In het kader van de serie Rising Stars gaven sopraan Axelle Fanyo en pianist Kunal Lahiry op 6 maart een zeer onderhoudend recital in de Kleine Zaal van het Concertgebouw.   

Vanaf het moment dat ze het podium opliepen, wisten we dat we getuige zouden zijn van een avond vol persoonlijkheid en het gevoel dat we gevestigde sterren zouden gaan horen.  De sopraan droeg een stijlvolle zwarte jurk met volumineuze mouwen die er bijna uitzagen als een cape, met een uitgebreid Ghanees gevlochten kapsel. Meneer Lahiry verscheen in een kort blousy jasje en lange plooirok, en droeg een bungelende oorbel.

Persoonlijkheid

De eerste set liederen, Vier Lieder, op. 2 van Arnold Schönberg, liet meteen zien dat we geen beginnelingen hoorden, maar echt zelfverzekerde performers.  Miss Fanyo betoverde het publiek met haar persoonlijkheid en rijke, warme stem, compleet met een sonoor laag bereik, directe communicatie, adembeheersing, frasering, tedere piano‘s, dramatische fortes zonder enige kracht, royale dictie en gezichtsuitdrukking. Lahiry evenaarde haar toon voor toon, met behendig pianospel en een overvloed aan pedalen.

Gimmick

Toen kwam de gimmick van de avond:  Nadat ze één Copland-lied en één Caplet-lied hadden uitgevoerd, vroegen de vertolkers het publiek om te stemmen (door applaus en gejuich) om te bepalen wat de rest van de eerste helft van het concert zou zijn: de resterende 11 liederen van Copland’s bewerkingen van Emily Dickinson-gedichten, of liederen van Caplet en Ravel.   De sopraan vertegenwoordigde de Parijse optie en de pianist de New Yorkse optie. Toen het publiek een gelijke stand aangaf, koos Fanyo ervoor om door te gaan met de Franse liederen.  Ze vertolkte het karakter van de verschillende dieren in elk lied met bravoure en humor, en Lahiry droeg een prachtige pianosolo bij (Ravels ‘L’oiseau triste’) als brug tussen de Caplet-liederen en de Ravel.

Na de pauze werden we getrakteerd op een zeer ongebruikelijk stuk van componiste Sofia Avramidou, in opdracht van ECHO, de Gulbenkian Foundation Lissabon, het Auditorium de Lyon en de Philharmonie de Paris, opgedragen aan Axelle Fanyo. Fanyo legde uit dat het stuk ‘alles wat een zanger kan doen, behalve zingen!’ voorstelde en vroeg om absolute stilte, waarbij ze benadrukte dat ‘het pas voorbij is als het voorbij is!.  Het stuk, zonder begeleiding, bevatte geluidseffecten zoals borstkloppen, wangklappen en -knallen, tongklikken, keelzang, vingerknakken, ingeademde klinkers en ritmische handklappen. Een heel speciaal stuk voor een heel speciale artiest!

Toen kregen we opnieuw een publieksloterij voorgeschoteld: na één lied van Francis Poulenc en één van William Bolcom werd het publiek gevraagd om de rest van het programma te kiezen.  Deze keer was de keuze voor New York, en de artiesten brachten een spiritual, een lied van de Afro-Amerikaanse componiste Florence Price, en de rest van Bolcom’s Cabaret Songs.

Gebrak aan legato

Hoewel Fanyo het publiek altijd geweldig vermaakte met haar persona en haar uitbundige uitspraak, vond ik het steeds frustrerender dat ik de meeste teksten niet echt kon verstaan.  Ik realiseerde me dat haar prachtige gebruik van medeklinkers en haar uiteindelijk resonerende klinkers ons een eindeloze reeks perfecte lettergrepen voorschotelden die zelden woorden of zinnen vormden.  Het gebrek aan legato onderbrak de tekstcommunicatie die ze zo vurig probeerde te presenteren.   

Pas in de toegift, Weill’s ‘Youkali’, kwam er een echt legato in het spel, en plotseling kon je elk woord en elke frase begrijpen.  Het is duidelijk dat het vermogen er is, en ik kan alleen maar hopen dat deze begaafde artieste een manier zal vinden om dat legato te integreren in haar uitvoering van al haar repertoire.

Verder luisteren, kijken en lezen

‘Youkali ‘van Kurt Weill door Axelle en Kunal.

Jordi Kooiman maakte melding van de Rising Stars serie, die in 2013 tot stand kwam.