Afgelopen zaterdag vond in de hoofdstad van de Amerikaanse staat New Mexico, Santa Fe, de wereldpremière plaats van Cold Mountain. De gloednieuwe opera werd gecomponeerd door Jennifer Higdon op een libretto van Gene Scheer. Recensente Maria Nockin hoorde bij Santa Fe Opera vocale kwaliteit en zag een indrukwekkend drama.

De opera Cold Mountain die Santa Fe Opera op 1 augustus presenteerde is het resultaat van de samenwerking tussen componiste Jennifer Higdon, winnares van de Pulitzer Prize en een Grammy Award en librettist Gene Scheer. Hij was ook verantwoordelijk voor de libretti van Moby-Dick van Jake Heggie en van Thérèse Raquin en An American Tragedy van Tobias Picker.

Het libretto van Cold Mountain baseerde Scheer op de historische roman met dezelfde titel van Charles Frazier. Componiste Jennifer Higdon heeft haar muzikale talenten voor de symfonie nu voor het eerste ingezet voor het genre opera en ze heeft daarmee een gedenkwaardige eerste productie afgeleverd. Niet alleen onderstrepen haar vocale lijnen de persoonlijkheid van alle karakters in het verhaal, ze zijn ook nog melodieus, op momenten grappig en ze reflecteren de tijd waarin en plaats waar het verhaal zich afspeelt.

Hoewel de regisseur van deze productie, Leonard Foglia, zijn vertelling aankleedde met regelmatig terugkerende flashbacks, hield de opera tempo en werd de emotionele kern van de oorspronkelijke roman geraakt. Decorontwerper Robert Brill baseerde zijn bühneontwerp op donkere schermen die in verschillende hoeken konden worden opgesteld.

In combinatie met het lichtontwerp van Brian Nason en de videoprojecties door Elaine J. McCarthy’s kon het decor beelden geven van land, de zee en de sterrenhemel. De tijd en plaats van het verhaal werden treffend gerepresenteerd in de kostuumontwerpen van David C. Woolard.

Bariton Nathan Gunn zong de hoofdrol van W. P. Inman, een gewond geraakte infanterist die uit het Confederale leger van de zuidelijke staten deserteerde in een desperate poging om zijn geliefde Ada terug te vinden. Gunn’s grote, warme en resonerende stem nam het publiek in de greep vanaf het eerste moment, en dat publiek voelde intens het verlies op het moment waarop hij stierf.

Isabel Leonard was in de rol van Ada een keurig opgevoede jonge vrouw die, tijdens de eerste acte, geen idee had hoe ze moest overleven in tijden van oorlog. Met haar lichte, lyrische mezzosopraan tekende ze het jeugdige en met tijden uitbundige karakter van de rol, maar pas in de tweede acte werd haar presentatie meer solide.

Het was de mezzosopraan Emily Fons die met haar meer donker getinte geluid een onmiddellijk herkenbaar karakter tekende van de prikkelbare Ruby met haar sterke wil. Haar geluid, inclusief een weelderige middenregister, had een gouden klank. Daarmee zong ze dat honger haar enige leraar was. Ze onderwees Ada hoe die van de opbrengst van de landbouwgrond kon leven en zich kon voorbereiden op een spartaanse toekomst.

Er waren veel bijrollen in deze panoramische opera. Kevin Burdette speelde een opmerkelijke rol als blinde, zelfzuchtige vader. Roger Honeywell tekende met zijn stem een genuanceerd, dramatisch portret van Veasey, wiens boot leek te kapseizen in de lucht, hem en Inman meevoerend in het donker van de nacht.

Als Lucinda, die door Inman werd betrapt terwijl ze naar waardevolle bezittingen zocht bij de lijken die rottend op het slagveld lagen, toonde Deborah Nansteel een formidabele vocale kracht, terwijl ze de radeloosheid van een slavin op de vlucht vertoonde.

Tenoren zijn meestal de helden die uiteindelijk het meisje krijgen. Maar Teague, met veel ‘gusto’ gezongen door heldentenor Jay Hunter Morris, was een moordzuchtige slechterik die iedereen die niet in de opvattingen van de Confederatie van zuidelijke staten geloofde het leven zuur maakte.

Morris toonde zich een zanger die met zijn bronzen noten het publiek kon verleiden terwijl in zijn geluid tegelijkertijd zijn slechtheid resoneerde. Verrassend genoeg was het niet Teague die de hoofdfiguur Inman vermoordde, maar de jonge knaap die hij getraind had om zijn gewelddadige werk voort te zetten.

Sommige passages in Cold Mountain raakten het publiek recht in de maagstreek. Een van de meest ontroerende momenten was de scène waarin de soldaten die wisten dat ze al lang vergeten waren, uit hun graf oprezen om het publiek te vertellen voor welke zaak ze gesneuveld waren. De mannelijke zangers van koordirigente Susanne Sheston zongen het met genuanceerde, dramatische kracht:

“Buried and forgotten
In our beautiful country
Where we lie buried
We rest beneath every step you take,
In the dust, in the ground on which you tread.”

Dirigent Miguel Harth-Bedoya leidde een orkest van interessante omvang dat scherpe harmonieën bood en een enorm palet van muzikale kleuren toonde dankzij de aanwezigheid in de partituur van flink wat koper en slagwerk.

Op dit moment wordt de opera geregistreerd voor cd door het Nederlandse label Pentatone. Nadat de vijf geplande voorstellingen van Cold Mountain in Santa Fe snel uitverkocht raakten, is een zesde uitvoering inmiddels aan het schema toegevoegd.

Maria Nockin had voor Place de l’Opera onlangs een interview met de componiste van Cold Mountain, Jennifer Higdon.

Cold Mountain is nog tot eind augustus te zien bij de Sante Fe Opera