Nadat Marc Krone de Charkov City Opera regisseerde in producties van De Parelvissers en Aida, heeft het gezelschap voor zijn nieuwe productie van Nabucco weer gekozen voor een regisseur uit Oost-Europa, Vladimir Nazarov. In zijn handen wordt Verdi’s klassieker een statisch geheel, iets wat Krone in zijn ensceneringen juist wilde doorbreken.

De dirigent van de nieuwe Charkov-tournee is wel een Nederlander. De enthousiaste Jeroen Weierink levert met het orkest een strakke muzikale prestatie, al komt het soms wat te precies en daardoor te stijf over. De snelle nootjes die Verdi soms schrijft klinken niettemin heel strak en daar word ik enthousiast van.

Op de bühne is dat rechtlijnige veel storender. Te vaak staan de zangers in rijen of in groepjes, het gezicht naar voren. Zelfs concertante opera’s zijn tegenwoordig vaak levendiger dan deze Nabucco. Een enkele keer staan sommige zangers ‘ter afwisseling’ diagonaal, maar variatie kun je dat amper noemen. Sommige koorzangers kijken steevast naar de dirigent en ook het toneelbeeld is statisch, met alleen een draaibare trap voor alle vier de aktes en verder een achterdoek met wisselende afbeeldingen. Ook dat biedt weinig variatie.

Ondanks veel gemiste kans, kan Verdi’s opera toch boeien. Hoewel duidelijk uit zijn beginperiode stipt het intrigerende verhaal van de opera veel thema’s aan, wat efficiënt ondersteund wordt door de muziek, met veel koren, waaronder het slavenkoor. Het koor zingt over de hele linie goed, al krijg ik wel de indruk dat het niveau binnen het koor uiteenloopt. Enkele tenorpassages zijn op het randje. Het slavenkoor – het muzikale hoogtepunt van de opera – komt wel binnen. Hier hoeft de regie ook niet ingewikkeld te zijn.

Op andere plaatsen in de opera is er echt meer nodig qua regie. Er zijn veel plotwendingen en speciale effecten, maar die komen niet goed uit de verf. God straft Nabucco met een bliksem, maar hier is dat slechts een lichtknipper. God opent de deur van Nabucco’s gevangenis, maar hier komen de soldaten gewoon tevoorschijn. God vernietigt het gouden beeld, maar hier is geen spoor van dit beeld te vinden. Ik ben benieuwd hoe De Nationale Opera hier later deze maand mee omgaat in zijn nieuwe productie.

De eerste akte draait om de vernietiging van de Joodse tempel, maar ook die moeten we er bij Charkov zelf bij bedenken. Niets op het podium geeft blijk van vernietiging. Het drama in deze akte blijft zodoende beperkt. Wel uit de verf komt de liefde tussen Ismaele en Fenena. In het verhaal is het maar een kleine schakel, maar tenor Oleg Zlakoman en mezzosopraan Olga Hus zijn goede zangers, al kleurt Hus haar rol veel meer in dan Zlakoman.

Nabucco, gevoelsmatig niet de grootste rol, wordt goed gespeeld door Volodymyr Yefimenko. Hij speelt overtuigend de antieke alleenheerser en ook diens waanzin is overtuigend. Zijn resonantie is echter beperkt en ook zijn intonatie is soms spannend. Mogelijk is Yefimenko nog in ontwikkeling; hij blijkt een stuk jonger te zijn dan het personage dat hij speelt.

De echt grote rollen in Nabucco zijn Abigaille en Zaccaria. De eerste wordt goed geacteerd door Oksana Kramareva, al heeft ze soms last van de statige regie en moet haar stem in akte één duidelijk nog op gang komen. De sopraanrol kent veel lage noten, die in de eerste akte nog een beetje wegvielen. Zaccaria, die vooral in de koorpassages zit, is prettig bezet met de bas van Dmytro Pavlyuk. Hij heeft in het drama alleen niet veel meer te doen dan een keer met een mes zwaaien, de rest blijft bij een ernstige blik vooruit.

Deze Nabucco levert een mooi avondje Verdi op (kleurrijke kostuums!), maar qua dramatiek vind ik het een gemiste kans. Op naar de DNO-versie van dit verhaal!

Charkov City Opera & Ballet toert tot en met 9 februari door het land met Nabucco. De hoofdrollen zijn dubbel bezet. Zie voor meer informatie de website van de Nationale Theaterkassa.