Met een instrumentaal ensemble ongeveer de helft kleiner dan bij de eerste uitvoering in 1607, en in een zaal zeker tien keer zo groot als destijds in Mantua, voerde Cappella Mediterranea zaterdag in het Amsterdams Concertgebouw Monteverdi’s L’Orfeo uit. Toch ontvouwde het drama zich in de NTR ZaterdagMatinee groots en spannend dankzij een geraffineerde presentatie.

Dansend kwam Mariana Flores op in de slotscène van L’Orfeo, gekleed in een roze-rode lange rok, met een glinsterend lijfje daarboven. Op de ritmiek van de instrumentale Moresca klapte zij in de handen en met haar het hele Choeur de Chambre de Namur en alle solisten. Flores voegde zich tussen Valerio Contaldo, die een fenomenale Orfeo had gezongen, en Alessandro Giangrande, die als Apollo zijn aardse zoon Orfeo was komen verlossen uit zijn verdriet over het definitieve verlies van zijn geliefde Euridice. Dat was nog eens een gelukkig einde, zoals Orfeo in zijn witte pak en Euridice in roze-rood tegen elkaar aan stonden, overeenkomstig de tekst in de voorgaande koorzang der herders: “Wie zaait in het verdriet, oogst vruchten van genade.”

Flores was niet alleen Euridice in deze productie van Monteverdi’s favola in musica, maar zong ook in de openingsscène op betoverende wijze de rol van de symbolische figuur van La Musica. Ze daalde in haar prachtige roze robe statig de trappen af naar de voorzijde van het concertpodium. Met grote, heldere stem streelde zij het sterfelijk oor – zoals de tekst stelt – en onderstreepte haar inleiding tot het drama met wijdse armgebaren.

Voor de rol van Euridice had Flores zich gehuld in een zilveren kleed. Orfeo zong haar toe in de befaamde aria ‘Rosa del ciel’. Valerio Contaldo liet dit liefdeslied met gulle uitdrukking klinken, met veel aandacht voor de tekstvoordracht. Ook in zijn andere bijdragen, zoals ‘Vi ricorda, o boschi ombrosi’, en nog indringender in zijn smeekzang tot de bootsman Charon (‘Possente spirito’) maakte Contaldo met zijn expressieve stem grote indruk. Geen wonder dat het publiek bij het slotapplaus hem stormachtig toejuichte.

De uitvoering was semiscenisch opgezet, waarbij iedereen uit het hoofd zong. Het instrumentaal ensemble vulde het midden van het podium, de zachte stemmen stonden links, het continuo zat in het midden en de blazers speelden vanaf de rechterkant. Het forse, voortreffelijk zingende koor stond als een lint daarachter op de momenten dat het een rol in het drama had. Opkomst en afgang verliepen op soepele wijze, alsof dit spel vaker zo was uitgevoerd.

Spannend was het moment dat Silvia, een gezellin van Euridice, van achter uit de zaal zingend opkwam om het noodlotsbericht aan Orfeo te brengen dat Euridice na een slangenbeet was overleden. Giuseppina Bridelli, in strak zwart gekleed, zong haar ‘Ahi, casa acerbo’ (O bitter lot) met ingehouden spanning. Op het podium verkrampten Orfeo en zijn vrienden zich. Eén van de vele spannend geacteerde scènes in deze concertante uitvoering.

De spanning in de uitvoering werd door dirigent Leonardo García Alarcón met stevige accenten in zijn gebaren op peil gehouden. De door hem in 2005 opgerichte Cappella Mediterranea en het kamerkoor uit Namen, dat hij sinds 2010 leidt, vormden een hechte eenheid. In de zangersbezetting viel de Engelse tenor Nicholas Scott in diverse rollen op door de bravoure waarmee hij zijn versierde partijen zong.

Deze NTR ZaterdagMatinee was een voortreffelijke smaakmaker voor de Orfeo die de Nederlandse Reisopera eind deze maand scènisch gaat uitvoeren.