Het Rotterdams Operakoor bestaat honderd jaar en dat jubileum werd afgelopen zondagmiddag gevierd met een feestelijk concert in De Doelen. Van heinde en ver waren fans van het koor samengestroomd en de zaal zat dan ook goeddeels vol.

Na inleidende toespraken van de bestuursvoorzitter van het koor en van de locoburgemeester van Rotterdam was het de beurt aan Edwin Rutten om het publiek door de middag te loodsen. Voor dergelijke gelegenheden heeft Edwin een vast repertoire ontwikkeld, of het nu een concert is of een tekst bij een cd: het ‘fantasieknopje’ dat iedereen boven op zijn hoofd heeft zitten mag natuurlijk niet ontbreken. Door hieraan te draaien kon iedereen zich een voorstelling van de handeling maken waarover werd gezongen. Geholpen door Edwins inleiding natuurlijk.

Zoals waarschijnlijk wel bekend is Ago Verdonschot de dirigent van dit koor, overigens ook van een paar andere koren, maar vanmiddag stond het ‘Rotterdams’ natuurlijk centraal. Uiteraard is het een amateurkoor en dat moet nadrukkelijk in de waardering van het gebodene worden betrokken. Ik was zonder meer zeer te spreken over wat deze groep van ruim 90 zangers ten beste gaf. Groot compliment ook voor Ago dat hij hen tot dit niveau heeft weten te brengen. Voor de begeleiding was het Zeeuws Orkest aangetrokken en die musici vormden met hun professionele inbreng de gewenste basis van het geheel. Aangevuld met drie gerenommeerde solisten had Verdonschot een compleet succespakket onder zijn baton.

Het concert opende met de ouverture tot Nabucco, gevolgd door de eerste scène uit deze opera. De Hebreeërs hebben hun toevlucht gezocht tot de tempel in afwachting van het naderende Assyrische leger. Hogepriester Zaccharia spreekt hen moed in en wordt daarbij kort onderbroken door de binnenstormende Ismaele die komt vertellen dat de arrogante Assyrische koning zich door niets of niemand laat stoppen. Een goed gekozen stuk waarin het koor zichzelf introduceerde en in het vervolg in dialoog met de bas Zelotes Edmund Toliver hoopt op een nieuw wonder. Tenor Frank van Aken als Ismaele hielp hen door zijn korte interruptie uit de droom. Een geslaagd begin van de middag.

Daarna was het de beurt aan de derde solist, sopraan Annemarie Kremer die tussen twee voorstellingen van Das Wunder der Heliane, waarin ze zo fenomenaal de titelrol vertolkt, in een andere rol wist te kruipen. Ze zong uit Norma de aria ‘Casta Diva’, een van haar visitekaartjes. Dat gaf het koor opnieuw de gelegenheid op de achtergrond met een solist ‘in gesprek te gaan’.

Frank van Aken gaf vervolgens een krachtige vertolking van Otello’s ‘Dio! mi potevi scagliar tutti i mali’ waarin zijn lot beklaagt in de derde akte van de gelijknamige opera.

Leonores aankomst en intrede als kluizenaar in het klooster was een goed gekozen scène uit La forza del destino waarin zowel het mannenkoor als de bas en de sopraan zich konden presenteren.

Daarna was het de beurt aan de vrouwen in een scène uit Rossini’s Maometto Secondo en het gedeelte voor de pauze werd afgesloten met een deel uit Ponchielli’s minder bekende I Lituani. Edwin benadrukte dat Ago persoonlijk in onderhandeling was geweest met ‘Litouwen’ om de complete partituur van dit werk in handen te krijgen, niet slechts de pianotranscriptie. Alles für die Kunst.

Na de pauze was er een kort voorspelbaar ‘Ome Willem intermezzo’ waarin de zaal diens lijflied ‘Deze vuist op deze vuist’ ten gehore mocht brengen. Daarna kwamen we snel weer ter zake met het topstuk Cavalleria rusticana waarin Santuzza met koor en solo zich konden laten horen, gevolgd door het ‘Intermezzo’. Na de ouverture Nabucco was dit het tweede stuk waarin het voortreffelijk spelende Zeeuws Orkest zich mocht presenteren.

‘O Isis und Osiris’ mocht natuurlijk niet ontbreken, voor de gelegenheid zongen de vrouwen hier ook mee. Dat schetst een beetje het probleem waarvoor het koor zich gesteld ziet, de mannen zijn veruit in de minderheid en dat beïnvloedt natuurlijk het klankbeeld maar vormt tevens een beperking in de repertoire keuze. Een oproep om te auditeren die Edwin Rutten op zijn geheel eigen wijze wist te brengen zal dan ook vooral bedoeld zijn geweest voor de mannen in de zaal.

Annemarie Kremer kroop vervolgens in de rol van het kleine meisje dat haar vader met een natte vinger weet te lijmen: ‘O, mio babbino caro’ en Frank van Aken bracht wat bravoure in het concert met zijn vertolking van ‘Granada’. Met een ensemble stuk uit Polenblut werd het officiële deel afgesloten.

Natuurlijk volgden er diverse toegiften. Het koor liet zich als eerste horen in het bijna onvermijdelijke ‘aambeeldenkoor’ uit Il trovatore. Toliver gaf een mooie vertolking van ‘Ol’ man river’ en Kremer en van Aken stalen toch wel een beetje de show met ‘Lippen schweigen’, in mijn beleving de nummer 1 Schlager uit de hoogtijperiode van de operette. Vroeger neuriede ik er mijn kinderen mee in slaap, nu mijn kleinkinderen. Daarmee leek het einde bereikt maar terwijl sommige bezoekers al op weg naar de uitgang waren zette Ago Verdonschot op aangeven van ceremoniemeester Rutten nog de ‘Die schöne blaue Donau’ in, een stuk dat je zelden in gezongen uitvoering hoort. Zo had het koor toch het laatste woord ‘und das war gut so’.

Verder lezen, luisteren en kijken

Gesprek met drie koorleden

Het Rotterdams Operkoor zingt ‘Va pensiero’ uit Nabucco in 2013