Op haar tweede soloalbum voor Decca laat sopraan Lise Davidsen haar grootse stem horen in repertoire van Beethoven, Cherubini, Mascagni, Verdi en Wagner. Hoewel ze niet getypecast wil worden als Wagnerzangeres, is het toch vooral de muziek van de Duitse componist waarin ze indruk maakt.

In 2019 debuteerde Lise Davidsen bij Decca met een cd rond Richard Strauss en Richard Wagner. Toen gold ze nog als rising star, bekend van prijzen op diverse concoursen, inmiddels heeft ze haar naam stevig gevestigd. De Metropolitan Opera heeft haar in de familie verwelkomd en aanstaande zomer zingt ze voor de tweede maal op de Bayreuther Festspiele, in maar liefst twee hoofdrollen (Elisabeth in Tannhäuser en Sieglinde in Die Walküre).

Haar tweede album heeft niet echt een titel. Op de cover staat: Lise Davidsen: Beethoven – Wagner – Verdi. In het boekje vertelt de Noorse zangeres dat ze met de cd wil laten zien dat ze niet in een Wagner-hokje gestopt moet worden. ‘Ik ben 34 als het album uitkomt, dus typecast me alsjeblieft nog niet als een wagneriaan!’

Het is niettemin Wagner waarmee ze een paar van haar grootste successen heeft geboekt. Een jonge stem die kan imponeren in de veeleisende muziek van Wagner is zeldzaam en de muziekindustrie en de media spelen daar gretig op in. Kreten als ‘one-in-a-million voice’, ‘voice of the century’ en ‘once-in-a-generation voice’ worden volop gebezigd.

Dat Davidsen een bijzondere stem heeft, is ook op haar nieuwe cd onmiskenbaar te horen. Rijk en vloeiend, jeugdig van klank, sterk en vast van laag tot hoog en hoog tot laag. Waar sommige sopranen in het zwaardere vak naar mijn mening enigszins protserig overkomen, klinkt Davidsen oprecht en puur, misschien wel haar grootste kracht.

Van de enorme omvang van haar stemgeluid krijg je wel iets mee, maar het blijft lastig om de grootte van een stem overtuigend op cd te presenteren. Daarvoor moet je haar gewoon live horen, zoals collega Lennaert van Anken ook constateerde naar aanleiding van haar debuut-cd. Een cd-opname is misschien zelfs nadelig voor zangeressen als Davidsen, omdat precies datgene waar iedereen zo door overrompeld wordt (de omvang van haar instrument) buitenspel gezet wordt.

Op mij maakten de Duitse werken op de cd de meeste indruk: ‘Abscheulicher! Wo eilst du hin?’ uit Fidelio van Beethoven en de Wesendonck-Lieder van Wagner. Haar schitterende legato en enigszins ‘verheven’ zangstijl komen daarin helemaal tot hun recht. Bovendien klink haar Duits een stuk pregnanter dan haar Italiaans, dat regelmatig in grote klankwolken verdampt.

In de twee aria’s van Verdi (‘Pace, pace mio Dio’ uit La forza del destino en het ‘Ave Maria’ uit Otello) en zeker in het veristische ‘Voi lo sapete’ van Mascagni mis ik rauwe expressie. Het is alsof Davidsens stem te weinig ‘geaard’ is voor zulk drama. Al moet ik zeggen dat de slotzinnen van Desdemona’s gebed wel fantastisch klinken. Wat een klank kan ze in de hoogte maken, ook bij een laag volume!

Davidsen wordt begeleid door het London Philharmonic Orchestra onder Sir Mark Elder. Ondanks de belemmeringen door corona (de opnames vonden in augustus en oktober vorig jaar plaats in Londen en Watford) leveren de musici voortreffelijk werk. Ze nemen je volledig mee in de atmosferen van de aria’s, prachtig van kleur verschietend tussen de verschillende componisten. Knap werk!