Als er één plaats is waar opera vandaag de dag toegankelijk wordt gemaakt, is het de Vondelkerk in Amsterdam. Daar begon Opera per Tutti gisteren weer met een nieuwe reeks wekelijke concerten, waarin vier solisten het publiek tal van operaschatten voorschotelen. Een ongekend goed initiatief om opera echt voor iedereen te laten zijn.

Met een knal komt Mylou Mazali via een deur achterin de kerk binnen. Gehuld in een lange jas en verscholen onder een grote hoed en achter een dikke zonnebril loopt ze door het publiek naar voren. Terwijl ze naar diverse mensen gebaart, zet ze ‘Ah chi me dice mai’ uit Don Giovanni in. De toon is direct gezet. En die wordt de hele avond niet meer losgelaten.

Het recept van Opera per Tutti is eenvoudig: vier solisten zingen onder pianobegeleiding aria’s en andere fragmenten uit allerlei opera’s. Maar dat klinkt droger dan het in werkelijkheid is. De wijze waarop de solisten onder leiding van Mazali het publiek inwijden in de schatten van de operawereld, is vermakelijk en vooral zeer toegankelijk.

Alle stukken – van het dramatische ‘E lucevan le stelle’ van Puccini tot het swingende ‘Libiamo’ van Verdi – worden heel dichtbij de mensen gebracht. De solisten lopen door de zaal en betrekken de aanwezigen bij het verhaal. Mazali gaat zelfs verleidelijk op de schoot van een heer zitten.

Toppunt is het Libiamo, waarmee na de pauze geopend wordt. Terwijl diverse mensen nog in de zaal verspreid aan hun drankje lurken, zet tenor Gevorg Hakobjan plotseling van achteruit de zaal het beroemde stuk uit Verdi’s La Traviata in. Met een glas wijn in de hand loopt hij vervolgens langzaam naar voren, terwijl de andere solisten hem volgen. Door het rondlopen van het publiek lijk je je regelrecht in de Parijse salon van Violetta te bevinden.

Die losse manier van optreden zorgt ervoor dat er een heel informele, ontspannen sfeer in de zaal ontstaat. Het publiek is erg enthousiast na ieder gezongen nummer, en er wordt heel wat afgelachen.

Dat laatste is ook te danken aan de creatieve verhaaltjes waarmee (vooral) Mazali de fragmenten inleidt. Op komische en spitsvondige manier vertelt ze waar de aria’s en ensembles over gaan. Over Lauretta die ‘geen cent te makken heeft’ en daarom maar ‘O mio babbino caro’ zingt. Of over Monteverdi’s L’Incoronazione di Poppea: ‘Mamma mia, dat is zo’n sexy opera.’ Door Mazali’s acteertalent en warme charisma blijft de zaal constant geboeid.

Dat het verhaal achter elk fragment verteld wordt, helpt de solisten om direct de juiste sfeer bij ieder fragment te pakken. Dat maakt Opera per Tutti ook zo enerverend: je zucht mee met Lauretta, je lacht om Figaro, je slikt om Nero en Poppea, je snikt met Cavaradossi.

De leuke aankleding gaat ondertussen niet ten koste van de muzikale kwaliteit. Integendeel, er galmen enkele stemmen van formaat door de kerk. Bariton Peter Scheele heeft zo’n vriendelijke klank dat je je meteen gelukkig voelt als hij zijn mond opendoet. Tenor Gevorg Hakobjan legt een bijzondere lyrische stem aan de dag. Hoe hoog hij ook stijgt, hij blijft even makkelijk en bekoorlijk klinken. Evelyne Overtoom staat als sopraan haar vrouwtje, terwijl Mazali niet alleen goed blijkt te kunnen acteren, maar ook nog eens over een prachtig volle mezzo beschikt.

Natuurlijk is het niet volmaakt. De coloraturen glijden soms uit, Mazali overstemt in haar enthousiasme af en toe de anderen, de tenor mist hier en daar wat kracht en de sopraan wordt in de hoogte een beetje hees. Maar die dingen zijn niet meer dan enkele afgeknapte steeltjes in de pracht van een uitgestrekt bloemenveld.

Dat blijkt ook uit het gasteboek, misschien wel het treffendste middel om het succes van Opera per Tutti uit te drukken. De reacties zijn mateloos enthousiast. Een operaleek heeft een heerlijke avond gehad, iemand vond de rit uit Breda zeker de moeite waard, een ander kon ‘zoveel moois’ bijna niet aan. Grote maar dikverdiende complimenten.