Ingekort, gearrangeerd en gemoderniseerd. Opera Zuid, de Nederlandse Reisopera en De Nationale Opera hebben Donizetti’s klassieker L’elisir d’amore flink onder handen genomen. De jonge cast voorzag de livestreampremière op zondagavond van voortreffelijke zang.

Het decor (Amber Vandenhoeck) heeft wel iets van dat van een Amerikaanse sitcom. Te zien is een ruime, moderne woonkamer met een bed, bank en bar. Glazen deuren leiden naar een groot balkon, waar je kunt uitkijken over een stad bij nacht, vermoedelijk Los Angeles.

Adina en Nemorino zitten op de grond bij de salontafel huiswerk te doen. Ze zijn studenten, evenals Belcore, Dulcamara en Giannetta, die even later komen binnenvallen. Als Dulcamara drankjes begint te mixen, gaan de jongeren helemaal los. De party loopt uit op grof alcohol- en drugsgebruik. Er wordt zodanig naar verdovende middelen gegrepen dat tussen de eerste en de tweede akte gehallucineerd wordt op een elektronisch intermezzo.

Volgens regisseur Marcos Darbyshire is L’elisir d’amore een ‘coming of age’-verhaal en dat probeert hij met deze update te illustreren. Het werkt bij vlagen. De romance tussen Nemorino en Adina komt goed uit de verf. Van het prikkelende studiemomentje aan het begin tot het moment dat Adina haar gevoelens voor Nemorino bekent wordt een mooie boog getrokken.

Veel andere elementen uit Donizetti’s opera werken niet. Belcore en Dulcamara kunnen het verhaal niet echt opschudden met een mooie entree, omdat ze beiden al van begin af aan ter plaatse zijn. Dat haalt vaart en dynamiek uit de voorstelling.

Het liefdeselixer moet worden vervangen door iets hedendaags. Nemorino denkt dat hij cocaïne snuift, maar in feite geeft Dulcamara hem suiker. Dat is wel wat anders dan liefdeselixer drinken terwijl het eigenlijk wijn is (Bordeaux, zoals Dulcamara gewoon zingt, ondanks misleidende ondertitels). Wat maakt het ook uit: iedereen is allang zat. Het titelgevende liefdesdrankje doet er in deze productie volstrekt niet toe.

Het meest storend vind ik dat Darbyshire’s concept kleur en leven uit de personages haalt. In plaats van een rijke vrouw, een eenvoudige boer, een potige sergeant en een kwakzalver krijg je enkel studenten te zien, die in hun gedrag slechts minimaal verschillen. Dat gaat mij al snel vervelen. En waar is de humor? Bij Donizetti kun je doorgaans lachen. Deze anderhalf uur durende productie doorstond ik zonder ook maar de drang tot glimlachen te voelen.

Twaalf musici uit de philharmonie zuidnederland spelen een muzikaal arrangement van Pedro Beriso. De opvatting van dirigent Enrico Delamboye dat een dergelijke reductie alleen bij componisten als Wagner en Strauss kwaad kan, deel ik niet. Je mist wel degelijk iets, zoals Donizetti’s bombastische kant. Maar de noodzaak van een kleine bezetting is duidelijk en dirigent en musici kwijten zich werkelijk uitmuntend van hun taak. Het klinkt meeslepend en volwaardig. Ook de vele knips zijn met smaak en tact gezet.

De jonge zangers van De Nationale Opera Studio spelen het concept van Darbyshire vol overgave uit. Geen gebrek aan acteerskills bij deze vijf talenten. En ze paren dat aan indrukwekkende vocale kwaliteiten. Julietta Aleksanyan heeft een scherp randje aan haar stem dat heel goed past bij Adina. Martin Mkhize voorziet Belcore van een bariton die recht voor zijn raap communiceert. Bibi Ortjens acteert als Giannetta allerminst een bijrolletje. En Sam Carl is een fantastische Dulcamara. Verrukkelijk hoe hij zijn tekst tot leven brengt.

De man van de avond is voor mij José Romero als Nemorino. Wat een tenor! Hij heeft een formidabele dictie en klinkt solide van laag tot hoog. Uiterst soepel gaat hij door zijn toch best forse partij. Zijn rijke, ronde klanken zijn een lust voor het oor en hij maakt de hit ‘Una furtiva lagrima’ ook daadwerkelijk tot hit van de voorstelling.

L’elisir d’amore werd live vanuit het huistheater van Opera Zuid in Maastricht uitgevoerd. De stream is nog drie maanden terug te kijken via YouTube: