De jaarlijkse grote productie van de Dutch National Opera Academy is dit seizoen Mark Adamo’s opera Little Women, naar het gelijknamige boek van Louisa May Alcott. De voorstelling ging op 15 januari in première, waarbij de toeschouwers werden vergast op een indrukwekkend mooie avond muziektheater.

In Little Women draait alles om Jo, de oudste van vier zussen die hun gehele jeugd sterk aan elkaar hebben gehangen. De zeer dominante Jo is echter niet in staat om door te groeien, maar wil het in haar ogen perfecte leventje dat zij met haar satellieten leidt hoe dan ook in stand houden. Niemand mag daartussen komen, elke verandering is een verslechtering. Haar gedrag doet nogal solipsistisch aan en leidt onherroepelijk tot veel grotere veranderingen in de onderlinge relaties dan wanneer iedereen gewoon in harmonie een eigen levenspad had kunnen volgen.

Als Meg trouwt met Brooke, de bijlesleraar van buurjongen Laurie, ziet Jo haar wereld afbrokkelen. In plaats van blij te zijn voor haar zus, keert ze zich boos van haar af. Als vervolgens haar jeugdvriendje Laurie haar ten huwelijk vraagt, wijst ze hem verontwaardigd af. Alles moet blijven zoals het was, elke verandering is uit den boze.

Wat ook meespeelt, is Jo’s aversie tegen een huwelijk. Het idee dat ze een huwelijksgelofte zou moeten afleggen met de zinsnede “to love, cherish and obey” is haar een gruwel. Die eerste twee kunnen wel, maar gehoorzamen?

Laurie verlaat gebroken het pand, tot woede van zusje Amy, die Jo harde verwijten maakt. Haar pogingen het gezin en met name het groepje van vier musketiers bijeen te houden, zijn in het tegendeel verkeerd. Alleen de ziekelijke Beth blijft zich aan Jo vastklampen.

Jo besluit de boel dan maar de boel te laten en verhuist van New England naar New York. Ze vindt werk als broodschrijver voor een magazine en verdient wat geld met haar romannetjes, een soort boeketreeks avant la lettre. Met de opbrengst ondersteunt ze het gezin, maar van echte participatie is geen sprake. Haar zussen hebben door hun keuzes het hechte gezinsleven de das om gedaan, zo meent Jo.

Pas nadat Beth is overleden en de inmiddels met Amy getrouwde Laurie voor de deur staat om het verleden af te sluiten, kan Jo het opbrengen om de onwrikbare werkelijkheid van het leven te accepteren. Kinderen worden volwassen en daarmee veranderen de onderlinge verhoudingen. Wat ook helpt, is dat Jo gecharmeerd is geraakt van de Duitse leraar Friedrich, die haar eerder bijna met succes wist te verleiden met het lied ‘Kennst du das Land wo die Zitronen blühen’.

Irritant duidelijk

De opera vraagt om een grote cast: veertien zangers. Op een drietal gastzangers na werden deze allemaal ingevuld door studenten van de Dutch National Opera Academy. Ze zullen daar tijdens de repetities hun handen vol aan hebben gehad, want Adamo’s opera is een complex ensemblewerk, waarin veel met elkaar en door elkaar gezongen wordt.

Het muzikale idioom leunt enigszins op Bernstein (A Quiet Place), met hier en daar een vleugje Gershwin en ook wel Sondheim. Hoe het ook zij, de muziek (1998) klinkt zeer toegankelijk en biedt de zangers alle kans om hun teksten duidelijk verstaanbaar ten gehore te brengen.

De rol van Friedrich kwam voor rekening van countertenor Gerben van der Werf. Oorspronkelijk wordt zijn personage gezongen door een bariton, maar dat stemtype maakt geen deel uit van de huidige groep studenten. Van der Werf zingt de rol een octaaf hoger en dat werkte wonderwel. Zijn vertolking van het getoonzette ‘Kennst du das Land’ was een hoogtepunt in de voorstelling.

De drie zussen van Jo werden vol overtuiging vertolkt door gastzanger Carolina Luis (Meg), Francesca Pusceddu (Beth) en Kris Ng (Amy). De buurjongen Laurie, die erbij mocht horen zolang hij nog een kind was, kwam voor rekening van tenor Peter O’Reilly, met verve gezongen en aardig geacteerd.

De hoofdrol was in handen van de Belgische mezzo Linsey Coppens, die haar personage op soms irritant duidelijke wijze tot leven wist te wekken. Dat is een compliment overigens, maar die Jo vond ik nu eenmaal bij wijlen om achter het behang te plakken. Coppens leek weinig moeite met haar partij te hebben. Ze straalde een enorme zekerheid uit in haar optreden. Waar een aantal rollen dubbel is bezet, neemt Coppens alle vier de voorstellingen voor haar rekening. Nog voldoende kansen om haar te beleven in deze glansrol.

Ook de overige rollen waren goed bezet. Het was in alle opzichten een complete, goed ingespeelde cast die tijdens de première optrad. In de bak een dertienkoppig ensemble, dat bijna klonk als een compleet orkest. Groot compliment voor dirigent Karel Deseure, die muzikaal leiding gaf aan het geheel.

Er zijn op 16, 18 en 19 januari nog voorstellingen in het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Een aanrader.

Zie voor meer informatie de website van de Dutch National Opera Academy.