Le Villi uit Florence: een must
Op het label Dynamic is een opname uitgebracht van Puccini’s operadebuut, Le Villi. De voorstelling van de Maggio Musicale Fiorentino uit seizoen 2018/2019 is een must voor elke liefhebber van Puccini’s muziek.
Le Villi heeft zich nooit een vaste plek op het repertoire kunnen verwerven en daarmee worden Puccini-liefhebbers duidelijk tekortgedaan. Het werk zou heel goed als double bill geprogrammeerd kunnen worden met bijvoorbeeld Suor Angelica, ook omdat de sopraan beide hoofdrollen voor haar rekening kan nemen.
Gebroken hart
Het verhaal draait om de legende van de Villi: bosnimfen die ontrouwe mannen opwachten en meennemen in een dans, tot de dood erop volgt. Het zijn een soort wraakgodinnen.
De hoofdpersoon Roberto staat op het punt te trouwen met Anna. Beiden kennen elkaar al sinds hun jeugd in hetzelfde dorp. Voor het huwelijk moet Roberto naar Mainz om een erfenis te incasseren die zijn kortelings overleden tante hem heeft nagelaten.
Anna heeft hem met goedvinden van haar vader al geaccepteerd als arme jongen, maar nu zal hij over een paar dagen in het dorp terugkeren als de rijkste van allemaal. Dat boeit haar niet echt; Anna ziet hem node gaan. Het liefst zou ze met hem mee naar Mainz gaan. Roberto bezweert dat hij snel weer terugkomt, maar zij wordt op voorhand wanhopig bij de gedachte dat dit niet zo zal zijn. Als hij daadwerkelijk wegblijft, sterft ze aan een gebroken hart.
Een verteller, hier een pastoor, laat het publiek weten wat er in Mainz met Roberto is gebeurd. Hij is in de klauwen gevallen van een courtisane, die hem pas heeft laten gaan nadat ze hem zijn hele vermogen afhandig heeft gemaakt.
Roberto keert terug, niet wetend dat Anna inmiddels is overleden en dat haar vader Guglielmo Wulf de Villi heeft aangeroepen om haar te wreken. Zo geschiedt: de nimfen laten hem zich dood dansen. Maar niet voor de schim van Anna is verschenen om het uit te leggen. Haar liefde is verkeerd in haat, het is om haar te wreken dat de Villi hem opwachten in het bos.
Schimmige sfeer
In de regie van Francesco Saponaro is het toneel vrijwel leeg, op een paar rijen stoelen na tijdens de verloving van Roberto en Anna. Het is een jolige boel en het hele dorp viert feest. De koorleden zijn eigentijds gekleed, Anna en Roberto eveneens. De volgende ochtend stuurt ‘het dorp’ Roberto weg: niet talmen, schiet op en kom terug als miljonair. Hij was die nacht bij Anna en dat maakt het afscheid voor haar nog moeilijker.
In de tweede akte is er een hoofdrol voor de Villi, uitstekend gedanst door de Compagnia Nuovo Balletto di Toscana op een choreografie van Susanna Sastro. Om het geheel een schimmige sfeer te geven wordt het toneel hier vrij donker gehouden. De belichting van Pasquale Mari zorgt voor onrustige kleureffecten, die vervreemdend werken. Het werkt allemaal uitstekend. De enscenering is beslist een succes.
Salto mortale
Bariton Elia Fabbian geeft een adequate vertolking van de rol van Anna’s vader en Tony Laudadio is een bewust onopvallende verteller. Geen overdreven pathetiek in zijn voordracht, hij is slechts een boodschapper. Tenor Leonardo Caimi zet een muzikaal geslaagde Roberto neer, maar wordt gehinderd door de enorme lacune die het libretto in zijn ontwikkeling laat. De verteller moet dat weliswaar opvullen, maar voor de acteur blijft het een salto mortale.
Maria Teresa Leva heeft als Anna een fantastische binnenkomer met ‘Se come voi piccina io fossi’, waarmee ze de rij van Puccini-heldinnen die het einde van de avond niet halen opent. Met deze aria geeft de componist zijn visitekaartje af. Het is de stijl waar we geheel en al mee vertrouwd zijn, met Liù als laatste exponent. Leva geeft een fraaie vertolking van dit topstuk en is ook later zeer goed op dreef. Meestal zingt ze Mimì, Violetta en Aida, dus de rol van Anna kon met een gerust hart aan haar worden toevertrouwd.
Marco Angius heeft de muzikale leiding. Ik kan de opname zeer aanbevelen. Een must voor elke Puccini-liefhebber.
De auteur
