Terwijl de strop op hem wacht, zingt Dick Johnson een intense aria, ‘Ch’ella mi creda’. Het is één van de muzikale hoogtepunten uit Puccini’s La fanciulla del West. Vele grote tenoren waagden zich eraan. Een portret in beeld. Met dank aan Youtube.

La fanciulla del West van De Nederlandse Opera is een Hollywood-film, maar dan live en op het toneel. Een superconcept dat Puccini’s opera veel eer aandoet en van de eerste tot de laatste maat boeit. Laat de cast nu ook nog eens zeer sterk zijn en een hit is geboren. Misschien iets voor een Oscar?

De bekende filmmaker Tony Palmer belooft in de documenaire Miss Renée Fleming een grondig licht op het leven en werk van de Amerikaanse diva te werpen. Maar dat valt tegen. De vele muziekfragmenten zijn het bekijken waard, maar een intiem portret wordt het niet.

Wie in december zijn operavertier wil zoeken in Berlijn, kan veel Rossini-werken verwachten. Verder staan Rigoletto, Die Zauberflöte en La Bohème overvloedig geprogrammeerd. Correspondent Alessandro Anghinoni licht het decemberprogramma toe.

Het requiem van Mozart, dat is iets om naar uit te zien. Een stuk in de categorie absolute meesterwerken. De manier waarop het Mozarteumorchester het werk gisteravond (1/12) opvoerde in het Concertgebouw viel me echter vies tegen. Het orkest fietste naar mijn idee veel te snel door alle muzikale pracht heen.

Het uiterlijk wordt steeds belangrijker in de operawereld, dat is geen nieuws. Maar of dat zo goed is, daar zijn de meningen over verdeeld. Nathan Gunn vindt het ‘wel cool’. Maar als ‘barihunk’ heeft hij makkelijk praten.

De opera Koning Willem II beleefde vorige week haar wereldpremière in Tilburg. Het werk werd geschreven naar aanleiding van de tweehonderdste verjaardag van Tilburg. De opera werd vier keer opgevoerd.

Kameropera is nog lang niet op de kaart gezet in Overijssel. Dat meent Annemarie Reitsma van het Kameroperahuis in een gesprek met De Stentor. Er zijn weinig goede jonge operamakers en het publiek weet de weg naar kameropera’s nog niet voldoende te vinden.

Les contes d’Hoffmann wordt aangeduid als een ‘opéra fantastique’. Dat mag je bij een opname uit 1981 wel op z’n Hollands interpreteren: het is fantastisch. Plácido Domingo schittert als een hartstochtelijke Hoffmann, terwijl de Wiener Philharmoniker onder leiding van James Levine meesterlijk begeleidt.

Rigoletto als vocale show, zo zou je de productie van de Arena di Verona uit 2001 kunnen samenvatten. Er is praktisch geen regie; de zangers zingen simpelweg hun nummertjes. De enige die zich onderscheidt van de rest is Leo Nucci in de titelrol. Hulde voor hem.