Het Amsterdamse Grachtenfestival brengt een combinatie van de Da Ponte-opera’s van Mozart, uitgevoerd door de jonge zangers van Studio 32. In de koelte van de avond werd er in de Hilton-tuin, ondanks eenden en vliegtuigen, fraai gemusiceerd.

In 1995 heeft Henny Diemer, één van onze beste en beroemdste zangpedagogen, Studio 32 opgericht met als doel jonge zangers wat meer podiumervaring te geven. Een geweldig goed initiatief, dat inmiddels een paar zeer succesvolle zangers heeft opgeleverd.

Het idee om met de drie Da Ponte opera’s van Mozart aan de haal te gaan is niet nieuw, maar Diemer heeft, samen met de regisseur Xander Straat, de opera’s speciaal voor de jonge zangers geschikt gemaakt. Ze werden (behoorlijk) ingekort, er werd veel geschrapt – gelukkig zijn veel recitatieven intact gebleven – en her en der bewerkt. Daardoor konden de zangers meerdere rollen voor hun rekening nemen, een mooie kans om hun repertoirekennis te kunnen uitbreiden.

Ik vond het ontzettend leuk, ook omdat de drie opera’s naadloos in elkaar overgingen. Bovendien was ‘pastiche’ (want zo kan je het resultaat ook noemen) een in de tijd van Mozart zeer gebruikte vorm van vermaak.

De mooiste vondst was voor mij de overgang van Così fan Tutte naar Don Giovanni. Terwijl de jonge paren richting tuinwandeling, overspel en hun eigen ondergang gingen, werd Donna Anna verkracht door Don Alfonso, nu in de gedaante van Don Giovanni. Goed bedacht.

De locatie van de voorstelling – de aan het water liggende prachtige tuin van het Hilton hotel – was ontegenzeggelijk mooi. Daar werd een klein podium opgezet, met erachter een kledingrek met verschillende kostuums. Een briljant idee, want nu kon je zien hoe makkelijk (of juist moeilijk!) het is om van de ene in de andere rol over te stappen. De kostuums, ook van de hand van Henny Diemer, waren overigens oogverblindend mooi.

Ik vind het moeilijk om de zangers eerlijk te beoordelen – hun stemmen wilden wel eens vervluchten. Bovendien werden ze vaak overstemd door overvliegende vliegtuigen, het getsjilp van vogels en het gekwaak van eenden, maar je kon duidelijk horen dat er geweldig veel potentieel bij was.

De meeste indruk heeft op mij Bernadeta Astari (Susanna en Despina) gemaakt. Haar stem vond ik heerlijk lyrisch met een mooie, zuivere hoogte en een goede draagwijdte. Mooie verschijning ook.

Bij de heren werd ik het meest geïmponeerd door Bastiaan Witsenburg (Alfonso en Don). Hij beschikt over een warme en soepele stem, waar hij fantastisch mee wist te acteren. Dat acteren, dat deed hij fysiek ook – zijn Giovanni was meer dan overtuigend.

De jonge (23!) bariton Michael Wilmering (Figaro en Masetto) is een geboren bühnedier. Ik was zeer gecharmeerd door zijn voortreffelijk acteren en een stem waar ik in betere omstandigheden graag wat meer van zou willen horen.

In Così werd dankbaar gebruik gemaakt van de afkomst van Dody Soetanto (Guglielmo) en Farman Purnama (Ferrando): ze werden niet alleen van snorren voorzien maar ook in traditionele Indonesische kledij gestoken. De tekst moest dan even aangepast worden – geen Turken aldus – maar dat deerde niet.

Het 18-koppige Grachtenfestivalorkest 2012 was zonder meer voortreffelijk. De musici speelden niet alleen zeer bevlogen maar ook zeer ‘unisono’. Het klonk alsof ze al jaren samenspeelden, wat ook op het conto van de dirigent, Peter Biloen, geschreven kan worden.

Ook de fortepianist/continuospeler Bart van Oort mag niet onvermeld blijven, zijn begeleiding van de recitatieven was van een hoge klasse.

Xander Straat: ”Eigenlijk is de voorstelling een vluggertje met Mozart en Da Ponte geworden”.  Nou – ik kan u verzekeren dat het vluggertje echt lekker was en dat het naar meer en vaker smaakt. Zonder meer een aanrader, vergeet alleen niet een deken mee te nemen want de avonden zijn tegenwoordig verre van zwoel en met een briesje erbij was het ronduit koud.

Op de website van het Grachtenfestival is informatie te vinden over de komende voorstellingen op maandag 13 en dinsdag 14 augustus. Er komen mogelijk nog kaarten vrij voor deze avonden.