Hello Darkness is het nieuwe liedprogramma van Olivia Vermeulen. Een bonte mix van muziek over alle aspecten van de dood. Van Franz Schubert tot Billie Eilish. En van Alban Berg tot Nick Cave. Dinsdagavond in het Concertgebouw wist de mezzo te fascineren, te vermaken en te emotioneren. Soms zei het programma echter weinig.

De Nederlandse mezzosopraan Olivia Vermeulen is een typische zangeres die meer bekendheid geniet in het buitenland dan in ons land. Ze volgde haar muziekopleiding in Detmold en in Berlijn. Daarnaast maakte ze onder meer deel uit van de Komische Oper in de Duitse hoofdstad. Internationaal speelt ze operarollen en presenteert ze opvallende liedprogramma’s.

Vorig jaar bracht ze een album uit met de prikkelende titel Dirty Minds. Een songlist van cabaretachtige liedjes die afgewisseld worden met traditionele liederen. De rode draad is erotiek, lust, seks, macht en geweld, prostitutie en moord, en alles wat daarmee te maken heeft. Samen met haar pianist Jan Philipp Schulze kreeg ze voor dit album een Preis der deutschen Schalplattenkritik en (in eigen land) een Edison Klassiek.

Haar nieuwe programma Hello Darkness voerde ze toepasselijk uit op Allerzielen, in een halfgevulde Kleine Zaal van het Amsterdamse Concertgebouw. Vanuit het donker in het weinige licht kwamen Vermeulen en haar pianist op. Het programma was in vijf delen opgedeeld. Met het eerste lied ‘Lasciate mimorire’ van Monteverdi zag je meteen de zangkwaliteiten van deze prachtige mezzosopraan. Vermeulen heeft een eigen, krachtig geluid, dat ze ook heel verfijnd kan inzetten. Ze zingt met grote zeggingskracht. Puur.

In het tweede lied van het eerste blok schakelde ze over op microfoon en zong ze de suicide song ‘Listen Before I Go’ van Billie Eilish. De overgang was helaas te groot om meteen in een diepe emotie te zitten. En dat afstandelijke gevoel werd groter bij het avant-gardistische lied ‘Dance of the Moon in Santiago’ van de hedendaagse componist George Crumb. Bij dit nummer viel haar stem weg in een kakofonie van geluid. Schulze klepperde met of op de pianoklep, sloeg met zijn hand rechtstreeks op de snaren en dat ging maar zo door. Fascinerend en vermakelijk, maar niets meer.

Het uitvoeren van liedwerken uit verschillende genres en stijlen door elkaar vraagt telkens een aanpassing en concentratie. De mezzosopraan had daar geen probleem mee, maar de pianist wel. In de tweede groep liederen, met Duparc, Mahler en Strauss, hoorde je dat hij niet altijd met nuance speelde. Zo was dat het geval bij ‘Urlicht’ van Mahler. Vermeulen zong dit mooie filosofische lied uiterst fraai, met perfecte Duitse uitspraak en puntige dictie. Schulze echter sloeg sommige noten gewoon te hard of niet eenduidig aan.

Vooraf aan een blok met intrigerende liederen van Rihm, Berg en Schumann werd een popsong van Randy Newman gebracht: ‘In Germany Before The War’. Bij dit weemoedige nummer speelde als extra een kornetblazer mee. De mezzosopraan riep een sfeer van nostalgie op; rokerige nachtclubs in achterafbuurten. Heel beeldend.

Direct daarop klonk het uptempo punklied ‘The Curse of Millhaven’ van Nick Cave, dat gaat over een 15-jarige seriemoordenaar. Vermeulen miste hier in haar stem het donkere, rauwe geluid van Cave. Dat lied mocht ze van mij overslaan.

Aan het eind klonk verrassend het nummer ‘Just Around The Corner’ uit de film The Addams Family van Andrew Lippa (2010). Dood is hier juist griezelig grappig. Opeens stonden uit het publiek groepjes zangers op die meezongen. Helemaal swingend was het niet, maar leuk gevonden werd het wel. Het voelde een beetje studentikoos aan.

Als toegift klonk Cole Porters ‘Every Time We Say Goodbye’. Zeker, we zien elkaar weer, maar het liefst met een ander programma.