Als toeschouwer ben je gewaarschuwd: deze bewerking van Johann Strauss’ operette wordt niet alleen elk jaar opnieuw rond Oudjaar gespeeld, in elk geval in de Weense Staatsoper, maar een voorstelling kan ook heel erg lang gaan duren. De bewerking door Les Âmes Perdues & DESCHONECOMPANIE die met Pinksteren tijdens het O-Festival in Rotterdam werd gespeeld was goed voor 120 minuten zonder pauze en dat was teveel gevraagd.

Aan de spelers lag dat niet: het enthousiasme spatte er vanaf en met niet aflatende energie werd een stuk gooi- en smijtwerk tussen bordkartonnen panelen ten beste gegeven. Het gezelschap zat echter in een ‘loop’ waardoor elke keer opnieuw met het stuk moest worden begonnen. Na de nodige gesproken teksten ter inleiding was een korte bewerking van de eerste akte te zien, in huize Eisenstein, en een versoberde versie van het feest ten huize van Orlowski. En daarna begon men opnieuw.

Na de tweede of de derde keer, ik ben de draad kwijtgeraakt, was er een heuse gast bij Orlowski: drag artiest Ma’Ma Queen die haar versie van ‘Make it rain’ ten gehore bracht, gezongen met een lage altstem en absoluut top. Daarna was het weer tijd voor de zoveelste run door de eerste twee aktes van Fledermaus. Behalve veel visuele grappen en sterk overdreven acteerwerk was er ook ruimte voor zang al liet de kwaliteit daarvan sterk te wensen over als je geschoolde operastemmen verwachtte. De enige die uit het vak afkomstig was sprong er al snel uit met haar vertolking van Adèles bijdrage. Afgaande op de lijst van opgegeven spelers concludeerde ik dat het de Japanse  sopraan Sawako Kayaki moest wezen, iemand die recent nog de eerste ronde van de Koningin Elisabethwedstrijd had bereikt. Kayaki wist goed raad met de coloraturen en gaf vervolgens een redelijke uitvoering van Rosalindes partij. Omdat ze eigenlijk te goed was voor dit gezelschap werd ze al tijdens de voorstelling gecontracteerd door de Weense Staatsoper vanwaar we haar zogenaamd via zoom in een lege zaal ‘Klänge der Heimat’ hoorden zingen.

Niet alleen Kayaki wisselde van rol, dat gold vrijwel iedereen. Na vier runs Fledermaus hadden we de meeste varianten wel gehad. Het stuk verzandde vervolgens in veel geklets, tussen spelers onderling en met het publiek. Na drie keer Fledermaus was het echt wel genoeg geweest. Gooi- en smijtwerk is leuk, zeker als het perfect wordt uitgevoerd, maar teveel herhaling is dodelijk. Je moet altijd doseren en daaraan ontbrak het in deze voorstelling.

Verder kijken, lezen en luisteren

Hier Sawajo Kayaki in de Koningin Elisabeth Wedstrijd.

In 2021 speelde DNOA een hele Fledermaus.