Place de l’Opera heeft het album Mission van Cecilia Bartoli uitgeroepen tot het beste soloalbum van 2012. Met de cd en het verbazingwekkende aantal spin-offs zette de Italiaanse diva niet alleen Agostino Steffani terug op de kaart, maar wees ze ook de weg naar een toekomst waarin de cd zelf niet meer centraal staat.

Het project Mission – want een project kon je het wel noemen – omvatte een roman van Donna Leon, een game voor iPad, een stel webisodes (documentairefilmpjes op YouTube), de nodige apps én een cd met 25 aria’s, duetten en instrumentale interludes van Agostino Steffani, waarvan 21 stukken nooit eerder opgenomen werden.

Na deze ongekend grote campagne zal nagenoeg niemand meer de schouders ophalen bij het horen van de naam Steffani. Althans, voorlopig niet. Dat op zich is al iets waar maar heel weinig artiesten toe in staat zijn.

Daarnaast onderscheidde Bartoli zich met Mission duidelijk van andere operasterren. Waar zangers als Joseph Calleja, Elina Garanca, Renée Fleming, Roberto Alagna en Joyce DiDonato dit jaar ‘gewone’ opnames maakten, kwam Bartoli met een concept dat veel meer kanalen benutte dan enkel het aloude schijfje. Een concept dat moderne communicatiemiddelen volop inzette en zo tegelijkertijd haar cd breed in de aandacht zette én enigszins de druk van de cd-verkoop afhaalde (hoe paradoxaal).

Het prijzenswaardige is daarbij dat Bartoli van alle beroemde operazangers van dit moment waarschijnlijk nog het makkelijkste cd’s verkoopt. En toch kwam ze met een album dat meer op de toekomst was gericht dan de cd’s van al haar collega’s. Dat is klasse.

De cd-markt heeft het antwoord nog niet gevonden hoe muziek in het internettijdperk winstgevend gemaakt kan worden, maar Bartoli’s project lijkt een goede aanzet te geven. En dat heeft, dit jaar beziend, meer gewicht dan de voortreffelijke vocale prestaties van andere artiesten. Want daaraan was weer geen gebrek, met geweldige cd’s van onder andere Joyce DiDonato (Drama Queens), Roberto Alagna (Pasión) en Elina Garanca (Romantique).