Margiono neemt afscheid van operatoneel
Na de laatste voorstelling van Le nozze di Figaro op woensdagavond is het gedaan met de operacarrière van Charlotte Margiono. De Nederlandse sopraan stopt niet met zingen, maar op het operatoneel begeeft ze zich niet meer. Op Opusklassiek.nl blikte ze terug op haar carrière.
Charlotte Margiono maakte vanaf de jaren negentig internationaal carrière met rollen in het lyrische repertoire. Na haar debuut als bloemenmeisje in Parsifal bij De Nederlandse Opera in 1984 brak ze internationaal door met een optreden in Aix-en-Provence in 1988.
De afgelopen weken was Margiono te zien als Marcellina in Le nozze di Figaro bij De Nederlandse Opera – een reprise van de productie van Jossi Wieler en Sergio Morabito uit 2006. Het is de laatste operaproductie waar Margiono aan deelneemt.
In een interview met Paul Korenhof op Opusklassiek.nl blikte de sopraan terug op haar carrière, zonder daarbij stevige uitspraken te schuwen.
Zo vertelde ze over de reden van haar besluit om te stoppen: ,,De hoofdreden was, als ik heel eerlijk moet zijn, het feit dat je als zanger in het hedendaagse operabedrijf toch een marionet bent in de handen van de regisseur en de dirigent. Er zijn wel goede regisseurs, maar te weinig, en als je een goede dirigent tegenkomt, heb je vaak het idee dat hij opera er maar zo’n beetje bij doet. Voor mij was op een gegeven moment de maat vol.”
Margiono vindt het ‘hard’ dat de focus zo op de regisseur is komen te liggen. ,,Maar zolang het publiek niet protesteert, blijven zaken de zaken zo doorgaan en blijven regisseurs denken dat zij de spil zijn waar het allemaal om draait met hun fantasieën, hun frustraties en hun egotripperij. Al laat het publiek het ook af en toe al merken. Het gebeurt al vaak genoeg dat de zaal niet meer vol komt, zelfs in Nederland.”
Margiono vertelt verder onder meer over de vele mooi en de paar minder fraaie momenten in haar carrière. Bijvoorbeeld over Harnoncourt: ,,Ik ben voor mijn hele leven een ‘addict’ van die man. Alles wat ik van hem heb geleerd, zeker ook de manier waaróp je met muziek omgaat, heeft mij voor mijn hele leven getekend.”
De sopraan gaat na haar afscheid van het operatoneel verder met het zingen van concerten en vooral ook met het lesgeven aan het conservatorium van Utrecht, waar ze al twee jaar actief is.
Zie voor het lezenswaardige interview met Margiono de website Opusklassiek.nl.
De auteur
2Reacties
Ik denk met heel veel plezier terug aan de optredens van Charlotte Margiono. Voor mij was het hoogtepunt de avond van 1 mei 2004 waar zij mij verraste met een magnifieke vertolking van Sieglinde. De publieke bijval was enorm na de eerste akte en de euforie groot na afloop. Ik heb het geluk gehad haar Sieglinde vele malen te hebben mogen horen, ook haar laatste voorstelling van die Walkure. Andere hoogtepunten waren voor mij haar Leonore en uiteraard Fiordiligi en Donna Elvira (m.n. Concertgebouw Gardiner waarvan ik hoop dat deze nog op DVD verschijnt, mijn vhs tape begint al kuren te vertonen).
Het interview met Paul Korenhof is zeer interessant en verplichte kost voor elke operaliefhebber. Niet alleen is het een stille ode aan één van de grootste stemmen die Nederland heeft voortgebracht maar het interview geeft op een nuchtere wijze ook inzicht in de huidige praktijken in de operawereld. Dit interview zou beleidsmakers tot nadenken moeten stemmen. In ieder geval stemt het mij als liefhebber niet vrolijk.
Een passage uit het genoemde interview van Paul Korenhof met Charlotte Margiono is zo esssntieel voor het huidige operabedrijf dat niet misplaatst is om het hier even te citeren:
Korenhof: “Als hoofdreden voor je beslissing om te stoppen noemde je de positie van de zanger in het huidige operabedrijf…”
Marhiono: “Dat klopt. Op dit punt is het enigszins uit balans is geraakt en een zanger van nu moet zich realiseren dat hij een marionet is van de dirigent en de regisseur. Daarbij komt bovendien te veel dilettantisme, met te veel regisseurs of dirigenten die echt niet weten waarmee ze bezig zijn. Het gevolg is dat de zangers er maar een beetje bij hangen, terwijl je er toch echt niet omheen kunt dat opera niet zonder zangers kán. Wel zonder decor, zonder dure belichting, zonder kostuums. Kijk naar die fenomenale Don Giovanni van Gardiner in het Concertgebouw, waarbij iedereen uit zijn dak ging zonder dat er één decorstuk aan te pas was gekomen! Maar zolang het publiek niet protesteert, blijven zaken als die andere Don Giovanni in Het Muziektheater doorgaan en blijven regisseurs denken dat zij de spil zijn waar het allemaal om draait met hun fantasieën, hun frustraties en hun egotripperij, en het publiek laat het ook af en toe al merken. Het gebeurt al vaak genoeg dat de zaal niet meer vol komt, zelfs in Nederland.”
I rest my case….