Romantische Schumann in Midden-Delfland
Het festivalprogramma blijven volgen en toch de hitte van de stad ontvluchten? Dat lukte de bezoekers van het Delft Chamber Music Festival afgelopen donderdag wel. Dankzij de Stoelendansconcerten verruilden ze het gloeiendhete centrum van Delft voor groene velden en rustige dorpsgezichten van het Midden-Delfland. Diegene die met de fiets kwam, kon bovendien nog van een mooie fietstocht langs het water genieten, want de eerste drie festivallocaties waren in de Dorpskerk en de Kerk ’t Woudt te Schipluiden en in de Domkerk van De Lier, allemaal op fietsafstand van elkaar.
Na deze korte concerten – en een ijsje op een terras – werd deze warme middag in de kerk van Op Hodenpijl afgesloten. Dit sfeervolle restaurant/hotel in ’t groen bleek heel goed bij een romantisch Schumann-programma te passen. De zonovergoten kerk baadde in het licht en glinsterende in alle regenboogkleuren. Eenmaal op het podium, stapte Nana Dzidziguri recht in een goudstraal en voegde met haar roze jurk nog een kleur aan het lichtspel toe.
Het romantische beeld van de in het roze gehulde zangeres met een goudstraal rondom haar hoofd werd alleen maar versterkt door de warme en innemende stem van Dzidziguri. Samen met haar landgenote, de uitstekende pianiste Tamara Licheli, maakte de Georgische mezzosopraan een selectie uit de liederen van Schumanns Dichterliebe en Myrthen. Ze koos er steeds drie per cyclus, stuk voor stuk melancholieke en dan weer vrolijk-opgewekte verhalen, vol van tegenstrijdige en heftige emoties. Precies de combinatie die het concertprogramma met de titel “Florestan en Eusebius” als de beste kan introduceren.
Bij Dichterliebe opus 48 viel Dzidziguri’s keuze op Im wundeschonen Monat Mai, met zijn blijdschap van de prille verliefdheid, gevolgd door het verdriet van afscheid in Ich will meine Seele tauchen en de diepe smart van Ich grolle nicht. Uit de cyclus Myrthen op.25, die Schumann aan Clara Wieck op de vooravond van zowel hun bruiloft als haar verjaardag cadeau gaf, klonk de geanimeerde Der Nußbaum, melancholieke Mein Herz ist schwer en de poëtische hymne Widmung.
Honingwarm
Het publiek was al verkocht toen Dzidziguri aan het openingslied Im wundeschonen Monat Mai begon. Haar mooie stem had een groot dynamisch bereik, was diep en vol in de laagte en als het ware honingwarm in het middenregister. Afhankelijk van het lied klonk zij krachtiger of juist brosser en transparanter. In alle liederen bleef Nana helder en duidelijk verstaanbaar, zelfs in fluisterzachte passages die een net zo mooie afgeronde toon hadden als haar felle exclamaties.
Het was zonder meer een aangename kennismaking met deze Georgische zangeres, die naast de winnares van de Voci Verdiani Competition in Bussetto ook de finaliste is van de Montserrat Caballé Competition. Dit najaar is Nana Dzidziguri nog te horen als Schwertleite in Die Walküre van het Opera House Zürich en als Carmen bij de Nationale Opera van Praag.
Het programma werd vervolgd door het sprankelende spel van artistiek leider van het Delft Chamber Music Festival Nino Gvetadze in Arabesque op. 18 (1839) van Robert Schumann. Het pianostuk luidde tevens Schumanns Strijkkwartet nr.1 op.41 (1842) in. Het Poolse Meccore String Quartet zette een gloedvolle en expressieve uitvoering neer van een van de meest gevoels- en contrastrijke werken van de componist.
Waaiers
Het enthousiasme van de luisteraars groeide met elk stuk mee en zorgde voor een opgewekte sfeer. De middag vol onverbloemde romantiek, bleek een goed antidotum te zijn tegen de verlammende hitte. Deze werd trouwens met succes ‘bestreden’ door verfrissende drankjes in de tuin van Op Hodenpijl, maar ook door de waaiers, die heel attent door het Festivalteam aan het concertpubliek werden uitgereikt. Dat was nog eens een stijlvolle uitvoering, in deze zonnige en met klimop begroeide kerk, met een programma vol grote vreugde en diepe smart, dat begeleid werd door de ritmische bewegingen van romantische (en zeer nuttige) waaiers.
Verder lezen, luisteren en kijken
De auteur
