ was een welgemeend statement dat ze met een grote grijns uitsprak.

Haar liefde voor de muziek van Wagner was enorm en jarenlang ondersteunde ze de Bayreuther Festspiele. De laatste jaren werden haar de heel moderne ensceneringen wel wat te veel en haar mening daarover deelde ze graag. Ook haar voor-of afkeur voor bepaalde zangers, die we lang niet altijd deelden, stak ze niet onder stoelen of banken, maar we konden er altijd vrolijk om lachen.

Onze kennismaking was op zich al buitengewoon humoristisch. Dankzij een introductie van dierbare gemeenschappelijk vrienden en operaliefhebbers van het Amsterdamse Staetshuys, was ik uitgenodigd bij haar thuis. Via haar keuken gingen we naar de tuin om, in haar geval stiekem, een sigaretje te roken. Als kook- enthousiast, kon ik het niet nalaten iets over de keuken te zeggen, die met name een indrukwekkend fornuis had. ´Oh, ik kook zelf helemaal niet, die keuken zat er al in toen ik het huis kocht´ zei Elise.  Ik stelde voor dan maar een keer in haar keuken te mogen koken. We nodigden ieder een groep vrienden uit en hadden een dolle avond met veel mensen uit de muziek- en kunstsector. Onze relatie begon daarmee en groeide uit tot een warme vriendschap, zij het op afstand. Als ik in Nederland was, of ergens waar mooie opera te zien was, kon het zijn dat we elkaar ontmoetten. We zagen elkaar ook recentelijk nog bij De Nationale Opera.

De laatste keer dat we echt uitgebreid spraken was in Jurmala, waar de finale van de Belvedere Competitie plaatsvond. Op een terrasje, met de vrienden die ons ooit hadden samenbracht, genoten we allemaal van haar gezelschap.  Een jaar later, drie weken gelden, was Elise niet bij de finale van hetzelfde concours in Dortmund. We lunchten met een groep gemeenschappelijke vrienden en haar afwezigheid was onheus en fysiek voelbaar.

Nu zullen deze vrienden en al haar dierbaren haar voor altijd moeten missen.

Elise, mede namens zovelen die van jouw in alle opzichten grenzeloze generositeit en vriendschap hebben mogen genieten, dank!