Plácido Domingo, de levende legende van de opera, was gisteren in Nederland. Niet om te zingen, maar om als President van Europa Nostra prestigieuze jaarprijzen voor de belangrijkste Europese culturele projecten uit te reiken. Basia Jaworski doet verslag.

Domingo komt in Nederland, dan verwacht je toch honderden fans? Niets daarvan. Bij het Amsterdamse Hilton Hotel, waar de mogelijkheid was geboden om plaatjes te schieten, hebben zich niet meer dan een handjevol pers/cameramensen verzameld.

Het is wachten, want de persconferentie (waar ik niets van wist) is nog niet afgelopen. Gelukkig praten twee NOS-mannen me een beetje bij. Het ging over kunst en cultuur, waarom het juist zo belangrijk is voor de jonge mensen en waarom er niet op bezuinigd mag worden.

Het blijft wachten. In de lobby van het hotel ontwaar ik de bekende en de zo charmante silhouet, maar… waarom komt hij niet naar buiten? Na bijna een uur geef ik het op, ik zie hem vanavond in het Amsterdamse Concertgebouw, waar hij de prijzen aan de winnaars mag uitreiken.

De veiligheidsmaatregelen liegen er niet om. Veiligheidsagenten, mannen druk in de weer met hun telefoons. Geen wonder overigens, want we bevinden ons in zeer voornaam gezelschap: prinses Margriet, burgemeester Van der Laan, professor Rinnoy Kan, ambassadeurs, voorzitters, Androulla Vassiliou, de Europese Commissaris voor educatie en cultuur, en natuurlijk Domingo, de nieuw benoemde president van Europa Nostra, samen met vrouw en zoon.

De prominente afwezige is Halbe Zijlstra, onze staatssecretaris van Cultuur. Daar worden de nodige grapjes over gemaakt, zeker omdat Domingo zijn speech van de persconferentie herhaalt. Maar ja, bij afwezigheid van de staatssecretaris komt die boodschap natuurlijk niet over.

Tussen neus en lippen door memoreert Domingo zijn twee eerdere optredens in het Concertgebouw, in 1972 en 1990. En hij zou dolgraag terug willen komen. Hopelijk komt die boodschap wel door?

Tussendoor wordt er ook gemusiceerd. Simone Lamsma, één van onze grootste viooltalenten, trakteert ons met haar eerste Stradivarius op de Sarabande uit de tweede Partita van Bach en de Ballade uit de derde vioolsolo-sonate van Ysaye.

Na ruim twee uur en een pauze met champagne en hapjes mochten we terug naar de feestelijkheden. De zaal was stukken leger, ondanks het feit dat alle winnaars (en dat waren er wat!) inclusief alle voorzitters hun prominente podiumplaats voor de zaal hadden geruild. Men had blijkbaar niet zo veel zin in Liszt en zijn jeugdopera Don Sanche ou le Château de l’Amour (hij was 13 toen hij het componeerde).

Ze hadden ongelijk, want al is Don Sanche een niemendalletje, het is een heerlijk niemendalletje en het was zeer prettig om naar te luisteren. Er kwam veel Beethoven voorbij fietsen en af en toe moest ik aan jeugdwerkjes van Mozart denken. Het is een echte ‘nummeropera’, wat nog versterkt werd doordat de zangers achter het orkest zaten en naar voren kwamen om een aria, een duetje of een terzet te zingen. Maar op het eind stonden ze allemaal vooraan in een feestelijk kwartet.

Het European Union Youth Orchestra (een kleine zestigtal jonge musici uit veel Europese landen) was voortreffelijk. Men musiceerde met een elan en gedrevenheid; het plezier spatte er vanaf. Voor de gelegenheid hadden de zeer jonge dames een paars sjaaltje om hun nek gedrapeerd, met daarop het symbool van de EU.

Over de Franse dirigent Laurent Pillot niets dan lof: hij hield de touwtjes strak in de hand, waardoor de niet altijd ingenieuze partituur nergens ontspoorde.

De solisten waren heel erg goed. Om te beginnen was er de Franse mezzo, Anaïk Morel. Ze deed al van zich spreken tijdens het Koningin Elisabeth Concours in Brussel en inmiddels heeft ze al haar debuut in La Scala gemaakt. Haar stem is mooi warm van klank en daar doet zij mooie dingen mee.

Ook haar Noorse stemvakcollega, Ingeborg Gillebo, was zeer de moeite van het aanhoren waard en de beide dames (de ene lange zwarte lokken en de andere hoog opgestoken lichtblond haar) zagen er zeer mooi uit.

Ook van de zeer jonge (jaargang 1987!) Slowaakse tenor, Juraj Holly, was ik zeer onder de indruk. Zijn stem is mooi lyrisch, zijn kracht nog niet zo groot, maar dat komt wel, dat hoor je. Ook zijn hoge noten kwamen er soepel en sprankelend uit

De Belgische bariton Shadi Torbey imponeerde meer met zijn uitstraling en voordracht dan met zijn stem, maar dat mocht de pret niet drukken.

Een dag eerder werd de opera al in Londen uitgevoerd, om de Europa Dag en de 200e verjaardag van Liszt te vieren. Gisteren kwam daar nog een gelegenheid bij – het werd aan Domingo als cadeautje voor zijn 70e verjaardag aangeboden.

De maestro was er zeer blij mee en het publiek was enthousiast. Tot slot werd het Europese Volkslied (‘Alle Menschen werden Brüder’ uit de negende symfonie van Beethoven) aangeheven. Een mooie afsluiting van de zeer lange avond.

Hieronder een Youtube-reportage van Domingo in Amsterdam: