Tenor Hein Meens overleden
Tenor en dirigent Hein Meens is vrijdag 10 februari plotseling overleden. Dat berichten diverse websites. Meens maakte sinds de jaren tachtig carrière als operatenor in binnen- en buitenland, werd bekend als Evangelist in de Passionen van Bach en was de laatste tien jaar ook als dirigent actief.
,,Onze dirigerende zanger was met zijn prachtige tenor, zijn vocale inzichten en muzikale kennis een onmisbare factor in repetities en uitvoeringen van de catatediensten”, schrijft het Amsterdamse Westerkerkkoor op zijn website. Meens was sinds 2005 vaste dirigent van het koor en orkest van de Westerkerk, waar hij vele cantates en oratoria opvoerde.
Meens studeerde piano en zang in Maastricht en werd na zijn afstuderen vooral bekend als Evangelist in de Matteüs en Johannes Passion van Bach. In 1982 maakte hij zijn operadebuut als Don Ottavio in Don Giovanni van Mozart, waarna hij vele rollen zong in binnen- en buitenland.
Sinds 2002 trad Meens ook op als dirigent. Daarnaast werkte hij als zangdocent en coach bij het Conservatorium van Amsterdam.
Meens werd 62 jaar. De uitvaartplechtigheid is donderdag 16 februari om 13.00 uur in de Westerkerk.
De auteur
16Reacties
Het IVC verliest een heel betrokken zanger/docent. Hij was een gesprekspartner voor mij persoonlijk over zang, zangers, repertoire, eisen, etc. Vaak was hij in de jury voor de nationale en internationale voorronden. Nog in november vorig jaar in Amsterdam bij de voorronden, waar wij 55 zangers hebben beluisterd.
Veelvuldig heb ik met Hein gezongen. Bij de Reisopera, de Vlaamse Opera en De Nederlandse Opera en natuurlijk de oratoriumconcerten.
Anekdote: We zongen bij de Reisopera in de tachtiger jaren Onegin in een Nederlandse vertaling. Op de verjaardag van Hein stonden we in Heerlen en heeft Hein zichzelf een cadeau gegeven: hij zong de grote aria van Lenski (Kuda, kuda) plotseling in het Russisch. We weten nog steeds niet of het de dirigent is opgevallen…..
Een groot en veelzijdig musicus is van ons heengegaan.
Ik herinner me Hein Meens ten eerste van de Oratotium- en Liedklas van het Concervatorium van Amsterdam.
Het was voor mij een grote eer toen Hein me vroeg om de Bas arias te zingen in de eerste Matthäus Passion die hij dirigeerde van achter het continuo orgel.
Hein had heel veel ideeën op muzikaal en interpretatorisch gebied. Je merkte in iedere maat dat hij tot in het diepst van zijn wezen van de muziek van Bach hield en dat hij er een hele bijzondere toegang tot had.
Direct, soms cynisch nam hij geen blad voor de mond. Als hij het goed vond liet hij dat merken…Als hij het niet goed vond ook!
Eigenzinnig was hij ook. Hij liet zich niet vertellen hoe hij iets moest doen (in ieder geval op het muzikale vlak).
Ik zal me Hein als een mentor en grote inspiratiebron voor de muziek van Bach en Händel herinneren. Hij is VEEL te vroeg van ons heengegaan.
Rust in vrede,
Dag Hein!!
Een groot verlies voor het Nederlandse muziekleven.Maar ook een heel fijne collega en een heel fijnzinnig en humoristisch mens is van ons gegaan.Altijd kon je een beroep op hem doen,Vragen over het vak en over interpretatie daar kon je altijd mee aankomen bij hem,.Veel gelachen en plezier gehad gedurende de weken van repeteren. Een vertrouwd persoon waar ik groot ontzag voor had.! Hij zal node gemist worden . Goede reis Hein.
Ellen van Haaren.
Ik heb Hein een jaar of 20? 22? geleden leren kennen. In Israël. Het was in Kfar Blum, tijdens een van de prachtigste kamermuziekfestivals ter wereld.
Ergens heb ik nog de programma’s wel, maar kan ze zo gauw niet meer vinden. Wat zong hij toen? Haydn, dat weet ik zeker. Maar wat nog meer? Schubert? Schumann?
Wij werden vrienden.
Ik bewonderde hem zeer. Hij was een prachtige Don Ottavio en Joaquino bij DNO.
En hij heeft een geweldige (gratis!) recital bij Ypma gegeven.
Wij kwamen elkaar geregeld tegen – geen wonder, wij woonden vlakbij elkaar.
Ik zal je missen, Hein!
Hein overleden, hoe onwerkelijk! We studeerden samen aan het conservatorium in Maastricht en Hein was ons grote tenor-talent. Later werkte ik met zijn leerlingen en kwamen we elkaar her en der tegen zoals bij Studium of in de Westerkerk. Na afloop een Limburgs glas bier want na het concert bleek Hein ook een volleerd kastelein. Hij was de Bourgondiër met die fraaie muzikale tenorklank, die in alle bescheidenheid altijd zichzelf bleef.
Veel te vroeg!.Wat een gemis.
Lieve Hein,
Wat een schok te lezen dat je er niet meer bent. Ik heb je als docent mee gemaakt en als collega-zanger. Je was een van de meest muzikale zangers die ik ken en een heel fijn mens, maar als dirigent heb je inmiddels ook al flink naam gemaakt. Jij oefende je vak als muzikant, of dit nu als zanger was, als dirigent of als docent was, uit op een manier en niveau waar ik diep mijn hoed voor af neem.
We gaan je enorm missen Hein en ik zal je blijven herinneren als een inspirerende muzikant, prachtige zanger en fijne collega!
Liefs en het ga je goed,
Rein Kolpa.
Ach…
We hebben samen veel gezongen in talloze uitvoeringen van de Matthäus en de Johannes Passion. Maar ook veel Mozart en Haydn-oratoria, vooral in de periode dat ik nog sopraan was. Ik was nog maar een groentje toen ik met je kennismaakte, maar altijd was er vriendelijkheid, of een kwinkslag. Mijn mooiste herinnering aan jou is echter een recital met liederen van Poulenc. “C’est le joli printemps”…En nu ben je zomaar weg. Behouden vaart, Hein.
Henny Tonnaer
1970, Vught. Internationale Interpretatiecursus voor vocalisten. Ik kende Hein nog van het Maastrichts conservatorium. We reisden soms samen, en hij vertelde me dat hij in ‘Nuusjtad’ (Nieuwstad) woonde. En daar was-ie dan weer, in Vught, als pianobegeleider. Hij toverde alle noten prima vista zó uit zijn vingers, en hielp ons, zangers, en passant ook nog met ons repertoire door zelf mee te zingen. Een opmerkelijk licht en helder zanggeluid hoorden we dan. Wie het ook hoorde, was docente Janine Micheau. ‘ Eh bien, ‘Hein, tu chantes?’, vroeg ze op een dag. En daar zong onze pianobegeleider. Janine Micheau lag aan zijn voeten. Hein was ontdekt. Van tijd tot tijd zocht ik hem wel eens op, in zijn kleedkamer in de kelders van de Stopera in Amsterdam. Even herinneringen ophalen. Hij bleef die Limburgse jongen, bescheiden, maar vol talenten. Ik genoot als ik hem op de radio hoorde. Zo licht, beweeglijk en ongebreideld hoog heb ik nooit meer een tenor horen zingen. Hein, je blijft in onze gedachten.
Henny Tonnaer, sopraan
De woorden die bij mij opkomen als ik aan hein denk zijn de volgende: Sympathiek,Levensgenieter,Humor,Uitstekende zanger, fenomenale van- bladlezer,fantastische pianist en begeleider en vooral het laatste heeft ertoe bijgedragen dat ik ooit aan het Sweelinck Conservatorium werd aangenomen in combinatie met het feit dat hein op de bres sprong als hij het gevoel had dat hij iemand moest helpen. Het was namelijk zo dat ik als groen limburgs meisje besloten had om over te stappen van het conservatorium in Maastricht naar Amsterdam en toelatingsexamen ging doen in de hoofdstad. Toen ik trillend van de zenuwen voor de commmisie stond werd er tot overmaat van ramp gevraagd wie de pianist was die mij zou begeleiden, die had ik dus niet en de commisie wilde mij al weg sturen waarop hein zei: ” Dit limburgs meisje heeft talent en een prachtige stem en moet gehoord worden” dus hein vroeg aan de directrice of het goed was als hij mij zou begeleiden en dat mocht. Hein nam plaats achter de vleugel,knipoogde naar mij en zei in onvervalst limburgs: ” loat ze mar ens huure wat tse kenst” ( laat ze maar eens horen wat je kunt). Ik zong mijn aria’s en werd aangenomen :))))en dit zou nooit gebeurd zijn als hein er niet was geweest, hiervoor ben ik hem nog steeds dankbaar en ook vanwege latere,prachtige momenten als collega’s samen in produkties waarbij het “in-de -broekpiesen-van-het lachen” momenten zeer frequent waren, meestal backstage en vlak voordat je op moest ( zijn timing was immers ook fenomenaal). Lieve hein ,ik wens je een goede laatste reis en hoop dat ze daarboven flink wat belgisch bier en sigaren hebben ingeslagen!
Corinne Romijn.
Januari 2009 stapte Hein de levens van de leden van de Cantorij Grote Kerk in Monnickendam binnen. Hij werd onze nieuwe dirigent. We herinnerden ons dat hij in de jaren ’80 diverse malen de Evangelistenpartij in ‘onze’ Johannes Passion had gezongen. Het was leuk om hem nu als dirigent te krijgen.
Onze vorige dirigent was 31 jaar bij ons koor geweest en Hein zei: ‘zo lang zal ik niet blijven, hoor!’ Dat het maar drie jaar zou duren en op deze abrupte manier zou eindigen, konden we geen van allen bedenken.
Het zijn drie fantastische jaren geweest en Hein heeft ons veel geleerd. Hij was eigenlijk nooit gestresst en we leefden altijd vrij ontspannen naar een uitvoering toe.
Ging het tijdens een repetitie niet altijd vlekkeloos, dan wist hij met een kwinkslag de moed er in te houden. Hij had altijd zo zijn speciale uitdrukkingen: ‘het is een soort van vals, nee, het is knettervals….’
Hij heeft ons heel veel geleerd in die drie jaar. We hadden nog zo graag veel langer met hem door willen gaan. Helaas, het mocht niet zo zijn.
Onze gedachten gaan uit naar zijn Froukje, met wie hij nog maar zo kort was getrouwd, naar zijn kinderen en kleinkinderen.
Hein, hartelijk dank wat je voor ons hebt betekend. Rust in vrede !
Beste Hein,wat een schok te horen ophet nieuws dat je er zomaar niet meer bent. Inderdaad legendarisch je evangelistenvertolkingen, maqaqt ook je vele andere optreden met Charles de Wolff. Ik vergeet 0ok niet je medewerking bij mij bijv. a;s Judas Macca beus en veel andere oratoria in Utrecht, Je was zo,n echte Limburger uit het plaatsje Bunde.Ik zaal je nooit vergeten. Helaas kan ik donde rdag niet in de Weasterkerk zijn wegwns een spierziekte.Rust in vrede . Johan van de Camp.
Hein, het is nu ongeveer 5 jaar geleden dat je een masterclass solozang verzorgde bij Jacques Wijnen in Frankrijk. Een fijne week vol muzikaal geweld maar vooral vol met warmte naar elkaar toe. Deze week heeft de basis gelegd voor een goede vriendschap.
Te snel en onverwacht ben je heengegaan. Jammer de lessen en met name jouw gezelschap zal ik missen. Met kerst zingen we altijd over de englenkoren. Dat zal alleen maar mooier gaan klinken nu die engelen zo’n gepassioneerd musicus onder zich hebben.
Het ga je goed, dank voor de fijne momenten. Ton en Jeanette
Beste, zeer gewaardeerde Hein,
Met een schok vernam ik van je overlijden. Ik kende je al vanaf 1974, toen je als opkomend tenor meewerkte aan een concert van De Vrienden van het Lied hier bij ons thuis. Je zong Franse liederen. Ik was vanaf de eerste tonen onder de indruk van je muzikaliteit en je fraaie stem. Regelmatig bezocht ik de Matthäus-Passion en liederen recitals van je. Na afloop hadden we altijd een kort praatje. In 1990 belde ik je met enige schroom met de vraag of ik interpretatieles van je kon hebben. Je stemde meteen toe, want je hield ervan om met goedgeoefende mensen te werken, ook als ze amateur waren. De lessen bij jou waren steeds een muzikaal feestje voor me. Jarenlang hebben we heel wat noten gekraakt, van Bach tot Bernstein. Als het met muziek te maken had, was je voor alles in. Op aimabele manier gaf je aanwijzingen, nooit dwingend, altijd van gedachten wisselend of raadgevend. Soms zei je (en dan moest ik steeds een beetje lachen): “Ik zou het zo doen. Maar ja, wie ben ik!”
Na geruime tijd liet je weten dat je best weleens pianobegeleider zou willen zijn van het traditionele kerstconcert hier in Son en Breugel. Het bleef niet bij die ene keer. Tien jaar lang heb je voor een miniem vriendenprijsje (we hadden nauwelijks geld, maar dat deerde je niet) op fantastische wijze vocale en instrumentale solisten begeleid. Mijn erkentelijkheid daarvoor was en is nog steeds levensgroot.
Ik zal de zeventien jaren met jou NOOIT vergeten!
Met een dankbare herinnering,
Jean Peters
Lieve Hein,
Jij was mijn inspiratie, zowel met je persoon als met je eindeloze passie voor muziek! Van A tot Z geloofde jij in mij terwijl wij 7 jaar lang een paar keer per week bijelkaar kwamen om te zingen, te lachen en te praten. Afgelopen november besloot ik je daar nog voor te bedanken. Fantastisch dat je vertelde dat je gelukkig was en dat je eindelijk in Amsterdam was gaan wonen zoals je altijd al wilde!
Trots op je kleinkinderen en je nieuwe vrouw, en vol trots dat ik als leerling van jou bij de Opera Leipzig Isolde mee had gerepeteerd. Hein dat kwam echt door jou, jij leerde me zonder schroom alles aan te pakken. Het is moeilijk te bevatten dat van ons Wagner project met jou als pianist, niets meer terecht zal komen……. In plaats daarvan draag ik de “Isolde” op aan mijn allerliefste mentor Hein.
Je vroeg mij jou te beloven nog 1 ding te doen, ik ga het doen Hein vanaf vandaag.
Bedankt lieve Hein,
Evelyn Vierbergen
Vriend,
We zijn samen begonnen.
1953, samen naar de kleuterschool. Vanaf 1955 pianoles bij dezelfde leraar in ons geboortedorp. Rond 1960 samen aan de koperblaasmuziek begonnen. Onze vriendschap werd alsmaar dieper. Als pubers ongelooflijk veel lol gemaakt. Het gras in het zwembad van Kerkrade kan er nog verhalen over vertellen. Je grootvader die ons op regenachtige vakantiemiddagen de fijne kneepjes van het kaartspel leerde. Jij, wekenlang aan de rand van mijn ziekbed en maar Monopoly spelen met zijn tweetjes.
Onze vaders die leerden dat je vanaf een bepaalde leeftijd je zoon moest toestaan dat een bourgondische uitspatting na een repetitie deel van het opvoedingsproject was.
Jouw onvergetelijke trotse vader, die jarenlang naast zijn zoon heeft zitten musiceren.
In die tijd hebben wij ervaren hoe je buikpijn van het lachen kon krijgen en dat hebben wij jarenlang, heel veel jaren, samen gedeeld.
Niet veel mensen weten het; naast een onvergetelijk tenor was je een meer dan zeer begaafde pianist/begeleider, maar ook een koperblazer buiten categorie .
Rond mijn vijftiende haakte ik af met de piano en twee jaar later heb je mij overgehaald om het toch door te zetten. Iets waar ik je nu, 45 jaar later nog dankbaar voor ben.
Je hebt mij toen, wij waren ongeveer zeventien, achttien, bijgespijkerd. Soms werd je er wanhopig van, maar daardoor kon ik je, enige jaren nadat jij de stap had gezet, alsnog naar het Conservatorium volgen.
Ik heb nooit de illusie gehad dat ik als zanger of pianist in jouw schaduw kon staan, ik ben daar nooit jaloers over geweest en jij hebt je er ook nooit op laten voorstaan.
Ik ben tot op vandaag blij dat ik de keuze destijds gemaakt heb om na een eerdere opleiding toch de muziek in te gaan.
Wat heb ik je bewonderd als zanger, gekoesterd als vriend, ook al zijn wij elkaar de laatste jaren een beetje uit het oog verloren. Hoeveel kistjes Justus van Maurik hebben wij in rook laten opgaan? Hoe vaak hebben wij niet staan brullen van het lachen, achter op het oksaal van een kerk, nadat we de zoveelste huwelijksmis hadden opgeluisterd en er van alles misliep? Herinner je nog de Jolivet die je gezongen hebt op mijn huwelijk, terwijl mijn tranen achter mijn ogen prikten. Herinner je je nog de soms felle discussies toen jij langzamerhand meer naar het operarepertoire toegroeide en ik bang was dat wij jou als lied en oratorium fenomeen zouden verliezen? Achteraf heb je toch gelijk gekregen.
Ik herinner me veel. Heel veel mooie muziek die jij ons geschonken hebt en heel veel vriendschap die ik ervaren heb.
Hein, je was gewoon een goed mens! Jammer dat we je zo vroeg moeten verliezen.
Aan al je dierbaren: sterkte en denk vooral terug aan het goede.
58 jaar vriendschap laat diepe sporen na. Rust in vrede.
Je vriend Jan Haan
Dank je wel voor alles wat je ons – Cantorij Grote Kerk Monnickendam – en mij geleerd hebt. In mijn gedachten ben je hierboven in het gezelschap van vakgenoten en spelen jullie samen de sterren van de hemel. Laat af en toe een sterretje vallen op ons.
Ina C.